DAENS

DAENS

Regie : Frank Van Laecke

Spel : Lucas Van Den Eynde, Jelle Clymans, Free Souffriau, David Verbeeck, Anne Mie Gils, Jo Demeyere, Chris Van Den Durpel, Peter Van De Velde, Sébastien De Smet, e.a.

XXXX

Het was genieten geblazen gisteren. We trokken naar Berchem en genoten van de oervlaamse musical "Daens". Al van bij het binnenkomen, zat je in de juiste sfeer. We aten een pakje friet en dronken een glaasje in de hele grote, maar toch heel sfeervolle bar. En toen begon het spektakel. Ik was al onder de indruk vanaf de eerste minuut. Bisschop Stillebeen (een schitterende Jo Demeyere) en Daens (een fantastische Lucas Van Den Eynde) stonden elk op een verhoog en Daens werd overgeplaatst naar Aalst. Hierop verschoof er vanalles op het toneel en voor we het wisten werden we meegenomen naar de weverij van Borremans, met ijzeren hand geleid door Schmitt (een angstaanjagende Peter Van De Velde). En zo gleden we van het ene inventieve decor in het andere. De fantastische combinatie decor, belichting en geluid zorgden ervoor dat we telkens in de juiste sfeer zaten, of het nu de weverij, de straten van Aalst of het Vaticaan was. Het verhaal van Daens zelf moet ik u waarschijnlijk niet meer vertellen. Dankzij de film van Stijn Coninx (toen met Jan Decleir in de hoofdrol) kent iedereen ondertussen ongetwijfeld het verhaal van de eenvoudige priester die opkwam voor de mensonterende omstandigheden waarin de gewone werkman moest werken in die tijd ...

We genoten met volle teugen van zoveel moois. Schitterende decors, mooie kostuums, een fantastische choreografie en goeie muziek. En alle elementen voor een goede musical waren aanwezig. Het eerste deel duurde misschien net iets te lang, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door een quasi perfect tweede deel. Alle acteurs waren goed tot zeer goed. De enige die mij wat ontgoochelde, was Chris Van Den Durpel, die eigenlijk meer een karikatuur maakte van Ponnet. Maar Jelle Cleymans (ja, ik weet het, ik vind het ook maar een irritant ventje) deed wat hij moest doen en we kunnen er niet naast kijken (of luisteren) : die jongen heeft de perfecte muscial-stem. Ook Free Souffriau was voor mij een meer dan goede keuze voor Nette. Bijgestaan door klasbakken als Jo Demeyere en Anne Mie Gils, voerde Lucas Van Den Eynde de cast aan op een indrukwekkende manier. Kortom, een musical om duimen en vingers bij af te likken. Een fantastisch spektakel om nooit meer te vergeten.

Als u nog niet geweest bent, DOEN !!!

De slappe der wet

We zijn gisteren eens naar een repetitie geweest van de volgende productie van Klakkeboem : "De slappe der wet". Dit wordt een echte "billenkletser". Zo noemt men dit soort stukken. De humor is zo toegankelijk en zo visueel, dat mensen af en toe letterlijk bijna plat gaan van het lachen, waardoor ze op hun billen beginnen te kletsen. Een beetje jammer dat we gisteren net een stukje zagen waar nog niet veel aan gewerkt was. Hierdoor kan ik ook niet te veel uitspraken doen over het al dan niet goed bezig zijn (;-), hé Pierke). Ook Jacques, Pieter, Lucrèce en David waren van de partij. Leuk dat iedereen laat zien dat ze toch begaan zijn met het wel en wee van Klakkeboem. Ook jammer dat er een aantal mensen ontbraken, door ziekte vooral.

Nadien het gebruikelijke pintje gaan drinken en nog wat nagepraat over Klakkeboem. Hierbij dan ook een aantal vragen die tijdens de discussie met Patsy spontaan bij mij opkwamen. Wat is de toekomstvisie van Klakkeboem ? Blijven we komedies spelen in februari en "andere" stukken in november ? Voor mij wel, maar niet iedereen hoeft zich altijd voor beide evenveel te engageren. Moet Klakkeboem zo nodig al die andere activiteiten blijven organiseren (ik denk hierbij aan "Smiley", Knokkeboem, de Salsa-avond, kaartingen, enz.) ? Ik denk nog altijd van wel, maar ik vind ook dat iedereen van Klakkeboem het recht heeft om te zeggen dat ze voor die of die activiteit willen passen. Kunnen we ooit een vereniging worden waar geen wrijvingen zijn tussen mensen ? Ik ... denk van niet. Maar ik vind wel dat iedereen moet blijven zijn ding kunnen doen en dat de creativiteit in de groep zeker niet mag beknot worden. Ga ervoor, mensen. Doe wat je graag doet en Klakkeboem zal je zeker steunen waar mogelijk. Kom gerust af met voorstellen, laat je gaan. Hoe meer creatieve ideeën er komen, hoe meer leuke dingen we kunnen doen. Het enige wat we niet mogen doen, is verwachten dat iedereen altijd even enthousiast is voor alles. Maar zo lang Klakkeboem "ons" blijft steunen, dan hoeft ook niet ieder lid altijd met alles mee te doen. Als Klakkeboem "ons" steunt en er zijn een aantal mensen enthousiast, dan kunnen bergen verzet worden. Kijk maar naar "Knokke Boem", de Salsa-avond, "Smiley", de kaartingen, jumbo-run, enz.

Klakkeboem biedt kansen. Grijp die alsjeblieft met beide handen en blijf ons verrassen !

Knokkeboem - Kerst- en Cultuurmarkt

Hoewel ik eerst wat bedenkingen had bij het concept (een Kerstmarkt combineren met cultuur), heb ik toch met heel veel enthousiasme deelgenomen aan dit initiatief. En het was leuk (jammer van de regen waardoor de opkomst wat te wensen over liet). Het is het moment om nog eens iets te doen, samen met wat vrienden. Zo konden Pedro en ik een aantal van onze filmpjes laten zien (hierboven zie je mijn favoriet en wie geïnteresseerd is, hier kun je ze allemaal zien : Youtube). Het was ook het uitgelezen moment om de trailer van "Smiley" eens te laten zien en reclame te maken voor de première op 15 februari in OC De Vonke te Heule (meer hierover op Smiley).

Griet en ik vertelden ons verhaal : "Pietertje". OK, de opkomst was dan misschien wel mager, maar ik ben ervan overtuigd dat de mensen die de moeite namen om tot bij ons te komen, het wel mooi vonden. En tenslotte was het leuk om eens een aantal mensen, die normaal gezien geen podiumbeesten zijn, aan het werk te zien in de "Levende Kerststal". Al bij al een plezant initiatief. Maar het ware misschien wel beter geweest als alles wat meer geconcentreerd was rond één centraal punt. Maar goed, als je niets doet, kan je ook niets verkeerd doen.

Ode aan Urbanus - Vaarwel Theo - Pure nostalgie

Dit is Urbanus...Van Anus zoals hij vroeger was...subliem. De tekst van dit liedje ken ik van voor naar achter en van achter naar voor.
Als ik er in mijn kinderjaren geen 500 keer naar geluisterd heb,...
Uit pure nostalgie wil ik het met jullie delen. Het is een heerlijke tekst...lees en geniet:

Ik kwam onlangs gewandeld langs het brugje van de sloot,
En ik vond er m’n vriend Theo met een boom aan z’n poot.
Ik zei ‘Theoke in godsnaam, wat ben jij van plan?’
Hij zei ‘‘k Ga mij hier verdrinken en trek het je niet aan’
Maar Theo met zo’n boomstam ga je toch nooit onder
Dan gaat het nog veel vlugger als j’ er inspringt zonder
Gebruik dan toch een koelkast of een wasmachien
Dan ben je zo verzopen zonder af te zien.
Theoke die knikte ‘het is juist wat je vertelt’
En we trokken toen tesamen naar de vuilnisbelt
Maar wat we daar toen vonden maakte Theoke niet blij
Een opgeblazen binnenband en een lege batterij
We prevelden tesamen onze akte van geloof
En inderdaad, we vonden er een Leuvense stoof
Dat gietijzeren mormel vanachter op de rug
Strompelden we kreunend weerom naar de brug
Theo bond het touwtje heel strakjes rond z’n nek
Hij zei ‘geef me maar een duwtje als ik teken geef vertrek’
Het startsein werd gegeven, ik gaf Theo een stoot
En hij dook met stoof en al in een rode gummiboot
Die toevallig kwam gevaren onder het brugje uit
Met een pasgetrouwde bruidegom en een parelwitte bruid
Het meisje was op slag verlamd, de jongeman werd blind
Van radeloze woede om z’n bruidje teerbemind
De bruidegom heeft Theoke toen naar de keel gegrepen
En heeft ze tien minuten waterdicht geknepen
Maar Theoke die lachte ‘het kan mij niet verschillen
Hoe harder dat je nijpt, hoe liever dat ‘k zou willen’
De bruidegom verbleekte en Theoke werd rood
Het gummibootje kantelde en ze gingen allen dood
En ik was toen heel tevreden, gelukkig en voldaan
Dat ik Theoke, m’n beste vriend, in de nood had bijgestaan

Ruzie

P. en ik
hadden eens een RUZIE
en wilden die
zo gauw mogelijk
weer kwijt.

We keken om ons heen
en zagen een koppeltje.

