De Slappe Der Wet - De voorstellingen

Klakkeboem, meer bepaald mijn collega-acteurs zijn bezig met de voorstelllingen van "De Slappe Der Wet". En ik amuseer me wel. De Klakkeboem toneelweekends zijn sowieso altijd heel tof en gezellig en er wordt heel veel plezier gemaakt. Maar ook met het stuk op zich amuseer ik me wel. Het is een leuk decor en er wordt een simpel verhaaltje gebracht. Maar dat willen de mensen. Ze willen een verhaaltje waar ze niet al te veel moeten bij nadenken en waar ze liefst bijna constant mee moeten lachen. En hoe voorspelbaarder, hoe liever ze het hebben. Hier houden ze van. "Blijf maar dit soort toneel brengen !", zei iemand gisteren tegen me. "Dat zullen we zeker doen !", riep ik terug. En het is eigenlijk wel goed gedaan. Alle acteurs doen hun best en er wordt heel vlot op elkaar ingehaakt (toch heel belangrijk bij dit soort stukken). Ook hier kan ik me af en toe ergeren aan het feit dat er niet homogeen geacteerd wordt. De ene acteert nu eenmaal beter dan de andere. Maar dit is iets waar ik me waarschijnlijk zal moeten over zetten. Dit is eigen aan het amateurtoneel. Het blijft een groep vrienden die samen theater maken en dat is ook net het leuke eraan.

Laat ons dit maar zo houden. Maar laat ons alstublieft de echte theatermensen in de groep en in het publiek ook iets geven. Zij willen af en toe eens meer dan dit. Zij willen zich tonen, zich blootgeven en een deel van ons publiek wil dat ook zien. Dus laat ons er maar naar streven om in februari altijd komedies te blijven spelen (voor mij mogen ze ook wel van een iets hoger niveau zijn dan dit, maar ook niet altijd (waarom niet het ene jaar zo en het andere jaar een komedie van een iets hoger niveau)) en in november dan gaan we er echt voor met een stuk "die aan de ribben kleeft", zoals men zegt. Op naar de volgende !

Amateurfilms

Zondag hebben we met "Smiley" deelgenomen aan het Impuls Film- en Videofestival. Ik moet eerlijk zijn dat ik wel iets meer punten verwacht had voor "Smiley", maar de technische mankementen in acht genomen, ben ik heel tevreden met het behaalde resultaat : 74,8. Dit betekent ook dat we mogen deelnemen aan de provinciale wedstrijd van WEVAC in het weekend van 27 en 28 februari en 1 maart 2009. We nemen daar ook deel aan de affichewedstrijd. Ik probeer de film nog op punt te zetten om daar met een afgewerkt product te kunnen deelnemen. Voor de rest geen kritiek op de jury, want ik ben heel slecht geplaatst en supersubjectief om mijn eigen film te kunnen beoordelen.

Maar ik had wel wat vragen bij het toekennen van andere punten. Ik ga mezelf nu niet gaan bestempelen als de superkenner, maar ik heb toch al wat films gezien in mjin leven en ik denk wel dat ik hier een woordje over kan meepraten. Ik heb de indruk dat je niet te vernieuwend mag proberen te zijn. Breng een eenvoudig verhaaltje, breng dat mooi in beeld en de jury is al heel tevreden. Zo kregen bepaalde documentaires Zilver+, terwijl die enkel bestonden uit een opeenvolging van mooie beelden zonder al te veel dynamiek. Andere films die dan wel weer voorbij flitsten en heel dynamisch overkwamen, kregen maar een score van begin de 70. Eigenaardig. Maar, geen nood, volgend jaar sta ik er opnieuw. Nu met een heel andere soort film : een romantische komedie ! Tot volgend jaar.

