Moji

Hierboven zie je een eerste poging tot alternatief voor de "Moodgets". Ik weet dat het niet hetzelfde is, maar geef hem een kans. Hij vertaalt hoe de bloggers zich voelen aan de hand van hetgeen we schrijven op de blog. Lijkt mij wel leuk om eens een tijdje uit te proberen.

Hiernaast zie je een poll. Zeg gerust wat je vindt van onze nieuwe vriend.

Angels and Demons

Voor de tweede keer mag Tom Hanks in de huid kruipen van Professor Robert Langdon, een hoogleraar religieuze symbolie aan de universiteit van Harvard. De film is, net zoals "De Da Vinci Code", gebaseerd op een boek van de schrijver Dan Brown. Bij ons verscheen het boek "Angels and Demons" onder de titel "Het Bernini Mysterie". En dan nu het verhaal. Terwijl de christelijke wereld rouwt om de dood van de paus, wordt in het CERN (een reusachtig labo in Zwitserland dat zich concentreert op onderzoek naar anti-materie) een wetenschapper vermoord en wordt er een cylinder met anti-materie gestolen. Als de cylinder van zijn krachtbron wordt los gekoppeld, onstaat er na 24 uur een spontane explosie met de kracht van een kleine nucleaire bom. Nadat de cylinder opduikt op één van de bewakingscamera's van het Vaticaan, komt er bij de Zwitserse Garde een telefoontje binnen van de Illuminati. De Illuminati zijn de grootste vijand van het Vaticaan en hebben gezworen om de dood van 4 leden te wreken. Eerst zullen 4 preferati (bisschoppen die kans maken om de nieuwe paus te worden) op beestachtige wijze vermoord worden op 4 wetenschappelijke altaren in Rome en daarna wordt Vaticaanstad van de kaart geveegd. Het Vaticaan schakelt onmiddellijk Robert Langdon in om de politie op het spoor te brengen van de moordenaar en de Illuminati. Robert wordt hier bij gestaan door Vittoria Vetra, een wetenschapster uit het Cern die er moet voor zorgen dat de Cylinder niet tot ontploffing komt. Tijdens zijn zoektocht naar de moordenaar, probeert Robert het "Pad Der Verlichting" terug te vinden. Dit pad leidt naar de schuilplaats van de Illuminati en werd eeuwen geleden ontworpen door bekende namen zoals Galilei, Bernini en Raphaël. Het wordt een strijd tegen de klok om de preferati en Vaticaanstad te redden terwijl het alsmaar duidelijker wordt dat niet alleen de Illuminati de vijand zijn. Hoewel Ron Howard soms sterk afwijkt van het verhaal dat beschreven wordt in het boek, is hij er toch in geslaagd om een aantrekkelijke en spannende film te maken. Tom Hanks voelt zich duidelijk in zijn sas als Robert Langdon en laat nog maar eens zien waarom hij één van de beste acteurs is van de wereld. Ewan McGregor speelt een schitterende camerlengo (assistent van de paus) en persoonlijk was ik onder de indruk van de tot nu toe voor mij onbekende Italiaanse acteur Pierfrancesco Favino die een schitterende inspecteur Olivetti vertolkte. Conclusie : een aangename film die eigenlijk ook best wel spannend is en uw ingangskaartje van 8 euro zeker waard is. En Kurt, nog een tip voor u : lees eerst het boek !!! Echt waar !!! Ik meen het !!!

Teloorgang van de "Moodgets"

Bij deze zou ik graag een rouwregister willen aanleggen voor het verdwijnen van de "Moodgets". En mag ik dan nu één minuut stilte vragen aub ?