Hé, jullie ! riepen we.
Zoeken jullie soms ruzie ?

(uit "P. en ik" van Geert De Kockere en Sabien Clement)

Artemis

VAKMAN

(Josse De Pauw)

XXXX

Regie : Floor Huygen

Spel : Bruno Vanden Broecke, Bert Luppes, Stefaan Degand & Fabian Jansen

Vier kunstenaars komen samen om hun beste werk te vernietigen. Zodanig dat de mensen dit zeker niet te zien krijgen, als deze kunstenaars na hun dood ooit beroemd zouden worden. Eén van hen heeft kanker en heeft maar een paar dagen meer te leven. Hierrond maakte theater Artemis deze voorstelling. Ik moet zeggen dat ik dit bekeken heb met gemengde gevoelens. Opnieuw een voorstelling met nogal wat ups en downs en toch weinig coherentie.

Leuk uitgangspunt, zeer goed gebracht, maar niet coherent genoeg om constant te blijven boeien. Een aantal hoogtepunten waren voor mij : de liedjes, het Chinees tafelen, de verbranding van de kunstwerken, het "Lala"-moment ... Maar dit werd afgewisseld met heel wat mindere momenten. Ook zat er bijna de hele tijd een homo-erotische ondertoon in het stuk, waardoor ze te pas en te onpas aan het knuffelen gingen. Precies alsof alle kunstenaars homofielen zouden zijn. Ook de twee technici die zich voortdurend tussen de acteurs begaven, stoorden mij wat. Dat kan en mag, maar moet dat echt de hele voorstelling lang ?

We hebben genoten, maar dit was opnieuw niet een voorstelling waarvan je nadien zegt : "Waaauw ! Dit moet iedereen gewoon gezien hebben !", zoals bijvoorbeeld "Fimosis" of "Dédé le taxi" dat wel waren. Op naar de volgende en hopelijk krijgen we dit jaar nog eens een echt meesterwerkje te zien.

Andere meningen :

http://www.8weekly.nl/index.php?art=6825

http://www.goddeau.com/content/view/5292/1/

http://www.brabantsdagblad.nl/algemeen/kunst/4012112/Vakman-afhankelijkheid-van-vier-autonome-zielen.ece

Music Hall

LADIES NIGHT
(Anthony McCarten & Stephen Sinclair)

Regie : Jan Verbist
Spel : Peter Bulckaen, Peter Thyssen, Carry Goossens, Gert Lahousse, Jan Vandeloo & Kurt Defrancq

XXXX

Gisteren naar "Ladies Night" geweest, gebaseerd op de schitterende film "The Full Monty". Wie de film kent, weet dat dit meer is dan een komedie, dat dit eigenlijk ook een mooi verpakt sociaal drama is. Maar daarvan was gisteren niets meer terug te vinden. Dit was gewoon een mooi verpakte billenkletser. Goed geacteerd (gelukkig maar, want die gasten zijn er wel voor betaald, hé) en tof gedaan, maar meer niet. Het stuk stond bol van de domme grappen en grollen en alle personages waren serieus uitvergroot en ontdaan van alle emotionele ontwikkeling. Dit was dus niet veel meer dan wat we bij veel amateurtheaters te zien krijgen. Dit was gewoon een goeie klucht, gebracht door de betere acteurs. Let wel, ik heb me goed geamuseerd en we hebben bij momenten goed moeten lachen, maar het mag wel iets meer zijn dan dat alleen.

Carry Goossens deed zijn ding (zoals hij al doet sinds hij 100 jaar geleden Oscar speelde). Peter Bulckaen speelde een kloon van Max en was bij momenten moeilijk verstaanbaar. Peter Thyssen was af en toe hilarisch als de stoere dommerik en Gert Lahousse schitterde in een voor hem ongewone rol als "jeannet". Ook Jan Vandeloo was leuk als het Poolse lid van "De Wilde Stieren".

Een leuk stukje, goed gebracht, maar ook niet veel meer dan dat. Wel een stuk dat volgens mij heel leuk zou zijn om te brengen met "Klakkeboem" !

Georganiseerde chaos

Mijn liefste naaste beweert dat ik hooguit tien minuten naar eenzelfde spreker kan luisteren, dat eenzelfde onderwerp me heel snel gaat vervelen en dat mijn gedachten sneller dan ikzelf wil afdwalen naar hogere, interessantere sferen. Ik vecht tegen de gedachte wat onze spreker 's morgens at en welke muziek speelde in zijn auto. Ik probeer niet te letten op het zenuwachtig getik van de schoen van mijn rechterbuurman tegen de tafelpoot.Ik tracht de foute permanent van mijn voorbuurvrouw te negeren. Ik weet het ...het zal me niet lukken. Maar ondanks deze georganiseerde chaos in mijn hoofd vond ook ik de 'Open Doek Nationaal'-vergadering best wel interessant en leerrijk. Bernard Soenens haalde een aantal prioriteiten aan, vertelde ons waar het bestuur van Open Doek zich momenteel mee bezighoudt, luisterde met geduld naar de vragen van de aanwezigen en trachtte die zo goed (of zo kwaad) hij kon, te beantwoorden. Achteraf dronken we nog iets en dat was voor mij even, misschien zelfs nog net iets aangenamer, dan de vergadering zelf. Je maakt kennis met mensen die met hetzelfde bezig zijn, die dezelfde weg ingeslagen zijn of dezelfde visie nastreven. Zo praatten we een hele tijd met de huisregisseur van Koté Koer Geert Mortier. Hij vertelde over hun opstart, hun zoektocht naar een geschikte ruimte, hun gebrek aan mannelijke acteurs, hun stukkeuzes,... De tijd vloog en algauw was hij rijp om andere oorden op te zoeken... Wisten wij toen veel dat er ons nog een supergezellige zondagmiddag en een heerlijke zondagavond te wachten stond...

Kritisch ?

AMATEURTONEEL ALGEMEEN

Regie : alle amateurregisseurs

Spel : alle amateuracteurs

Technische ondersteuning : alle amateurtechnici

XXXX

Zondagvoormiddag zijn we naar de regiovergadering van Open Doek geweest. Interessant, zeker omdat deze keer de heer Bernard Soenens, directeur van Open Doek, aanwezig was en een aantal zaken verduidelijkte vanuit Open Doek Nationaal. Het werd me tijdens en na de vergadering nog maar eens duidelijk dat alle amateurtoneelmakers gedreven met hun ding bezig zijn en dat ze allemaal even grote twijfelaars zijn als ikzelf.

Langs deze weg wil ik daarom nog eens alle amateurtoneelmakers in de bloemetjes zetten en hen allemaal vier sterren geven voor het werk ze gedaan hebben en voor het werk ze in de toekomst nog allemaal zullen doen. Ik wil ook nog eens duidelijk stellen dat wij met de "recensies" die wij op deze blog geven geen afbreuk willen doen aan al het werk dat deze mensen verzetten. Integendeel, ik heb enorm veel bewondering voor het werk dat mensen steken in het creëren van een voorstelling. En ik wil zeker ook niet overkomen als iemand die dweept met het "betere" toneel en bijgevolg alle "kluchten" afbreekt. Eén bedoeling van de blog is om een kritische blik te werpen op het amateurtoneel en hopelijk zo mee te helpen aan het kwalitatief opwaarderen van het amateurtoneel in het algemeen. Ook ik word graag kritisch bekeken. Nu heb ik vaak de indruk dat amateurtoneel enkel bekeken wordt door familie en kennissen van acteurs en regisseurs. Hierdoor denken we te vaak dat we heel goed bezig zijn, wat zeker niet altijd het geval is. Het kan dan ook geen kwaad dat een buitenstaander eens een kritische blik werpt op hetgeen wij doen.

Vandaar ook deze oproep. Als je hier iets ziet verschijnen waar je niet mee akkoord gaat, reageer gerust. Schrijf uw eigen recensie. Ik ben zeker niet te beroerd om die te publiceren (op voorwaarde dat er geen aanstootgevende taal in staat natuurlijk). En leden van Klakkeboem zijn nog altijd welkom om lid te worden van de blog en zo hun eigen kijk te geven op het amateurtoneel in het algemeen.

Tot toneels !