De Schietspoele

FESTEN

(Thomas Vinterberg)


Regie : Jan Vanaudenaerde
Spel : Kathelijn Trachet, Dominique Bostoen, Gudrun Roobrouck,
Vincent Cluyse, Linda Manderick, Annelies Demeyere,
Hildegart Vandendriessche, Luc Cottyn, Sophie Nuyttens,
Antoon 't Kint, Louise Vanhonacker, Eric Kabongo, Nadine
Marysse, Ignace Gabriël, Katrien Vandeburie,
Roos Vandendriessche, Peter Nuyttens, David Vanhauwere,
Mieke Himpe, Philip Debaveye, Fran Hullebusch, Niels Hullebusch

XXXX

Wat een regie ! Wat een stuk ! Dit is toch wel één van de betere stukken die ik ken. Schitterend verhaal. Tragisch, maar o zo herkenbaar. Jacques wordt 60 en heeft zijn hele familie uitgenodigd op zijn feest. Tijdens het feest beschuldigt zijn zoon Christiaan hem echter van incest met hem en zijn tweelingzus Gudrun, die zelfmoord pleegde omdat ze dit niet kon verwerken. Dit zorgt voor de nodige spanningen die leiden tot een dramatisch einde van het feest. Fantastisch verhaal.

Maar, nog eens, wat een regie ! Het stuk begon fantastisch met Grudrun die, helemaal in het wit gekleed, over het podium danste en alle gebeurtenissen, die leidden tot haar zelfmoord, evoceerde. Schitterend ondersteund door licht en muziek. Wat een rol, chapeau ! Toen begon het feest. Een hele mooie entree van Christiaan, toch wel één van de betere acteurs van de avond. En toen maakten ze één voor één hun opwachting. Jammer genoeg was er nogal wat niveauverschil tussen de acteurs, waardoor de homogeniteit ook hier weer te wensen overliet. En dit was bijzonder jammer. En toen maakte Jacques, de pater familias, zijn opwachting. Hele mooie rol, schitterend gebracht. De anderen hadden sterke momenten, maar haalden lang niet altijd het niveau van eerder genoemden. Gelukkig waren de regie en het verhaal zo sterk, dat mijn aandacht geen moment verslapte.

Een heel inventief decor, perfect ondersteund door een functionele belichting en een optimaal gebruik van de ruimte. Ook de plaatsing van de acteurs op scène was van die aard dat je hun onderlinge relaties kon afleiden uit de plaatsing t.o.v. elkaar. En wat een eindbeeld. Jacques op de grond als een gebroken man met bovenop de tafel moeder met haar drie overblijvende kinderen die neerkeken op "hun" vader. Mooi, heel mooi !

Zwevegems Teater

HET TERRAS

(Jean-Claude Carrière)


Regie : Jef Depaepe
Spel : Judith Remmerie, Stoffel Van Boeckxsel, Kathy Thiriaux,
Martine Degraeve, Eugène Delabie, Bart Opsomer en Marc Vanoutryve

XXXX

Goed geacteerd, een paar hele leuke regievondsten, maar het stuk op zich kon mij niet bekoren. Af en toe wat te langdradig en net iets teveel herhalingen naar mijn gevoel (Etienne die net iets te vaak naar achteren sloft om de anderen op hun wenken te bedienen, het zoveelste telefoontje van Astruc, Madeleine die net iets te veel denkt dat haar vriend gearriveerd is, enz.).

Echter wel goed gebracht. Genoten van de bijna apatische Etienne, die het allemaal van op een afstand bekijkt en alles laat gebeuren. Een hele leuke mevrouw van het immobiliënkantoor en een bij momenten hilarische Maurice. En natuurlijk niet te vergeten een hele plezante meneer Astruc. De leukst scène voor mij was de schitterende liefdesverklaring van Maurice aan Madeleine ("Verliefd ben je maar een tijdje en ik ben nu toch al 10 minuutjes verliefd op jou, dat is toch een tijdje, niet ?" (is niet helemaal correct qua citaat, maar het kwam hierop neer)). Kortom, heel goed gebracht.

Ook een paar schitterende regievondsten. Zo vond ik het spel met de deur schitterend. En ook de wind telkens ze naar het terras gingen, was heel goed gevonden. Goeie regie, goed gebracht, maar iets te lang naar mijn bescheiden mening.

