Aspoes

Aspoes

(Stefan Vancraeynest)

door Studio Zwevegems Teater

Regie : Simon Vancraeynest

Spel : Studio ZT

XXXX

Kan het spelplezier nog meer afdruipen van een productie dan het geval was bij Aspoes ?  Ik denk het niet.  Dit was theater van de bovenste plank.  Wij hebben ons fantastisch geamuseerd, alsook onze vijf kinderen (variërend in leeftijd van 7 tot 14 jaar).  Deze productie was gewoon AF !!!  Eerst en vooral heb je natuurlijk een goed stuk nodig en dat hadden ze hier in de vorm van "Aspoes", een ultramoderne bewerking van het klassieke sprookje van Grimm.  Ceremonia (Assepoester dus) woont bij haar moeder (een ijdeltuit eerste klas) en die gaat samenwonen met Britt Pad, die op zijn beurt een etter van een dochter heeft.  Zij wil Ceremonia buitenwerken.  Als de ouders het voor elkaar krijgen dat beide meisjes gevraagd worden op het bal van Romeo Alpha, dan is het hek helemaal van de dam.  Dit verhaal, aangevuld met een paar schitterende regievondsten, zorgden voor een onvergetelijke theaterervaring.  Zo was er bijvoorbeeld het gebruik van een carroussel op scène.  Die zorgde ervoor dat iedereen op een elegante en gedisciplineerde manier kon op en van scène komen en werd tevens gebruikt als leuke gimmick tijdens een paar scènes (zoals een draaimolen op het bal van de prins).

Ook de muziek droeg bij tot de totaalervaring van deze voorstelling.  Ieder nummer was anders (ik had tijdens de voorstelling al het idee dat de verschillende nummers door verschillende mensen werden geschreven en dat bleek achteraf ook zo te zijn), maar dit was zeker geen minpunt, integendeel !  Het zorgde voor een mooie afwisseling in de muziek en ook de teksten van de liedjes waren heel goed verstaanbaar.  Neem daarbij nog het fantastische spel van de acteurs en je productie kan gewoon niet meer stuk.  De moeder, Britt Pad, de stiefdochter, Ceremonia, Bots, Wana ... één voor één speelden ze de pannen van het dak en bij momenten viel mijn mond open van verbazing bij het aanschouwen van al dat moois.  Dit is meer dan een theaterstuk, dit is een spektakel, meer nog, dit is één groot feest !!!  Langs deze weg wens ik Studio Zwevegems Teater nog een hele dikke proficiat met deze schitterende productie !!!  Chapeau !!!

U2

Donderdag naar U2 geweest.  Moet ik daar nog iets aan toevoegen ?  U heeft waarschijnlijk al op honderden sites gelezen dat het fantastisch was.  Welnu, ik kan dat alleen maar beamen.  Het WAS fantastisch, meer dan fantastisch.  Dit is de beste rockband ter wereld en dat hebben ze deze week nog maar eens bewezen.  U betwijfelt dit.  Wacht, een aantal redenen waarom dit de beste rockband ter wereld is : vier jeugdvrienden begonnen 32 jaar geleden een rockband en diezelfde vier staan nu nog steeds samen op de scène, U2 is als geen andere rockband mee geëvolueerd met de tijd, Bono is één van de meest charismatische frontmannen ter wereld, The Edge is een fantastische gitarist, U2 heeft een hele reeks wereldhits gescoord, U2 maakt nu nog steeds albums die er mogen zijn, ...  "Need I go on ?".  En ook live blijven ze fantastisch.  Zelfs hun nieuwe nummers klinken live schitterend.  Hoogtepunten donderdag waren (voor mij) : "Beatiful day", "Vertigo" en "Get on your boots".  Meer zal ik hierover niet schrijven.  Er is al genoeg geschreven over U2.  Tot over vijf jaar, mannen.  Respect !!!  Oh ja, als je wil reageren, reageer dan misschien met je favoriete nummer van U2.  OK ?