Zwevegems Teater

DE CONCIËRGE

(Harold Pinter - Vertaling : Gerard Reve)

XXXX

Regie : Dirk Crommelinck

Spel : Eugène Delabie, Jef Depaepe, Bart Opsomer

Een beetje gemengde gevoelens bij dit stuk. Op zich een zeer mooi stuk over twee mentaal labiele broers, wiens fragiele relatie verstoord wordt door een zwerver die bij hen onderdak komt zoeken. Schitterend concept met het speelvlak in het midden van de zaal. Met een decor dat enkel maar bestond uit chaos. Alleen jammer dat er van die chaos weinig te zien was vanop de plaats waar wij zaten. Toch wel een gemiste kans. Op een bepaald moment speelde één van de acteurs vanop de grond en hiervan zagen wij niets. Ook heel origineel en inventief qua belichting. Het licht bestond hoofdzakelijk uit vier TL-lampen die boven de scène hingen, wat voor een fantastisch beeld zorgde. Dit werd ondersteund door de klassieke spots om een aantal details van het decor uit te lichten. Een dikke proficiat aan de mensen van de belichting.

Naar mijn bescheiden mening spelen alle acteurs van het ZT op een zeer hoog niveau. Misschien verwachten we dan ook soms te veel van hen. De zwerver was goed tot zeer goed, maar was bij momenten misschien te dominant aanwezig. Met de agressieve broer had ik in het begin wat moeite. Door het vele roepen en het hanteren van een soort tussentaal (tussen dialect en Nederlands) ging hier wat van zijn naturel verloren. Ik moet wel zeggen dat dit verbeterde naarmate het stuk vorderde. De derde broer dan, de autist, was subliem. Geen enkel moment viel hij uit zijn rol. Hij was zo goed dat ik op bepaalde momenten enkel naar hem zat te kijken, zelfs als de anderen aan het praten waren. Een fantastische prestatie.

Het stuk zelf dan kende voor mij wat ups en downs. Bij het begin van iedere scène dacht ik : "Waauw ! Mooi !", maar na een tiental minuutjes mocht het voor mij overgaan naar een volgende scène. En zo waren er meerdere scènes. Begrijp mij niet verkeerd, want er zaten hele sterke momenten in. En gek genoeg waren dat voor mij vooral de momenten waar er niks gezegd werd. Stilte kan zo mooi zijn op scène. Maar bepaalde dialogen duurden voor mij gewoon te lang. Kortom, schitterend concept, mooie belichting, sterk geacteerd. Maar jammer van de zichtbaarheid en de lange duur van het stuk.

Unie Der Zorgelozen

Voor de tweede maal woonden Vincent, Eve en ik een voorstelling van dit gezelschap bij en voor de tweede maal hebben we ons ontzettend geamuseerd. Het grote deel van de acteurs hebben totaal geen acteerervaring maar ze worden op een bijzonder goede wijze bijgestaan door de heel ervaren acteurs van theatergezelschap "Antigone" uit Kortrijk. Als toeschouwer weet je dus op voorhand al dat de acteerprestaties niet de grootste kracht van het stuk zullen worden. Meneerke De Vos is een stuk dat gebaseerd is op de alomgekende vos Reynaert. Een sluwe vos die in de dierenwereld de dieren rond hem naar zijn hand weet te zetten en iedere situatie in zijn voordeel te doen uitdraaien. Het stuk speelt zich af in klein West-Vlaams dorpje. De bewoners doen elk hun eigen ding. De boeren werken op het veld en spelen met de vinken. De pastoor zegent zijn parochianen en geeft een tourné générale in het locale café. Een rijke zakeman probeert op de beurs nog rijker te worden. En mijnheerke De Vos, een oude sluwe kerel, heeft inmiddels iedereen naar zijn hand gezet en profiteert van hun goedheid en naïviteit. Op een dag gaat hij echter te ver en er komt een samenzwering met als doel mijnheerke De Vos een koekje van eigen deeg te geven. Alhoewel het stuk soms moeilijk te volgen was (wat misschien wel de bedoeling was van de regisseur), vonden we het toch boeiend om het te blijven volgen. Humoristische en geladen scenes wisselden elkaar af in een prachtig decor met op de achtergrond een klein orkest dat de meest geladen scenes accentueerde met de juiste muziek. De acteurs deden wat van hen verwacht werd. De onervaren acteurs brachten vaak de humoristische accenten terwijl de acteurs van Antigone voor de dramatische accenten zorgden. Het is werkelijk prachtig hoe deze mengeling tot een prachtig afgewerkt toneelstuk kunnen leiden. Ik had mij weer eens immens geamuseerd en volgend jaar ben ik er weer bij. Dat is een feit.

Het Kuurns Theater

DE REKENING VAN HET KIND

(Walter Van Den Broeck)

XXXX

Regie : Willy Denhaene

Spel : Nick Vleirick, Lieven Van Speybrouck, Johan Schietgat, Martin Vanluchene, Stefaan Devlaminck, Bart Nollet, Ilse Debaveye, Eva Geers, Christine Debaveye, Ine Desplinter, Jan Vanwijnsberghe, Willy Denhaene, Caroline Dermaux, Wouter Vandekerckhove, Daan Frère en Valerie Vonck

Waarom heb ik niet ten volle genoten van dit stuk ? We hebben nochtans bij momenten goed gelachen, maar het was precies alsof er iets ontbrak. Het spel was ook goed. Bijna alle acteurs speelden op een goed niveau. Dus daaraan schortte het niet. Ook het concept was op zich goed. De (kleine) zaal werd optimaal gebruikt. De acteurs speelden ook in en met de zaal, wat de betrokkenheid van het publiek alleen maar verhoogde.

Waar liep het dan wel mis ? Het stuk op zich was te fragmentarisch waardoor het goeie en ook minder goeie momenten had. Een aantal komische intermezzo's van o.a. de leraar Wetenschappen waren zeker goed. Ik heb ook genoten van de ruzie tussen de directeur en Taelman. Maar andere stukjes waren dan weer te vrijblijvend om echt 100 % te boeien. Misschien had de regisseur resoluut moeten kiezen tussen komedie (met een dramatische inslag) of een drama (met een komische inslag). Nu zweefden we hier zowat tussen, wat de homogeniteit van het stuk zeker niet ten goede kwam. Een ander probleem was de beperkte ruimte. Op verschilenden momenten in het stuk moesten een tiental mensen spelen op een paar vierkante meter waardoor de bewegingsvrijheid beperkt was. Misschien ware het niet slecht geweest om een paar rollen te schrappen.

Op zich was het niet slecht, maar ik heb het gevoel dat er hier meer uit te halen was. Maar misschien had dat ook gewoon met het stuk te maken ...

MAT

FRITUUR DE PRINSE
(Paul Berkenman)

XXXX

Regie : Yvan Verscheure
Spel : Rik Viaene, Ingrid François, Kurt Lesaffre, Femke
Vandewiele, Martin Dusselier, Stefanie Desmet, Marc Huys,
Joris Bekaert, Eric Coeman, Elisabeth Deschamps,
Ronnit Viaene, Tobias Allegaert, Johan Meert &
Tine Tertooy

We waren met veel gisteren. Veertien om precies te zijn. En we "genoten" allemaal van Lucien en zijn fratsen in "Frituur De Prinse". Er was wel wat discussie over het feit of dit nu een mooi stuk is of niet. De meesten vonden van niet. Ik persoonlijk heb mijn twijfels. Steek hier wat meer tempo in en haal datzelfde tempo eruit op de gepaste momenten en je krijgt volgens mij een genietbaar stuk met leuke, komische passages, afgewisseld met dramatische momenten. Maar daarvoor moet alles goed zitten en dat was gisteren duidelijk niet het geval. Zo heeft de acteur, die hoofdpersonage Lucien mocht vertolken, mij nooit kunnen overtuigen. Bij momenten was hij zelfs ongewild komisch door een slechte timing. Zijn vrouw kon mij dan wel overtuigen en was ook de enige die het tempo erin probeerde te houden.

Persoonlijk vond ik het ook een foute keuze om de verschillende kleine tafereeltjes afzonderlijk te laten spelen en telkens de andere acteurs in een soort pose te laten staan. Om dit goed te laten werken, werd er ook elke keer opnieuw net iets te lang gewacht alvorens de volgende repliek werd gegeven. Daarnaast werd ook iedere beweging heel traag uitgevoerd (en soms ging dit tergend langzaam, geloof me) en pas na de volledige beweging werden de replieken ingezet. In het deel voor de pauze ging het nog, maar na de pauze was het gewoon saai. Iedereen zat eenvoudigweg te wachten tot het gedaan was. Kortom, alweer een stuk om snel te vergeten !

Mandelgalm

Op verzoek van Vincent, besloten Eve en ik hem gisterenavond te vergezellen naar Izegem om het stuk "Push Up" te gaan bekijken, de nieuwe productie van toneelvereniging Mandelgalm. En net zoals Kurt hieronder beschreef in zijn verslag, werd het van in het begin duidelijk dat we ons krap mochten zetten voor een avondje toneel op hoogstaand niveau. Het verhaal speelt zich af tussen de muren van een multi-national, waar de verschillende werknemers en managers met elkaar de confrontatie aangaan met als enig doel zo snel mogelijk de top van de ladder te bereiken. En daar voor zijn ze tot alles bereid. Vrienden bestaan niet in het harde zakenleven en desnoods gaat men over lijken om de tegenstander uit te schakelen.