De eeuwige discussie

Gisteren hadden we leesclub. Al bij al een leuk clubje. Er wordt heel wat afgelachen en we lezen ook allemaal wel graag, denk ik. Hoewel het niet altijd makkelijk is om een toneelstuk te beoordelen vanuit de tekst. Maar toch kiezen we, jaar na jaar, op die manier onze stukken. De ene keer met wat meer bijval dan de andere keer. We kwamen uiteindelijk tot een tiental stukken die we misschien ooit wel eens zouden kunnen spelen. En toen kwam het natuurlijk : de discussie. De eeuwige discussie die ieder zichzelf respecterend amateurtoneelgezelschap vroeg of laat voert. Spelen we voor onszelf of spelen we voor ons publiek ? Spelen we alleen maar kluchten of proberen we ook eens iets anders ? Moeten we altijd maar luisteren naar ons publiek ? En als dat zo is, wie of wat in godsnaam is ons publiek ? Zijn dat die 400 die enkel en alleen maar komen om plat te gaan van het lachen of zijn dat die 100 die ook graag eens iets anders zien ? Of zijn dat misschien die andere 400 voor wie het om het even is, als het maar van Klakkeboem is ?

Ik volg grotendeels de filosofie van Klakkeboem die zegt dat we jaarlijks onze komedie moeten brengen en dat we in november kiezen voor het "betere" stuk. Tot daar 100 % akkoord. De enige bedenking die ik me maak, is of we moeten blijven kiezen voor de fameuze "billenkletser". Er zijn 1001 komedies die het publiek een ontspannen avond kunnen bezorgen, maar waar net iets meer in steekt dan in de gemiddelde klucht. En ik kan er ook inkomen dat we om de zoveel tijd een "billenkletser" moeten programmeren, maar laat ons toch ook eens proberen een andere komedie op de planken te brengen. We moeten ons publiek opvoeden. We spelen nu al een heel aantal jaren en we hebben ook de laatste jaren nogal wat kluchten gespeeld ("De slappe der wet", "Spoorloos", "The Rose Garden", "Mo tante Germaine toch", ...). Het enige wat ik wil, is een soort gezonde afwisseling tussen "billenkletsers" en andere komedies (Neil Simon bijvoorbeeld, of een Albee, of ...). En in november kunnen we dan eens iets "serieus" spelen ("Het Ware Westen", "Closer", "Een vloog over het koekoeksnest", ...).

Ik zou dolgraag regisseren, maar het liefst geen zuivere billenkletser omdat ik van mening ben dat je daar als regisseur weinig kanten mee op kunt. Dat is het enige wat ik vraag, maar zoals u wellicht al kon raden, zijn we ook nu weer niet echt tot een consensus gekomen. Dit zal wel altijd een pijnpunt blijven binnen het amateurtoneel. Maar voor de rest, een gezellige avond gisteren en ik ben er zeker van dat we een geschikt stuk zullen vinden voor de krokusvakantie van 2010. Tot dan !

Mobieltjes ...

"... nee, nu niet. Ik zal dat morgen wel doen. Eerst ..."
"... hahahahahaha, we zien straks wel. Als ik de boodschappen gedaan ..."
"... waarom denk je dat ? Jij hebt daar geen zaken mee ..."
Allemaal flarden die je opvangt als je door de winkelstraat van Turnhout (of eender welke andere grote stad) kuiert. Flarden van gesprekken. Gesprekken met een mobieltje. Of GSM als je dat liever hoort of beter kent. Overal duiken ze op. Zowel links als rechts van je. Het lijkt wel alsof iedereen zich zo'n ding kan permitteren. Twee giechelende meisjes van een jaar of veertien. Een huisvrouw die dolgelukkig haar favoriete kledingsboetiek buiten wandelt omdat ze net een fantastisch mooi kleedje gekocht heeft. De zakenman met zijn keurig kostuum en zijn agenda in de hand. Allemaal lopen ze rond met zo'n hebbedingetje. De ene al kleurrijker dan de andere. Geel, rood, groen, zwart, al dan niet met fototoestel of agenda.