Striptease

Terwijl we met Klakkeboem de laatste hand leggen aan "De Slappe Der Wet" van Kamiel Kemels, zijn we zaterdagavond naar "Striptease" gaan kijken. Een komisch stuk van dezelfde schrijver. Op de dienst 'Bevolking' van het plaatselijke gemeentehuis gaan de 4 mannelijke werknemers gebukt onder het juk van hun vrouwelijke bazin die als een onverzettelijke tiran te keer gaat. Wanneer ze haar macht dan nog eens misbruikt om haar vrouwelijke lusten te bevredigen, besluiten ze om wraak te nemen. Ze willen aan de hand van een striptease hun bazin een koekje van eigen deeg geven. Natuurlijk lopen de repetities niet van een leien dakje met een overbezorgde moeder, een corrupte schepen en trouwlustige koppeltjes die steeds maar onverwachts binnen vallen. En dan kan er ieder moment nog een inspecteur op bezoek komen. Genoeg stof om van de ene hilarische situatie in de andere te vallen. Laat mij beginnen om de acteurs te feliciteren. Ze hebben mij werkelijk een plezante avond bezorgd. En zij hebben bewezen dat niet alle acteurs op hetzelfde niveau moeten spelen om het publiek te bekoren. Er werd volop gelachen en gebruld en iedereen ging met een tevreden gevoel naar huis terug. Een gesprek met de medewerkers leerde me dat ze vastbesloten blijven kiezen voor komische stukken. "We zijn het ons publiek verschuldigd en we genieten er zelf van om de mensen te horen lachen". Een standpunt waar ik mij volledig kan mee verzoenen. Waar maken we ons toch dikwijls zorgen over ? Er is niveauverschil tussen onze acteurs. So what ? Als ons publiek zich maar amuseert. En als ze dat doen, dan worden kleine foutjes op het podium met de mantel der liefde bedekt. Of niet soms ? Op naar de première van "De Slappe Der Wet" ! Ik ben er alvast klaar voor !

Toneelatelier (TAL)

ABIGAIL'S PARTY

(Mike Leigh)

Regie : Elke Thijs

Spel : Lies Geldhof, Bob Van Impe, Goedele Vankelst,

Erwin Coppens & Jo De Bruyne

XXXX

SCHITTEREND !!! SUBLIEM !!! FANTASTISCH !!! Wat kan ik hier anders over schrijven ? Dit moet iedereen gezien hebben. Niet te geloven dat dit amateurs zijn. Wat een concept, het origineelste dat ik in lange tijd gezien heb. En wat een stuk, hilarisch en schrijnend terzelfdertijd.

Na wat zoekwerk kwamen we aan bij de thuisbasis van TAL (Toneelatelier Aalst), een supergezellige kleine bar ergens op een binnenkoer in het centrum van Aalst. De bar zat redelijk vol en een paar kleurrijke figuren kleurden de aanwezigen. Dit waren de acteurs. Jo (of was het Tony) nam het woord en nodigde ons allen uit om in een wagen te stappen. Hij nam ons mee naar een huis, waar we mochten deelnemen aan een feestje. De living was vrijgemaakt en wij mochten allemaal plaats nemen op een stoeltje. We kregen een glas Cava en de hapjes stonden op de tafeltjes. Overal hingen spiegels. En hierdoor kon je eigenlijk alle plaatsen in de living zien, zonder dat je van je stoel moest komen, een schitterende vondst. En toen begon het “Metatheater”. Jo (Tony) stelde het stuk en zichzelf voor en zo begonnen de acteurs één voor één zichzelf en hun personage voor te stellen. Jo vond zich zeker de betere acteur en vond dat hij de grootste rol had. Bob (Suzanne) speelde “zogezegd” voor de eerste keer en was blij dat hij een vrouw mocht spelen. Liesje (Beverly) was een beetje de schuchtere, maar mocht in het stuk wel de bitch spelen. En Goedele (Angela) was er zeker van dat zij de beste actrice was en dat zou wel blijken als we het stuk te zien kregen. Erwin (Laurent) zat in een slechte periode en wou eigenlijk liever niet meespelen, maar deed het toch om ook eens toneel te kunnen spelen. En toen begon het stuk. De acteurs transformeerden één voor één in hun personage en stuk voor stuk kwamen die figuren tot leven met hun goede en (vooral) minder goede kantjes.

Beverly en Laurent zijn getrouwd, maar Laurent ligt zo onder de sloef van de bazige, “bitchige” Beverly, dat hij zich volledig stort op zijn werk. Ze geven een feestje. Tony en Angela zijn de eerste genodigden en al vlug wordt duidelijk dat Tony Angela liever kwijt dan rijk zou zijn en dat hij eigenlijk zijn oogje heeft laten vallen op Beverly. Even later komt ook Suzanne, de buurvrouw. Zij bekijkt de hele zaak wat van op afstand, terwijl haar dochter Abigail in haar huis een feestje geeft. Dit stuk moet het hebben van zijn schitterende dialogen en de genante stiltes en die werden hier fantastisch uitgespeeld. Af en toe onderbroken door de acteurs, die gewild of ongewild uit hun rol vielen.