Het stuk werd gebracht in een klein gezellig zaaltje, met de acteurs centraal tussen het publiek. Een goede keuze van de regisseur want daardoor werd het publiek (jammer genoeg een kleine groep) meteen opgeslorpt in het gebeuren. Het sobere decor zorgde er voor dat de aandacht van het publiek volledig naar de acteurs werd toegespitst. Acteurs die één voor één met verve hun rol speelden en prima op elkaar waren afgestemd. Een waar genot voor de toeschouwers die allemaal tot op de laatste minuut heel geboeid het gebeuren volgden. Achteraf hadden we een tof gesprek met Griet Verlinde, één van de actrices, die vooral blij was met de positieve reacties van het publiek. Griet is een vriendin van Eve die naar mijn bescheiden mening absoluut het potentieel heeft om het tot een goede actrice te schoppen. Mij kon ze in ieder geval bekoren en ik vermoed dat Vincent en Eve dit niet zullen betwisten. Kortom, terug een geslaagde en plezante avond achter de rug en voor mijn part mogen er nog veel volgen...

KSMG Beveren vzw

THE DINNER PARTY

(Neil Simon)

XXXX

Regie : Bart Gerard

Spel : Johan Bonte, Joris Claus, Filip Vanderbeke,

Kathy Casier, Nele Deboeuf en Annemie Rennier

Wat een verademing om een amateurgezelschap te zien waar er heel homogeen geacteerd wordt. Ik was er al van overtuigd dat een toneelstuk creëren een zaak van teamwork is, maar het zien van het stuk gisteravond heeft mij nog maar eens gesterkt in die overtuiging. Weg met publieksspelers die alleen maar spelen voor zichzelf en voor hun eigen succes. Als je een toneelstuk creëert, doe je dat met een groep. En de bedoeling is dat je er als groep goed uitkomt. En dat was gisteren zeker het geval.

Ik zal niet wegsteken dat ik een grote fan ben van het werk van Neil Simon en ik vind "The Dinner Party" dan ook een heerlijk stuk. Wat een verschil met de creatie van Kotee Koer (Bissegem), waar we vorig jaar heen gingen. Deze keer zat het goed. Het tempo was goed, het decor goed uitgekiend en we konden genieten van een strakke regie van Bart Gerard. De eerste acteur kwam op en je voelde dat het goed zat. Maar toen ook twee en drie hun opwachting maakten, voelde je dat dit bijna niet meer stuk kon. De enige die mij, vooral in het begin dan, een beetje ontgoochelde, was de eerste vrouw die opkwam. Maar dat werd ruimschoots goed gemaakt door vrouw twee en drie. Wat een luxe om met zo'n degelijke acteurs te mogen spelen. De sfeer zat goed, de regie was ok (hier en daar een rare keuze wat de belichting betreft, maar dat zijn details) en de acteurs speelden hun typetjes (zonder hierin te overdrijven) op een zeer natuurlijke, menselijke manier. Kortom, een leuke toneelavond was het gevolg ! En veel te laat in bed was het tweede gevolg natuurlijk.

Smiley

Gisteren naar "Loft" geweest. Schitterende film trouwens (ik heb een recensie geplaatst op Facebook (voor de geïnteresseerden)). En dat deed me eraan denken dat ik ook nog ergens met een filmpje bezig ben. "Smiley" heet het. En het is alweer een tijdje geleden dat ik hierover nog eens iets geschreven heb. Ik kan jullie met een gerust gemoed zeggen dat de film nu echt wel bijna af is. De ruwe montage was al een tijdje klaar en nu wordt die onder handen genomen door een vriend (Ronny Claus, die wel van wanten weet wat monteren betreft). Hij slaagde er tot nu toe in om nog 8 minuten af te doen van onze eerste montage. En hij is nog niet klaar.

Ik voorzie een avant-première (voor alle medewerkers en sponsors) ergens in januari. En dan gaat de film effectief in première op het clubfestival van film- en videoclub Impuls op zondag 15 februari 2009.

De trailer is ook bijna af en die zal ik heel binnenkort online zetten. Diezelfde trailer zal trouwens ook vertoond worden op de Kerst- en Cultuurmarkt van Knokkeboem op zaterdag 13 december 2008.

"Volgers"

Hiernaast zie je een nieuw klein rubriekje : "Volgers". Dit is eigenlijk om te weten wie er allemaal onze blog leest. Klik daar gewoon eens op en je wordt toegevoegd aan het lijstje. Is altijd leuk voor de mensen die af en toe een posten. Bedankt op voorhand !

Toneelbond Nut en Vermaak

PANIEK IN DE KLINIEK
(Marc Peeters)

XXXX

Regie : Freddy Opsomer
Spel : Phillippe Van Assche, Philip Himpe, Jacques Maes, Johan Vanden Broucke,
Vera De Baere, Anja De Sloovere, Bea Migneau, Ninja Vuylsteke, Christophe Devolder,
Stefanie De Witte & Annie De Luycker

Soms volstaat het om tevreden te zijn met wat je doet. En dan proberen om daar zo goed mogelijk in te worden. Wat toneel betreft, word ik vaak gedreven door mijn persoonlijke ambitie. En dat is goed, maar het vraagt nogal wat energie (die ik gelukkig nu nog voldoende heb (misschien zal dat in februari heel wat minder zijn)). En dan zie je een toneelvereniging als de "Toneelbond Nut en Vermaak" van Nieuwenhove.

Wij gingen gisteravond kijken naar "Paniek in de Kliniek". Jaarlijks brengen die mannen een klucht in dat genre en ondertussen spelen ze al voor 2.500 toeschouwers. Gisteren zat er zeker 400 man in een tjokvolle zaal. En die mensen hebben genoten van het spektakel. Ze hebben goed gelachen en daarover gaat het toch (althans voor hen). Ik moet eerlijk toegeven dat ook wij (Griet en ik) gelachen hebben en de kinderen (ja, ze waren allevijf mee) zeker. Die vonden het fantastisch. En het was ook goed. Je ziet een groep die zijn sterktes en zijn zwaktes kent. De betere spelers krijgen de grotere rollen, de publieksspelers mogen doen waar ze goed in zijn (het publiek bespelen), maar ook de mindere Goden krijgen een rolletje toebedeeld. En nadien is iedereen tevreden : de regisseur, de acteurs, de mensen van de bar (want die draait op volle toeren met 400 man in de zaal) en "last but not at all least" het publiek. Wat wil een toneelvereniging nog meer ?

Kohané

ALL MY SONS
(Arthur Miller)

XXXX

Regie : Ingrid Frenier
Spel : Luc Demuynck, Hilde Bossier, Bastian Piepers, Hilde Demeyere, Bas Van Montfoort,
Tine Coucke, Christof Lampaert, Nico Vanneste & Sabine Dekyvere

Toneel is leuk. Toneel is fantastisch. En hoewel ik liefst van al zelf speel of zelf iets creëer, ga ik ook heel graag naar toneel kijken. Dan zie je af en toe hele mooie dingen, maar soms zie je ook wel eens iets dat niet zo goed is. Zo gingen we gisteren naar Kohané. Een gezelschap uit Lendelede waar Griet al jaren trouw heen gaat en die, zo verzekerde ze mij (ons), al heel vaak kwaliteit bracht. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen. Een goeie stukkeuze nochtans met "All my sons" van Arthur Miller.

Al na vijf minuten echter zag je dat het fout zat. De regisseur had ervoor gekozen om 3 grote, met aluminiumfolie omwikkelde blokken (bakken ?) op scène te zetten. Dit bleek een foute keuze, want hierdoor ontnam ze haar spelers alle bewegingsvrijheid. Zo'n podium en dan constant alleen maar de eerste meter benutten. Daarenboven koos ze ervoor om haar acteurs bijna de hele tijd te laten zitten op de middelste blok. Hierdoor werd het stuk heel statisch en speelden de acteurs bijna altijd "Midden"-"Voor" en nooit "Achter", "Links" of "Rechts" (bedankt voor deze termen, Patrick).

Qua belichting zat het ook fout. Er werden constant allerlei kleuren naar onze hoofden geslingerd en soms werd er midden in een scène van kleur gewisseld. Waarschijnlijk om een andere sfeer op te roepen, maar door het gebrekkige spel van de acteurs kwam dit niet tot uiting.

En dan zijn we bij de acteurs aanbeland. Beide hoofdrolspelers konden mij niet overtuigen. Ze deden nochtans hun best, maar slaagden er nooit in om de emoties, die die personages ongetwijfeld moesten voelen, over te brengen op ons, het publiek. Hierdoor werd het moeilijk voor de rest van de cast om het spel op te krikken. De zoon en de broer van de toekomstige schoondochter deden wel hun best en waren goed in de paar scènes die ze quasi alleen op scène stonden, maar dat ging allemaal verloren zodra vader en moeder erbij kwamen.