Glimlachend loop ik verder. Ik kijk naar de overkant van de straat en zie daar een vrouw van bedenkelijk allooi. Ze draagt een lichtblauwe trui met een zwarte rok. Boven haar trui draagt ze een lichtbruine lederen jas en uit haar oerouderwetse zwarte damesschoentjes steken twee witte kousen. Van een compleet foute klederdracht gesproken. En u gelooft het nooit, maar ook zij haalt uit haar tas een GSM uit en voor ik er erg in heb, is ook zij in een of ander druk gesprek verwikkeld met een anonieme (voor mij althans) gesprekspartner. Bij het zien van dit tafereeltje vraag ik me af of zelfs een zwerver zich zoiets kan veroorloven. Vroeger dacht ik altijd dat een zwerver al het geld dat hij verdiende met schooien, uitgaf aan drank en sigaretten. Ik denk dat ik mijn mening hieromtrent maar zal herzien. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat iedere bedelaar zijn kleingeld opspaart om er dan een mobieltje mee te kunnen kopen.

Dus, mensen, u weet wat u te doen staat. Als u voor GSM's bent, geef dan geld aan die vrouw met haar ene been en haar blinde kind in de arm. Dan kan ze een GSM kopen om het ziekenhuis op te bellen zodat ze kan verzorgd worden. En als u er tegen bent, geef dan niets. Dat is dan weeral één minder die met zo'n strontvervelend apparaatje kan rondlopen. Oh, excuseer, ik moet gaan. Een dringende oproep op mijn GSM ;-)

Zwevegems Teater

PLAKMADAMMEN

(Michel Tremblay)

Regie : Stefan Vancraeynest
Spel : Roos Courtens, Griet Bogaert, Mia Vanoutryve, Mieke Vanoverberghe, Hilde Haerynck, Magda Callens, Hannelore Deweer, Judith Remmerie, Sylvia Delabie, Trui Verbeke & Lien Vandenbroucke

XXXX

Soms kun je genieten van een stuk alleen maar omwille van het concept of omdat het spelplezier van de acteurs (allemaal actrices in dit geval) af straalt en zich overzet naar het publiek. Eerst had ik wat moeite met het stuk, meer bepaald met de "lichtheid" ervan, met de o zo voorspelbare humor, zo voorspelbaar dat je bijna tien minuten op voorhand de clou van de volgende mop al kon vertellen. Heel dankbaar voor een publiek natuurlijk dat dubbel zo hard lacht als het een mop ver op voorhand al ziet aankomen. Veel verhaal zat er ook al niet in en doordat er zoveel actrices op scène stonden, bleef het allemaal nogal statisch ook. Een vriend van me verwoordde zeer goed mijn gevoel van pakweg de eerste twintig minuten : "Zet je een namiddag bij mijn ma en haar vriendinnen en je krijgt identiek hetzelfde te horen en te zien ...". En toch werd ik geleidelijk aan meegezogen in de gesprekjes van deze typetjes (want dat waren het wel : de betweter, de jaloerse "tinke", de opstandige dochter, de dommerik, enz.).

Het feit dat ik me toch geamuseerd heb, had ook veel te maken met het concept. De regisseur koos ervoor om dit stuk te spelen als een soort stripverhaal op scène. Met een eenvoudig getekend decor met een paar inventieve vondsten : het snoer van de telefoon dat almaar langer werd, een transistor die aan twee haakjes opgehangen werd net boven een getekend plankje en ga zo maar door. Ook de aankleding van de actrices was heel leuk. Ze hadden elk hun eigen kleur met bijpassende, hilarische pruik (zie foto). Heel leuk en kleurrijk om naar te kijken. Ook heel leuk gebracht allemaal. Ieder typetje werd goed uitgebeeld en nooit had ik het gevoel dat er ook maar één iemand uit haar rol viel. Maar dat is natuurlijk ook één van de sterktes van dit Zwevgems Teater, namelijk de homogeniteit van het spel. Ik doe het niet graag, maar toch wil ik hier twee typetjes uit halen. Ik heb namelijk vooral genoten van Marie-Josée en Rosa. Heel goed gebracht. Soms werd mijn aandacht afgeleid van de rest door het spel van deze twee. Heel mooi, maar hiermee doe ik zeker niets af van de rest. Genoten van het spel van allemaal.

Een leuke toneelavond achter de rug. Heel leuk concept, goed gebracht. Alleen jammer dat het hier zo'n simpel verhaaltje betreft waarin weinig of niets gebeurt en waarin de personages al bij al heel weinig diepgang kenden.