Het was een plezier om deze mensen aan het werk te zien. Het concept kon al niet meer stuk en als de speelstijl dan ook nog eens consequent het hele stuk door aangehouden wordt, dan kan je niet anders dan genieten van deze “zotte” bende. Waar de homogeniteit gisteren ("Alles voor de tuin") ontbrak, zat die hier perfect. Geen enkele acteur moest onderdoen voor een andere en allen respecteerden ze elkaar voldoende om niet in elkaars vaarwater te komen. Beverly was schitterend als de “bitch” van dienst, met haar ergerlijk lachje waarmee ze alles en iedereen te kakken zette. Tony een hilarische karikatuur van iets wat waarschijnlijk een man moest voorstellen. Angela vertederend als een vrouw, wanhopig op zoek naar de liefde van Tony. Een liefde, die ze ergens in hun driejarige huwelijk kwijt was gespeeld. En dan Laurent, die zowel als zichzelf (Erwin) als zijn personage (Laurent) een zielig afkooksel van een man speelde. En tenslotte Suzanne, bij vlagen hilarisch als de schuchtere buurvrouw.

Kortom, een heel mooi stuk, op een hele leuke, originele manier gebracht door een groep waar het barst van talent ! Meer van dit, alstublieft ! Nog, nog …

Klokke

ALLES VOOR DE TUIN

(Edward Albee)

Regie :

Spel :

XXXX

Schitterend stuk, leuk verhaal, op het absurde af. Herman en Simone hebben het niet zo breed, maar ze hebben wel alles wat ze moeten hebben, behalve een zwembad in de tuin. Herman verdient wel wat geld, maar het zou beter kunnen. Bovendien wil hij niet dat Simone gaat werken. Tot ze op een dag het bezoek krijgt van mevrouw Boudu, die Simone recruteert om zich te hoereren. Aarzelend stemt ze toe en even gaat het zeer goed. Een “anonieme weldoener” stuurt geregeld pakken geld op en Herman en Simone zijn gelukkiger dan ooit, tot Herman er achter komt wat er echt aan de hand is. Net op het moment dat ze een feestje organiseren voor de buren …

We hebben ons niet verveeld, maar toch waren er een aantal dingen die mank liepen. Het stuk speelde zich af in een realistisch, maar o zo fout decor. Jammer dat de acteurs af en toe hun plaats in het geheel leken te zoeken, alsof ze niet goed wisten waar ze moesten gaan staan. Ook een slechte muziekkeuze. Te pas en te onpas begonnen er deuntjes te spelen. En op zich hadden die liedjes allemaal wel iets te maken met hetgeen zich op scène afspeelde, maar ze leken weinig of niets met elkaar gemeen te hebben. Daarenboven werd er te veel muziek gespeeld, wat de vlotheid van het geheel niet ten goede kwam. Zo ook de scène-overgangen, die bij momenten wat te lang waren.

Ook jammer dat de acteurs niet allemaal van hetzelfde niveau waren. Dit is een euvel waar we binnen het amateurtheater toch vaak mee te maken krijgen. En ik weet ook wel dat dit moeilijk op te lossen is, maar hierdoor kan je een stuk nooit volledig naar waarde schatten. Herman en Renaud deden het goed. Herman speelde overtuigend de gelukkige, hardwerkende man, die af en toe graag in de tuin werkt. En ook zijn ontgoocheling als hij te weten kwam waar zijn vrouw mee bezig was, was voor mij geloofwaardig genoeg. Ook een plezante Renaud, de vriend des huizes, die eigenlijk het verhaal vertelt en zich hiervoor regelmatig tot het publiek richt. Simone had haar sterke momenten, maar kon niet tippen aan Herman en bij de buren deed iedereen wel z’n best, maar niet iedereen leek zich echt thuis te voelen op scène, waardoor het laatste bedrijf af en toe wat chaotisch overkwam. Kortom, een goed stuk, vrij goed gebracht voor een amateurgezelschap, maar hier en daar was er nog wat werk aan. Al bij al een plezante avond beleefd in Gent.