Kortom, een voorstelling om snel te vergeten. Maar goed, dat neemt niet weg dat ik Kohané nog een kans geef. Wie mij kent, weet dat ik (misschien wel te vaak) mensen het voordeel van de twijfel geef. Dus, Tine, maak je niet ongerust ! De volgende keer zijn we weer van de partij ! Tot dan !

Top 10

En, zoals beloofd, hierbij mijn Top 10. "The Truman Show" klimt hoger na iedere kijkbeurt, maar ik denk niet dat hij ooit in staat zal zijn om "Dead Poets Society" van de eerste plaats te stoten. Twee films van dezelfde regisseur trouwens, met twee van mijn lievelingsacteurs. Beiden slagen ze erin om zowel komische als ernstige rollen geloofwardig neer te zetten (hoewel ze alletwee ook hele slechte films gemaakt hebben). En dan twee monsterfilms van nog twee grootmeesters van de cinema, m.n. Ridley Scott en Steven Spielberg. Beide films slagen erin om ons bang te maken van een monster zonder dat we het monster zien. Wat ik veel recente monsterfilms verwijt, is dat we het monster al na een kwartier te zien krijgen. Zowel in "Alien" als in "Jaws" duurt het meer dan een uur voor we een haai of een "alien" te zien krijgen. En dan nog een van mijn favoriete acteurs (en ondertussen ook regisseurs), namelijk Clint Eastwood. Met "Unforgiven" maakte hij de perfecte western. Een schitterend script, een fantastische regie en vier schitterende acteurs : Clint zelf, Morgan Freeman, Gene Hackman en Richard Harris. Meer van dat ! De rest van de top 10 is moeilijker, maar ik heb toch een poging gedaan om daar 5 relevante films in te stoppen.

1. Dead Poets Society
2. The Truman Show
3. Alien
4. Jaws
5. Unforgiven
6. Eternal Sunshine Of The Spotless Mind
7. Gladiator
8. Se7en
9. The Silence Of The Lambs
10. Toy Story

Akkoord ? Indien niet, geef gerust jullie commentaar of maak zelf een lijstje in de commentaren. Ik kijk er naar uit ...

The Truman Show

Gisteren nog eens naar "The Truman Show" gekeken. Dit blijft toch een schitterende film. Een heel boeiend onderwerp op een fantastische manier in beeld gebracht. Carrey is perfect als de kinderlijk onschuldige Truman die, buiten zijn weten, de hoofdrol speelt in een soap op TV. Alle mensen rondom hem, alle inwoners van Seahaven (het ficitieve stadje van Truman) zijn acteurs. Truman gaat ongegeneerd door het leven en lijkt op het eerste gezicht gelukkig. Hij beseft echter maar al te goed dat zijn vrouw niets voor hem voelt en hij kan zijn grote liefde Sylvia maar niet vergeten. Zij was actrice in de show, maar werd eruit gezet omdat ze echt gevoelens kreeg voor Truman en wou dat dit allemaal ophield. Geleidelijk aan komt Truman achter de waarheid en wil hij ontsnappen uit "zijn" gecreëerde wereld. En Jim Carrey weet perfect de balans te houden tussen het komische en het tragische van zijn personage. Wat een acteur (fel onderschat door veel mensen trouwens) ! Ook Ed Harris is heel goed als Christoff. Ondanks de goddelijke status (als regisseur van "The Truman Show") van zijn personage, slaagt hij erin om "mens" te blijven en dat is alleen maar de verdienste van Ed Harris. Ook al zo'n onderschat acteur.

Weir is de perfecte regisseur voor dit soort films. Hij houdt ervan mensen te plaatsen in ongewone situaties ("Witness", "The Mosquito Coast", "Picnic at Hanging Rock", "Dead Poets Society", ...). De film balanceert perfect tussen komedie en drama en blijft geloofwaardig. Het lijkt zelfs alsof de geloofwaardigheid met de jaren nog is toegenomen. Het lijkt er ook meer en meer op alsof dit ooit wel eens echt zou kunnen gebeuren. En dan is er nog de muziek. Ook hier een goed evenwicht tussen klassieke muziek en een schitterende score van Burkhard Dallwitz. En natuurlijk mogen we het inventieve script van Andrew Niccol niet vergeten. Zo zie je maar dat alles goed moet zijn om een goeie film te maken : scenario, regie, muziek, acteurs, enz.

Dit is voor mij een viersterrenfilm, niet meer en niet minder. En hoe meer ik de film zie, hoe hoger hij klimt in mijn persoonlijke TOP 10 (zie volgende "post"). Meer van dat, zou ik zeggen !

De Slappe Der Wet

Die klakkeboemers toch... De productie van Closer is nog in volle gang en ze zijn al terug bezig met de volgende. In februari 2009 brengen we de klucht "De Slappe Der Wet" op de planken. Woensdagavond hadden we de eerste bijeenkomst met alle acteurs en de regisseur voor een kennismaking met het stuk en een eerste lezing. Ik kon kennis maken met een aantal nieuwe gezichten in de groep en was dolblij om na een onderbreking van bijna 4 jaar terug mijn geliefde hobby te kunnen verder zetten. Tijdens de lezing werd al gauw duidelijk dat dit stuk vast en zeker op de lachspieren zal werken. Sommigen onder ons zaten al onmiddellijk in hun rolletje wat er de lezing alleen maar plezanter op maakte. De rolverdeling zit helemaal snor volgens mij en dat werd door niemand tegen gesproken. Het werd een enorm plezante avond met een toffe groep vrienden die zich 100% zullen inzetten om de mensen van Knokke en omstreken een avondje lachen, gieren en brullen te bezorgen. Voor de mensen die het stuk niet kennen, geef ik nog vlug een korte inhoud. Commisaris Fernand vertrekt met zijn minnares Dianne voor een erotisch weekendje. Hij geeft de leiding van het politiebureau in handen van zijn domme dienstbode Charelke. En vanaf dan begint alles natuurlijk verkeerd te lopen. En daar zal Fernand nog zwaar spijt van krijgen. Met dit stuk keren we een stukje terug naar de beginperiode van Klakkeboem. Een ouderwetse, gezellige billekletser. Zorg dat je er bij bent. Je zal er geen spijt van hebben.

Loft

Eric Van Looy is de grootste regisseur van Vlaanderen. Daar bestaat nu geen twijfel meer over. Met zijn nieuwe film "Loft" presenteert hij terug een pareltje. Alhoewel de acteerprestaties soms wat statisch en/of mat zijn, maakt de regie en het camerawerk veel goed. Het verhaal gaat over 5 mannen die samen een loft aan de Noord-oever van Antwerpen delen die ze vooral gebruiken om afspraakjes met losse scharrels verborgen te houden van hun echtgenotes. Als op een dag het lijk van een vrouw gevonden wordt in de loft, beginnen de 5 vrienden al vlug elkaar te verdenken en komt hun vriendschap onder zware druk te staan. Een bijkomend probleem : als de politie op de hoogte wordt gebracht, komen ook de echtgenotes alles te weten over het geheime liefdesnestje. Het scenario werd geschreven door Bart De Pauw en kan best concurreren met de scripts die in hollywood worden geproduceerd. Het verhaal bevat voldoende afwisseling en plotwendingen zodat je tot op het einde met volle aandacht naar het scherm blijft turen. Jammer genoeg moeten Eric en Bart het doen met de Vlaamse acteurs die we bij iedere Vlaamse productie te zien krijgen. De acteurs doen hun best om hun personage zo goed mogelijk te vertolken maar toch slaagden ze er niet in om enige vorm van sympathie of medeleven bij mij op te wekken. Het was wellicht een betere keuze geweest om met onbekende acteurs te werken. Een tip voor Koen De Bauw : stop aub eens met de brave goedzak te spelen. Waarom niet eens een slechterik ? Besluit : goede film, dankzij het puike werk van de regisseur maar het ontbreekt de acteurs aan dat net ietsjes extra meer om van de film een meesterwerk te maken. Wellicht laat een remake met Amerikaanse acteurs niet lang op zicht wachten. En waar blijft die eerste Oscar voor Eric ? Mijn stem heeft hij in ieder geval al...

TROTS

Wat ben ik gelukkig dat we uiteindelijk deze productie hebben aangedurfd, hoe moeilijk en zwaar het af en toe ook geweest is. Ik ben trots op wat we brengen en als je na een voorstelling zo'n schitterende commentaren krijgt dan weet je niet half hoeveel deugd dit doet!
Ik wil bij deze iedereen bedanken voor het vertrouwen in deze productie, voor de steun tijdens de repetities, voor de gezelligheid, voor de warmte, allé ...voor alles !!!!!
Ik geniet van dit stuk, geniet van het publiek, geniet van de mensen waarmee ik op het podium sta, geniet van het napraten achteraf, van alle mensen die springen om van Closer een onvergetelijke tijd te maken...merci!
Wat is toneelspelen op zo'n manier toch ZALIG!!!

