Tramlijn Begeerte
(Tenessee Williams)
door Teater De Schizo's
Regie : Katrijn GovaertSpel : Heidi Van der Jeugt, Ben Deckers, Yarilien Pringels, Ron Van Kersschaever, Stephan Van Rumst, Xaveer Van Ostade & Priskilla Deck
XXXX
Een vriend van ons zei ons nog 's namiddags : dit is een schitterend stuk, maar blijf eraf, zeker als je niet Marlon Brando of Paul Newman heet. Deze uitspraak spookte de hele avond door ons hoofd. We kwamen aan in het CC te Lokeren en de toch wel hele magere publieke belangstelling was al een teken aan de wand. Ik ving een glimp op van het reservatieblaadje aan de kassa en las : 43 aanwezigen. Dat betekende dat hier waarschijnlijk alleen maar vrienden en familieleden van de acteurs en de regisseur aanwezig waren. Of was dat te pessimistisch ingeschat ? Het kon ook zijn dat "De Schizo's" met hun manier van theater brengen enkel de echte toneelliefhebber aanspraken. Toen echter het licht uit ging en de acteurs de scène betraden, begonnen een aantal aanwezigen spontaan te lachen bij het zien van hun broer/zoon/buurman/vader en wist ik dat mijn vrees op voorhand gegrond was geweest. Wat een beklijvend stuk had moeten zijn, werd door het publiek herleid tot een veredelde klucht.
We moeten eerlijk zijn. Dit werd ook voor een stuk in de hand gewerkt door hetgeen we op scène te zien kregen. Ik had ooit de film gezien met een magistrale Marlon Brando en een goed op dreef zijnde Vivien Leigh in de hoofdrollen en herinnerde mij dat ik dat zeker geen slechte film vond. Ook nu weer vond ik het verhaal op zich best leuk om volgen. We dalen eigenlijk neer in de diepste zieleroerselen van de mens. Stella DuBois heeft haar ouderlijke thuis verlaten en woont nu samen met haar man Stanley Kowalski in de achterbuurten van een of andere Amerikaanse grootstad. Stella leeft voor haar man. Ze kookt voor hem, ze wast voor hem, ze adoreert hem. Kowalski zelf is een oermens, hij leeft enkel voor bowling, poker en de drank. Daarenboven is hij een agressieveling die er zijn hand niet voor om draait om Stella eens goed af te troeven. Op een dag komt de zus van Stella, Blanche, op bezoek. Zij verstoort het leventje van Stella en Stanley en er ontstaat een soort vijandig-erotische spanning tussen Blanche en Stanley ...
De regie was op zich niet slecht. Het kleine huisje van de Kowalski's werd volledig afgebakend met flessen drank (drank speelt een grote rol in het leven van de personages en het glas symboliseert het feit dat er geen privacy is ten huize Kowalski). We kregen ook een paar leuke beelden voorgeschoteld. Zo kregen we een hele leuke scène tussen Blanche en Mitch. Allebei in profiel. Ze verklaarden elkaar de liefde en bleven elkaar de hele tijd in de ogen kijken. Dan ook een scène waar Blanche en Mitch op de voorscène zaten terwijl Blanche haar verleden vertelde. Op de achtergrond zaten Stanley en Stella en hun huisgenoten Steve en Eunice op restaurant, maar ze bleven Blanche en Mitch bekijken als een soort voyeurs. Dit nogmaals om het gebrek aan privacy duidelijk te maken. Waar het echt fout liep, was bij de acteurs. Ok, de rol van Blanche Dubois is geen gemakkelijke rol, maar wat deze actrice ervan bakte, was toch allesbehalve. Haar handen vlogen alle richtingen uit en ze liep er bijwijlen bijzonder hysterisch bij zonder dat daar enige aanleiding voor was. Ook de rol van Stanley Kowalski was geen spek voor de bek van deze acteur. Hij had wel het uitzicht van een "beest", van een "oermens", maar slaagde er nooit in de gevoelsschommelingen van zijn personage over te brengen. En, laat ons eerlijk zijn, als je je waagt aan "A Streetcar Named Desire" van Tennessee Williams en Stanley en Blanche raken niet goed ingevuld, dan heb je toch een dik probleem en dit werd hier, jammer genoeg, pijnlijk duidelijk ! Chapeau dat ze dit probeerden, maar misschien waren ze hier toch beter af gebleven !
We moeten eerlijk zijn. Dit werd ook voor een stuk in de hand gewerkt door hetgeen we op scène te zien kregen. Ik had ooit de film gezien met een magistrale Marlon Brando en een goed op dreef zijnde Vivien Leigh in de hoofdrollen en herinnerde mij dat ik dat zeker geen slechte film vond. Ook nu weer vond ik het verhaal op zich best leuk om volgen. We dalen eigenlijk neer in de diepste zieleroerselen van de mens. Stella DuBois heeft haar ouderlijke thuis verlaten en woont nu samen met haar man Stanley Kowalski in de achterbuurten van een of andere Amerikaanse grootstad. Stella leeft voor haar man. Ze kookt voor hem, ze wast voor hem, ze adoreert hem. Kowalski zelf is een oermens, hij leeft enkel voor bowling, poker en de drank. Daarenboven is hij een agressieveling die er zijn hand niet voor om draait om Stella eens goed af te troeven. Op een dag komt de zus van Stella, Blanche, op bezoek. Zij verstoort het leventje van Stella en Stanley en er ontstaat een soort vijandig-erotische spanning tussen Blanche en Stanley ...
De regie was op zich niet slecht. Het kleine huisje van de Kowalski's werd volledig afgebakend met flessen drank (drank speelt een grote rol in het leven van de personages en het glas symboliseert het feit dat er geen privacy is ten huize Kowalski). We kregen ook een paar leuke beelden voorgeschoteld. Zo kregen we een hele leuke scène tussen Blanche en Mitch. Allebei in profiel. Ze verklaarden elkaar de liefde en bleven elkaar de hele tijd in de ogen kijken. Dan ook een scène waar Blanche en Mitch op de voorscène zaten terwijl Blanche haar verleden vertelde. Op de achtergrond zaten Stanley en Stella en hun huisgenoten Steve en Eunice op restaurant, maar ze bleven Blanche en Mitch bekijken als een soort voyeurs. Dit nogmaals om het gebrek aan privacy duidelijk te maken. Waar het echt fout liep, was bij de acteurs. Ok, de rol van Blanche Dubois is geen gemakkelijke rol, maar wat deze actrice ervan bakte, was toch allesbehalve. Haar handen vlogen alle richtingen uit en ze liep er bijwijlen bijzonder hysterisch bij zonder dat daar enige aanleiding voor was. Ook de rol van Stanley Kowalski was geen spek voor de bek van deze acteur. Hij had wel het uitzicht van een "beest", van een "oermens", maar slaagde er nooit in de gevoelsschommelingen van zijn personage over te brengen. En, laat ons eerlijk zijn, als je je waagt aan "A Streetcar Named Desire" van Tennessee Williams en Stanley en Blanche raken niet goed ingevuld, dan heb je toch een dik probleem en dit werd hier, jammer genoeg, pijnlijk duidelijk ! Chapeau dat ze dit probeerden, maar misschien waren ze hier toch beter af gebleven !