Zingen voor Doornroosje

De repetities voor "Brieven voor Doornroosje" verlopen goed.  Een boek omzetten naar een toneelstuk is al geen sinecure, laat staan als het dan nog een boek is waarin slechts twee personages in voorkomen.  En dat moet je dan omzetten naar een stuk met 8 acteurs.  Makkelijk is anders.  Dus we laten de regisseur doen en hebben er alle vertrouwen in dat het wel goed komt.  En hij maakt er ook zijn werk van.  Zo maakt hij van iedere scène op voorhand een maquette waarin hij dan papieren personages laat bewegen.  De eerste keer dachten we : "Wat krijgen we nu ?", maar dat went en op den duur geloof je er wel in en geef je alle vertrouwen aan je regisseur.
Gisteren echter kwam hij opdraven met een papier met op de voor- en achterkant de "lyrics" van twee gospel-songs.  "Gospel-songs ???!!!", hoor ik jullie denken.  Inderdaad.  En het volgende uur stond ondergetekende, samen met zijn collega-acteurs, uit volle borst te zingen van "Heaven is a wonderful place, filled with glory and grace" of  "Oh Lord carry me, Child I will always be".  Gek ?  Op het eerste gezicht toch wel, zou je denken.  Nadien echter werd het duidelijk.  Dit krijgt duidelijk zijn plaats in het stuk.  En hoe verder we komen in het repetitieproces, hoe absurder.  Maar het blijft wel leuk om te doen.  Het zijn dan ook hele plezante, hele afwisselende repetities.  Benieuwd ?  Wel, ik zou zeggen, kom gerust eens kijken in december naar "De Iefte", want dan spelen we !  Tot dan ???

Ondine

Ondine

Van : Neil Jordan

Met : Colin Farrell, Alicja Bachleda, Alison Barry, Dervla Kirwan, Tony Curran & Stephen Rea

   XXXX

"Ondine" vertelt het verhaal van Syracuse, een visser in een klein Iers dorpje.  Hij was een alcoholicus, maar is ondertussen al twee jaar nuchter.  De dorpelingen noemen hem "Circus", omdat hij een clown is.  Zijn dochter Annie heeft een nierziekte en verblijft bij de ex-vrouw van Syracuse en haar nieuwe vriend.  Op een dag vist hij een jonge vrouw op uit zee.  Hij is er aanvankelijk van overtuigd dat ze een vluchteling of een drenkeling is.  Maar aan zijn dochter vertelt hij dat ze een zeemeermin is.  De vrouw noemt zichzelf Ondine (een mythologische waternimf) en ze zingt enig mooi.  Hij neemt haar mee op zijn boottochten en wonder boven wonder vangt hij meer vis met haar dan zonder haar, vooral dan als ze zingt.  Zo begint hij stilaan zelf ook te twijfelen aan haar.  Is ze dan toch een zeemeermin ?

 

  Regisseur Neil Jordan brengt dit verhaal op een schitterende manier in beeld.  Samen met zijn cinematograaf slaagt hij erin om die typische, ietwat mysterieuze, sfeer van een Iers vissersdorpje weer te geven.  Het decor is prachtig en de scènes van het bootje van Syracus in een grijze zee zijn wondermooi in beeld gebracht.  Dit, gecombineerd met de schitterende muziek van Kjartan Sveinsson (de toetsenist van Sigúr Ros), zorgt voor een bijna magische cinema-ervaring.

Ook de acteurs brengen het er schitterend vanaf.  Colin Farrell speelt hier een opvallend realistische, breekbare Syracuse.  Een van zijn  beste rollen ooit.  Alison Barry, die zijn dochter Annie speelt, biedt schitterend weerwerk en de scènes tussen vader en dochter behoren dan ook tot de mooiste van de film.  Een film van Neil Jordan zonder Stephen Rea is ondenkbaar.  Hij is dus weer van de partij en speelt de lokale pastoor, die Syracuse helpt bij zijn ontwenningskuur en hem af en toe wat raad en advies geeft.  Dit levert een paar grappige scènes op tussen Farrell en Rea.  De Poolse actrice die Ondine gestalte geeft, moet vooral mooi zijn en mysterieus.  Ze doet dit meer dan behoorlijk.  Zij houdt het publiek in twijfel of ze al dan niet een zeemeermin is.