Oja zelfs mijn kindjes, die er eigenlijk (gelukkig maar...) geen jota van begrepen, waren onder de indruk! Ze spelen nu stiekem van doktertje en fotograafje! :-)

Toneelweekend

We hebben net een toneelweekend achter de rug. Een weekend met "Closer". Toen we hieraan begonnen, zo'n jaar geleden. Toen we er voor het eerst aan dachten om "Closer" te brengen, had iedereen zoiets van : "Is dit wel iets voor Klakkeboem ? Kunnen wij dit aan ? Wat zal het publiek hiervan vinden ?". Kortom, iedereen had zijn twijfels. Ook wij, de acteurs en de regisseur. Daarbij kwamen dan nog eens onze persoonlijke problemen en de twijfels namen alleen nog maar toe.

De verwachtingen waren dan ook hooggespannen en de zenuwen gierden door onze hoofden. Je kon ze voelen tot in de zaal. En dan is daar het moment : 19u30. We moeten op ! Willen we dit wel ? Kunnen we dit wel ? Ja !!! We moeten erin geloven en er 200 % voor gaan. En dat deden we dan ook, allemaal : Pedro, Pieps, William, Pieter, Fabiola, de weekendorganisatie en wij, de acteurs. We gingen ervoor en tot twee keer toe kregen we een schitterend applaus en alle twijfels vielen weg. De reacties waren overwegend positief en dat deed ons verschrikkelijk veel deugd. Op naar het volgende weekend ... Tot dan, vrienden-Klakkeboemers !

Oproep

Collega-bloggers, ik zie dat ik zowat de enige ben die hier af en toe een bericht plaats. Bij deze doe ik een oproep aan iedereen die zich geroepen voelt !

Zit je met een been, heb je iets leuks meegemaakt (binnen of buiten Klakkeboem), schrijf het gewoon van je af, mensen ! Dat kan eens deugd doen.

Trots

Ik weet niet hoe dit klinkt of hoe dit overkomt. Misschien klinkt het wat aanstellerig of pretentieus, maar ik ben potverdikke trots op hetgeen wij gedaan hebben of gemaakt hebben van "Closer". Ik vind het een puike regie van Fabiola en ik vind van mijn collega-acteurs dat ze dat één voor één heel goed doen. En ik speel het heel graag. Ik hou ook van de soberheid van het decor met af en toe een leuke toets (het behandelbed, de trap, ...). Ook het gebruik van de "beamer" is goed zonder dat hierin overdreven is.

Ik hou van dit stuk en van de manier waarop wij het brengen. Ik hoop dat ik niet te pretentieus overkom, maar ik ben er verdorie trots op. Ik hoop alleen dat er genoeg mensen komen zodat we ook aan de buitenwereld kunnen laten zien wat wij ervan gemaakt hebben. En dan maar hopen dat zij dat ook kunnen smaken.

En ik hoop ook dat Klakkeboem doorgaat op de ingeslagen weg ("andere" stukken in november) en zich niet laat afschrikken door de magere opkomst. Alleen door dit te blijven doen, kunnen we geleidelijk aan een publiek opbouwen. Op voorwaarde natuurlijk dat wij die stukken blijven verzorgen. Op naar de première !!!

De laatste loodjes

De laatste loodjes wegen het zwaarst, zegt men toch altijd. Of ze het zwaarst wegen, weet ik niet, maar ze wegen wel zwaar. Hoewel ik tot mijn vreugde vaststel dat er nu toch wel wat "technische" mensen aanwezig zijn op de repetitie, waardoor ik me nu voor 150 % kan concentreren op mijn nieuwe vriend, m.n. Larry.

Het komt goed. Ik heb nu gezien dat ook scène 3 in orde komt, wat een pak van mijn hart is. Door het wegvallen van de podiumstukken, zal ook de belichting heel wat makkelijker zijn dan (ik zeg niet dat het nu spotgemakkelijk wordt, maar toch) met de podiumstukken. Ik zie ook dat we een materiaalmeester hebben die ons wat kan bijstaan achter scène. Kortom, alles begint nu toch stilaan op zijn pootjes te vallen.

Daarom bedankt aan Pedro, "Pieps", Pieter en Pat (de vier P's) voor hun "technische" en morele ondersteuning tijdens de repetities. Tot de volgende !

Zenuwen

De nervositeit stijgt, zowel bij de acteurs en de regisseur als bij de entourage. Gisteren werd de belichting omhoog gehangen en werden de podiumstukken klaar gezet. Ondertussen herhaalden de acteurs nog eens wat stukken tekst. Pedro was al de hele middag van de partij en ook Rudy en Pierre droegen hun steentje bij.

Pierre kwam ons nog een beetje opjagen met "zijn" zaal. Die moest en zou leeg zijn tegen woensdag en dan opnieuw tegen zaterdag. Pedro zette hem even op zijn plaats en toen konden we verder werken. Ondanks het enthousiasme bij Nele, Griet en mezelf, leek Vincent weg te zakken in een diepe depressie. Hij begon met het richten van de belichting. En zag toen, voor de zoveelste keer, dat het niet zo evident is om in "ons" zaaltje een goeie belichting aan te brengen. En natuurlijk hebben we nog twee zware weken voor de boeg, maar laat ons daar optimaal gebruik van maken om dit (toch wel schitterende) stuk tot een goed einde te brengen en ons publiek een onvergetelijke avond te bezorgen.

Hey, Vincent, deze is voor jou : "Always look on the bright side of life !".

Druk !!!

We hebben het druk, ja ! Maar wat zou ik doen zonder die drukte. Ik maak me natuurlijk wat nerveus in de aankomende première van "Closer". Ook en zeker als ik bekijk wat er nog allemaal moet gebeuren op voorhand. Maar ik zou liegen als ik zeg dat ik het niet graag doe. Ik hou van toneel, maar ik hou ook van "Klakkeboem" en ik wil er alles voor doen om met "Klakkeboem" mooie producties te brengen !

Wat het stuk zelf betreft, ben ik tevreden (maar wie ben ik, natuurlijk ?). Er wordt geconcentreerd gerepeteerd en ik heb gisteren een beetje zitten kijken vanuit de zaal en ik heb een aantal hele mooie dingen gezien. Ik zie mezelf natuurlijk niet bezig, maar ik hoop dat ik een beetje op het niveau zit van de rest. Als we zo blijven verder werken, dan komt het zeker in orde. Ik geloof in deze productie.

Op naar de "try-out" volgende week. Hopelijk kunnen we de leden even enthousiast krijgen als wij zijn.

Rock Avelgem

Zaterdagnamiddag en -avond trokken we naar Avelgem voor de eerste editie van Rock Avelgem. Wij (Arno en ik) waren er al heel vroeg bij omdat we per sé eens wilden genieten van "The Paranoiacs". Een beetje jammer van de magere opkomst, want "The Paranoiacs" deden waar ze goed in zijn, m.n. "rocken als de beesten". Het ene loeiharde nummer volgde het andere op en de decibels werden gretig de zaal in gestuurd.

Na "The Paranoiacs" nog even naar huis om Griet op te pikken en dan opnieuw richting Avelgem om te kijken naar het concert van ouwe rot Guy Swinnen met zijn band "Swinnen". Nadat ik hem het voorbije jaar drie keer aan het werk zag met "The Scabs", was het toch een beetje bang afwachten hoe hij het er zou vanaf brengen zonder zijn kompanen van weleer. En, wat blijkt, Guy Swinnen is en blijft gewoon een klasbak. Hij heeft weliswaar de nummers van "The Scabs" nodig om het publiek op zijn hand te krijgen, maar ook de nummers van zijn soloplaten mogen er zijn. Proficiat, Guy ! Je kan het nog, jongen !

Wat nu volgde, was voor mij het hoogtepunt van de avond : "De Mens". Ik heb "De Mens" nu al een keer of drie gezien en ze hebben mij, eerlijk gezegd, nog nooit ontgoocheld. Michel De Coster is één van de plezantste basgitaristen die ik ken en Frank Vanderlinden weet als geen ander hoe hij een publiek moet bespelen. Neem daarbij nog hun ijzersterke nummers en je hebt een concert om duimen en vingers bij af te likken. En hierna was het de beurt aan "De Kreuners". Dit blijft live een hele goeie groep, maar toch ook een beetje voorspelbaar (of misschien heb ik ze net iets te veel aan het werk gezien). En ze kwamen natuurlijk na "De Mens", die een fantastisch optreden ten beste gaven. Maar goed, Walter deed waar hij goed in is : een publiek amuseren met zijn gevatte one-liners en met hun tijdloze nederlandstalige pop- en rockliedjes. Arno was zo moe dat we na een half uur "De Kreuners" al huiswaarts keerden. Maar al bij al waren we, denk ik, tevreden over wat we de voorbije uren te zien en te horen hadden gekregen.

Theaterwandeling

Cie Tabloo is een nieuwe toneelvereniging uit Menen, ontstaan uit twee vroegere gezelschappen, m.n. "Iever en Eendracht" en "Deugd en Vermaak". De vereniging werd opgericht op 1 juli 2008 en vorig weekend stond hun eerste activiteit op het programma, een theaterwandeling met als thema : "Griezelen". Dit bleek ook in samenwerking te zijn met toneelvereniging "Canteclaer", een lokale school en de lokale Academie voor Muziek en Woord.

Zonder veel voorkennis trokken we zaterdagavond naar Menen. En het werd een leuke ervaring. Weliswaar met ups en downs. Zo bleek de apotheose in een tunnel in het park eerder een ontgoocheling. Na een verwelkoming door de "poortwachters", werden we door de tunnel geleid alwaar twee mensen op tv elk een gedicht voordroegen. Saai, was onze bescheiden mening. Ook de "pubs" van "Canteclaer" ontgoochelden ons eerder. Hun "Ikjes van elkaar" leek te onafgewerkt om echt te bekoren. Zo ook de bewerking van "Het spook van Chesterfield" (Oscar Wilde). Men wilde blijkbaar het hele verhaal in een tiental minuten samenvatten, maar dat is niet zo goed gelukt. De "Kids" van "Canteclaer" brachten het er beter vanaf met hun verhaal over een bezeten boerderij. Ook de leerlingen van het Aloysiuscollege werkten op onze lachspieren met hun ludieke bewerking van een stuk van Hugo Matthijssen. Hoogtepunt was de ballade "Ik ben een paria", gebracht door het monster.

Een eerste hoogtepunt kwam in de pauze. Toen we al een goed uur op weg waren, hielden we halt in een lokale school alwaar een kleine bar was ingericht en waar een gratis drankje aangeboden werd. De pauze zelf werd opgeluisterd door La Fanfarmonie Fantastique. Een bende jonge enthousiastelingen wist het publiek te amuseren met hun versies van een aantal bekende nummers, w.o. "Carnaval de Paris". Heel plezant. Ook in de kerk kregen we een heel tof toneelstukje voorgeschoteld, gebracht door drie jongeren van de Academie. Het leukste van de avond, althans voor mij, was een zelf geschreven toneelstukje, genaamd "Home Party". Ergens in een oude schuur hingen twee mensen vastgeketend aan de muur na een minder geslaagde "Home Party". Goed gebracht en regelmatig op de lachspieren werkend. Al bij al kunnen we terugblikken op een geslaagde avond. Op naar de volgende !

Toneel

Toneel is geen hobby. Toneel is een passie. Toneel zit in je lijf en je leden. Toneel laat je niet los. Het is iets waar je bijna dag en nacht mee bezig bent. Althans bij mij is dat zo. Het gaat bij mij zelfs zo ver dat ik voor Klakkeboem, naast acteren of regisseren, nog allerlei taken op mij neem die normaal gesproken niet door een acteur gedaan worden. Maar ik doe het omdat ik het graag doe. Ik maak bijvoorbeeld graag affiches, ik maak graag uitnodigingen, ik help graag bij het uitdenken van een decor, ... Anders zou ik dit echt niet doen, geloof me vrij !

Het enige nadeel aan dit alles is dat ik soms wat teveel wil doen waardoor ik dreig de pedalen te verliezen. Bij deze wil ik dan ook een warme oproep doen. Wie zich geroepen voelt om wat mee te helpen bij het verzamelen van allerlei rekwisieten, graag ! Kun je met de computer werken en wil je helpen bij het maken van een soort presentatie om te gebruiken tijdens de voorstellingen van "Closer", graag (oh, Pedro, eigenlijk had ik hiervoor aan jou gedacht) ! Ken je iets van belichting en wil je helpen bij het ophangen van de spots, graag ! Voel je je geroepen om een klankband te maken, graag ! Jullie zijn altijd welkom (lid van Klakkeboem of niet). Wij repeteren iedere maandag, dinsdag en donderdag vanaf 20u00 in het Parochiaal Centrum te Zwevegem-Knokke. Tot maandag dan ... ?

"Closer"

Man man man ! Wat vind ik het leuk om toneel te spelen. We hadden dinsdag echt een hele leuke repetitie. Het was weliswaar heel intens, maar o zo tof ! Ik amuseer mij te pletter. Dit is waar toneel spelen voor mij om draait. Je wordt iemand anders, iemand die je niet bent en je probeert zijn/haar emoties zo natuurlijk mogelijk over te brengen op een publiek.

Ik verlang nu alweer tot vanavond. Vlug nog even de tekst herhalen en dan naar de zaal. Wat kan het leven soms mooi zijn !

La vie

Bewogen weken achter de rug en waarschijnlijk nog voor de boeg ook. Gelukkig blijft er één constante in mijn leven, namelijk toneel. We zijn volop bezig met de repetities van "Closer" en die verlopen, naar mijn bescheiden mening, vrij vlot. De concentratie is goed, de sfeer is goed en de regisseur is heel lief. Kortom, we amuseren ons. Let wel, we zijn er ons alle vijf heel goed van bewust dat dit geen gemakkelijk stuk is om te spelen en dat dit voor ons zeker een uitdaging is. Maar we zijn enthousiast en we gaan er voluit voor. En nu maar hopen dat "ons" publiek dit kan appreciëren.

Ondertussen zijn we ook opnieuw gestart met de repetities van "Amantine". Ook dit blijft leuk, al moet ik zeggen dat dit, voor mij dan toch, wat ongelegen komt. Ik kan mijn tijd nu wel voor andere dingen gebruiken. Maar goed, we staan ervoor en we gaan ervoor !

Always look on the bright side of life !

Keep on rockin' in a free world

Eindelijk was het dan zover. Ik had ze al 2x moeten missen omdat ik nog in Saudi-Arabië zat maar ik had gezworen dat ik er de derde keer zou zijn. En ik was er. Ik had honger en Kurt had dorst dus besloten we eerst om de innerlijke geest te versterken. Een hamburger en een paar biertjes deden de job zodat we spoedig klaar waren voor het eerste optreden. Buffalo Tom. Hoewel ik slechts 2 songs van deze heren ken, heb ik immens genoten van hun concert. En samen met mij Kurt, Sylvie, Arno en Eve. Voor Xenia was het vooral veel te luid. De Amerikanen vlogen er direct in en hebben mij tot het einde kunnen boeien. Sterk voor een groep die ik nauwelijks ken. Omdat ik nu eenmaal Pedro heet, kon ik geen vrede nemen met die ene hamburger. Terug naar buiten om een pita (mijn gezelschap verkoos pasta) en daar werden we getrakteerd op een daverend vuurwerk. Tijd voor het tweede optreden, dus gingen we terug naar het concertterrein dat inmiddels goed vol was gelopen. Met veel moeite bereikten we de biertent en we genoten er met een pintje in de hand van het concert verzorgd door Alanis Morrisette. Niet echt mijn ding maar sommige songs mogen er best wel zijn. Haar stem kan na een uurtje wel serieus gaan vervelen. Daarna was het zover. De groep waar ik voor kwam : The Scabs ! We wurmden ons door de mensenzee tot helemaal vooraan en wachtten met spanning af. We werden niet teleurgesteld. Guy, Willy Willy, Fons en Franky trokken alle registers open. De ene hit na de andere werd op ons afgevuurd en even waande ik mij terug een joch van 18 dat stond mee te rocken met zijn idolen. Wat een concert. Wat een sfeer. De fans genoten en The Scabs genoten nog meer. Er hing magie in de lucht en die heb ik ten volle opgesnoven. Na het concert heb ik uiteraard de live-cd in de wagen afgespeeld en nog een uurtje na genoten. Bedankt Guy, Willy Willy, Fons en Guy. Jullie waren de beste en zullen dat voor mij altijd zijn. Bedankt voor al die mooie momenten die ik samen met jullie en mijn vrienden mocht beleven. En Fons : het ga je goed maat ! De lach op uw gezicht tijdens het optreden heeft bij mij iets los gemaakt. Genieten van muziek en de mensen rond u heen. Rockin' in a free world !

Oeps...

Foutje, die stoere Griet van hieronder moest eigenlijk bij 'mijn profiel' staan... ben aan het foefelen...

Awel II ???

Ik me maar uitsloven om een goeie draai te geven aan de 'crazy' Ingelmunster-wending... Ik verwacht inspiratie van jullie, guys!

Awel????

Awel Pe, waar blijft het vervolg van de hotelkamer? Denk je dat ik het allemaal in m'n eentje ga doen?