Na het magisch-realistische eerste anderhalf uur gaat de film bijna overstag omdat Neil Jordan vlug vlug nog wat thrillerelementen in zijn film verwerkt om de hele boel een verklaring te geven.  Jammer.  Misschien was die verklaring niet nodig geweest.  Toch een bijzonder mooie film van een getalenteerd regisseur met Colin Farrell in één van zijn mooiste rollen ooit.  Een aanrader !

De Thuiskomst

De Thuiskomst

(Harold Pinter)

door FC Bergman

 

Coach : Jan Bijvoet

Spel : Stef Aerts, Bart Hollanders, Matteo Simoni, Greg Timmermans en Rik Verheye

XXXX

Mijn allerliefste vriendin Grietje kan er maar niet mee om dat ik altijd een klein beetje net niet in zwijm val als ik een BV (of een andere bekende mens) tegen het lijf loop.  Zo zagen we ooit eens Jean-Paul Belmondo en het kwijl liep bijna uit mijn mond.  Dit klinkt misschien belachelijk, maar het is sterker dan mezelf.  Zo ook gisteren.  Toen we binnenkwamen in Theater Antigone kwam Jos Verbist even een praatje slaan met ons.  Dan ben ik toch wel even heel vereerd dat hij lid wil worden van mijn "vierkante meter"-club.  Let wel, ik heb dit vooral met acteurs en muzikanten.  En ik kan er niets aan doen.  Ik weet ook wel dat dit maar gewone mensen zijn, maar ik heb een mateloze bewondering voor ze dat het toch altijd weer wat raar doet als je zo iemand tegen het lijf loopt.

Even over het stuk nu misschien.  FC Bergman is een piepjong collectief dat eigentijds theater brengt ... en hoe !  Ze brengen met "De Thuiskomst" één van de bekendere werken van Harold Pinter en zetten dit naar hun hand.  Wat we te zien krijgen, is een gezonde mix van drama en, bijwijlen hilarische, komedie.  De vijf acteurs zetten alles op alles in deze ultrarauwe versie van dit stuk van Pinter.  Na een jarenlange afwezigheid komt Teddy terug bij zijn vader, zijn  broer en zijn oom.  Hij is ondertussen getrouwd en heeft 3 kinderen.  Wat volgt, is een confrontatie tussen de zuipende, vechtende en lallende Lenny en vader en de iets gesofisticeerdere Teddy en zijn vrouw.  Het wordt een onwaarschijnlijk weerzien.

FC Bergman brengt dit stuk eigentijds en schuwt de controverse niet.  In het begin van het stuk zien we de zuipende vader en zijn zoon.  Vader kotst de net genuttigde drank uit en begint aan een nieuw biertje.  De confrontatie met zijn "verloren" zoon leidt tot grappige, maar ook prangende momenten.  De scène waarin Lenny en Ann dansen met elkaar is zowel grappig als pakkend.  De vertolkingen zijn goed tot zeer goed.  Oom Shit (of is het Sid) is een kleinere rol, maar wordt naar mijn mening goed gebracht door Greg Timmermans (met als hoogtepunt zijn laatste scène (ik zal verder niets verklappen)).  Lenny en vader hebben hun sterke momenten, maar het zijn vooral Teddy en Ann die de show stelen als de "verloren" zoon en zijn vrouw.  Zij hebben natuurlijk ook wel de mooiste rollen, maar ze brengen het er schitterend vanaf.

Een paar minpuntjes in mijn ogen.  Waarom in godsnaam kiezen deze vijf rasechte Vlamingen ervoor om dit stuk te brengen in het Hollands.  Af en toe werkt dit wel, maar het komt de verstaanbaarheid niet altijd ten goede, vooral dan van Lenny.  Diezelfde Lenny heeft ook een quasi-monoloog aan het begin van het stuk en deze duurt ook veel te lang om blijven boeien.  Voor de rest een hele mooie, gedurfde voorstelling gezien van een groep waar behoorlijk wat potentieel in zit.  Ik ben ervan overtuigd dat we nog zullen horen van dit "FC Bergman".

Poëtische Rotonde-kunst II

 Dit zie je als je Sint-Niklaas binnenrijdt

Dan ben je 't toch wel even kwijt

Want wat stelt dit in godsnaam voor ?

Een of andere metafoor ?
(Sint-Niklaas 15/9/2010)



Poëtische rotonde-kunst I

 Een kikker op een ketel ?

Dan nog liever in de zetel,

zonder kikker, zonder ketel,

maar met veel gek(i)etel !
(Harelbeke 15/9/2010)

The Swarm

Herinnert u zich "The Swarm" nog, zo'n B-horrorfilm uit 1978 met Richard Chamberlain en Michael Caine in de hoofdrollen.  De echte hoofdrol in de film was echter voor een moorddadige zwerm bijen die dood en terreur zaaiden.  Welnu, deze morgen waande ik me heel even op de set van "The Swarm".  Ik stopte voor een koffie en wilde terug in mijn auto stappen.  Ik zette mijn koffie op het dak van mijn wagen en deed dan het portier open.  Toen nam ik de koffie en stapte in.  Ik keek in de achteruitkijkspiegel en zag een wesp achter mij door de wagen zoemen.  Ik stapte uit en liet het portier open.  Voor ik er erg in had, zaten er wel 4 wespen in de auto.  Een lichte vorm van paniek maakte zich van mij meester.  Ik zette alle portieren open en wachtte tot de wespen zouden verdwijnen.  Eén voor één zoemden ze weg.  Toen ik wilde instappen, hoorde ik alweer gezoem rond mijn hoofd.  De paniek sloeg bijna om in angst en ik sloeg naar de wesp.  Het beestje bleef maar komen.  Met één welgemikte slag raakte ik de wesp.  In mijn beweging liet ik mijn bekertje koffie op de grond vallen.  De koffie stroomde weg onder mijn been door.  De wesp was geraakt, oef, en ik stapte in.  Ik startte de motor, maar toen ik naar links keek, zag ik de wesp op mijn linkerachteruitkijkspiegel.  Hij grijnsde naar me en leek te denken : "Ik krijg je nog wel !".  Hierop stoof ik weg ...

Een maquette

Geef toe, als je regisseur plots komt opdraven met een schoendoos met een missende wand en een stuk gekreukt groen papier geplakt tegen de achterwand, dan begin je je als acteur toch wat vragen te stellen. Als hij daar dan ook nog eens papiertjes in begint te plaatsen met namen op, dan frons je toch even je wenkbrauwen. Na enkele ogenblikken was het echter duidelijk. Het ging hier om de maquette van het decor waarin wij ons als acteurs zullen moeten voortbewegen. En die papiertjes met namen op stelden ons voor. Aaaaaaah !

Deerlijk

Deerlijk ? Ja, Deerlijk. Ik heb, of beter had, niets met Deerlijk. Echt niets hé, behalve dan dat ik er vroeger wel eens placht uit te gaan. Meer bepaald in "The Golden" (een discotheek (in lang vervlogen tijden kon je uitgaan in Deerlijk, echt waar)). Tot vorig jaar, toen Griet besloot om mee te spelen bij "Die Ghesellen", een Deerlijks amateurtoneelgezelschap. Het gezelschap beviel ons wel. Vandaar dat we nu samen meespelen in de volgende productie ("Brieven aan Doornroosje"). En nu heb ik ineens heel veel met Deerlijk. Ik leer een aantal echte Deerlijkenaars kennen (en zij mij) en ik breng een groot deel van mijn vrije avonden in Deerlijk door.

En alsof dat nog niet genoeg is, vertelde een bevriend koppel ons het voorbije weekend dat ze vanaf 1 oktober een café beginnen in Deerlijk. Van toeval gesproken. Geef toe, voor iemand die vroeger weinig of niets had met Deerlijk, ziet het ernaar uit dat ik in de nabije toekomst behoorlijk wat tijd zal doorbrengen in Deerlijk. Tja, want wat doe je na een repetitie ... ? Eh, op café gaan, tiens ... ;-)