De hotelkamer XII

...haar hoofd naar me wendt... Djeezus!!!! HELP! Wat is me dat? Ze heeft kort grijs, krullend haar. Hier en daar mist ze plukken en zie je haar oude schedel eruitpulken. Ze heeft een vale, grijze huid, een bleek gezicht en knokige handen. Vol afschuw wijk ik achteruit. Haar ogen zijn wijd open en glazig. Ze kijken dwars door me heen. Ze heeft opgezwollen, blauwe lippen. Het lijkt wel of er met pen op haar gerimpelde gezicht is getekend. Nu zie ik dat de lijnen niet getekend zijn, maar erin zijn gekrast. Ze lopen over haar wangen en voorhoofd en zelfs over één van haar ogen. De iris is gebarsten, er sijpelt iets wits uit. Leunend tegen het portier sla ik mijn hand voor m'n mond. Ik probeer te bedenken dat dit alles onmogelijk waar kan zijn. Het is een droom, een afwijking. Als ik even met mijn ogen knipper, zou ik in het normale leven terugkeren. Weg! Ik moet weg uit de wagen, en wel zo snel mogelijk. Het lukt me echter niet om in beweging te komen. Mijn ogen kunnen zich niet van de vrouw afhouden. Ik merk dat mijn handen trillen. Ik draai me om en braak in de gleuf van het portier. Ik kijk naar buiten en trek een aantal keer wild aan het hendeltje om het portier te openen. Gesloten, verdomme! Plots stokt mijn adem. Mijn mond valt open...... Daar ben je! Daar loop je...helemaal alleen, zomaar op straat....in ....Ingelmunster! Ik bons wild op het raam en schreeuw je naam. Jij hoort me niet. Plots voel ik één van de knokige handen op mijn schouder......

Toneel !

Maandag cursus en dinsdag "Closer". Wat wil een toneelminnend man als mezelf nog meer ? Ik moet wel zeggen dat ik persoonlijk vind dat het misschien wel tijd wordt dat de cursus gedaan is. Ik heb de indruk dat we de laatste twee lessen wat ter plaatse stonden te trappelen zonder nog al te veel vooruitgang te boeken. Let wel, ik vind de tekst van Arne Sierens ("De Soldaat-facteur en Rachel") heel mooi en ik vind het op zich wel leuk om die tekst te brengen. Maar nu had ik de indruk dat we aan een soort van repetitie van dit stuk bezig waren en dat Patrick bij momenten wat aan het experimenteren was zonder dat we nog echt veel bijleerden. Ik vond het wel bijzonder leuk om dit eens te mogen meemaken en Patrick is iemand van wie we veel kunnen bijleren, zonder twijfel ! Nog één keer in augustus en dan is 't gedaan !

Gisteren daarentegen vond ik het supertof ! "Closer" belooft een hele leuke productie te worden. En ook het productieproces ziet er goed uit. Fabiola lijkt mij een toffe madam om mee samen te werken en ook mijn collega-acteurs zijn zo te zien even gemotiveerd als mezelf. Ik denk persoonlijk ook dat iedereen de juiste rol gekregen heeft. Ikzelf zie Larry volledig zitten en ik ga er dan ook helemaal voor. Op naar de première !!!

Jammer, maar helaas...!

Maandag is de (voorlopig) laatste les van de cursus...snif... Zo jammer! Eigenlijk zou ik dit het ganse jaar wel volhouden. Eén avondje in de week cursus. Werken aan teksten, ze analyseren, ze 'kleuren' :-), ze brengen... Werken in de ruimte, werken met je lichaam... Een constante confrontatie met je eigen kunnen (èn je eigen werkpunten), je 'zijn' en 'niet-zijn'... Mede -cursisten kritisch observeren, maar evengoed door hen kritisch geobserveerd worden. Gewoon gezellig, meestal véél te lang, (na)praten over wat ons bindt,...
Ik heb me tijdens onze lessen supergeamuseerd en heel veel bijgeleerd!
Wedden dat ons pallet, onze waaier, net iets ruimer geworden is dan zes weken geleden?

Bedankt Bé, voor je eeuwig enthousiasme,
Bedankt Kurt, spelen met jou is altijd big fun,
Bedankt Patje, dat je volhield, groentje ;-), je deed het super, echt waar!
Bedankt Paul, voor je vaderlijke wijsheden,
Bedankt Tine, voor je 'nafte' die je zonder pruttelen verreed om naar het verre 'Knokke' te komen, je ideeën, je contentement!
Bedankt Gwen, voor de wijn die je meebracht en je supermotivatie. Blij jou te leren kennen!
En bedankt Patrick, voor je geduld, je begrip, je kennis die je overbracht, je eerlijkheid, je gekheid en je enthousiasme!

Enne, we houden in augustus een terug-kom-moment, hé!
Aan jullie allen een prettige vakantie!!!
xxxxxxxx
Griet

De Hotelkamer - Deel XI

... een wegwijzer naar Ingelmunster. Vreemd... Een wegwijzer in een doodlopende straat. Plotseling hoor ik achter mij piepende banden. Een zwarte wagen komt in volle vaart de straat ingereden en stopt pal naast mij. Ik probeer een glimp van de chauffeur op te vangen maar de duistere ramen beletten mij de binnenkant van de wagen te zien. Na een paar seconden, die precies uren leken, gaat de passagiersdeur aan mijn kant open. Nieuwsgierig kijk ik in de wagen maar die blijkt, op de chauffeur na, leeg te zijn. Voorzichtig betreedt ik de wagen en sluit de deur. Met gierende banden vertrekt de wagen. Huizen en bomen flitsen voorbij. Tevergeefs probeer ik de aandacht van de chauffeur te trekken maar hij blijft onverschillig door rijden. Na een half uurtje rijden is de duisternis ingetreden. Het is nacht nu. Door de snelheid van de wagen lijkt de straatverlichting een lange lichtketting te vormen. Tot mijn verbazing rijden we even later Ingelmunster binnen. De wagen houdt halt voor de ingang van het kerkhof. Wacht eens even... Boven een graf zie ik een rood lichtje zweven. Soms verspringt het naar een ander graf om daar dan terug enkele seconden te blijven hangen. Aan mijn linkerzijde gaat plots de passagiersdeur open en een oud vrouwtje neemt plaats naast mij. Ze zegt niets en blijft voor zich uit staren tot ze onverwachts...

"Closer" - Louis en Rachel

Dinsdag de eerste bijeenkomst van "Closer". Gezellige bedoening. Eén domper op de feestvreugde echter toen Nele niet kwam opdagen. Waarschijnlijk een vergetelheid. Ze zal er volgende week wel bij zijn, zeker ? Voor de rest een leuke, best wel leerrijke avond gehad. Eerst een beetje gediscussieerd over het hoe, wat en waarom van het stuk. En nadien een paar stukjes gelezen. Ziet er echt veelbelovend uit, al zeg ik het zelf. Ik zal er alleszins voor 200 % voor gaan, wees daar maar zeker van ! Leuk om horen en zien ook dat Fabiola zeer goed voorbereid is. Ze weet blijkbaar waar ze mee bezig is en kent het stuk ondertussen ook door en door. En ook Griet en Vincent leken mij supergemotiveerd. Nu nog Nele en we gaan ervoor !

Gisteren dan deel acht van onze "cursus acteren voor gevorderden". Ook dit blijft een hele leuke bezigheid ! Deze keer kregen we een aantal teksten van Arne Sierens om mee te "spelen". Teksten over Louis en Rachel. Mooie, alledaagse teksten. "Vertellingskes" van twee gewone burgers tijdens de oorlog. We moesten dit allemaal zo natuurlijk mogelijk en toch "gekleurd" brengen. Geen gemakkelijke opdracht, maar wel heel tof om te doen. Ik was dan ook voor mezelf bijzonder tevreden als er een tekst eens goed gelukt was. Mooi, het leven is mooi !

De Hotelkamer - Deel X

... die me ondersteunt en me recht helpt. Ik kijk om en zie een oud gezicht boven me. Het gezicht van een man. Ik kijk rond en zie dat ik terug in de hotelkamer ben. Mijn verwondingen zijn precies ook weg. Wat is er gebeurd ? Wie bent u ? De man antwoordt dat het er niet toe doet wie hij is. Maar hij weet wel wat er zo speciaal is aan deze kamer. Als je er te lang in verblijft, krijg je hallucinaties, visioenen. Verleden, heden en toekomst worden door elkaar gehaald en je komt in een complete staat van verwarring. Het gaat zo ver dat je werkelijkheid en fantasie niet meer uit elkaar kunt houden. Sommige mensen geraken niet meer uit hun hallucinatie en verlaten zo de kamer. Ze moeten terug naar hier gebracht worden of ze gaan een zekere dood tegemoet. Waar ben jij ? Waar ? De man antwoordt dat hij iemand heeft zien naar buiten gaan, maar hij weet niet of ik daarmee jou bedoel. Ik moet je vinden. Ik kijk rond in de kamer, maar zie geen aanwijzing. Alleen zie ik op het kastje naast het bed twee conservenblikjes staan. Die jongen moet hier gewoon twee blikjes gebracht hebben. Ik glimlach. Ik dacht echt dat dit ... Maar waar ben jij toch ? Ik open de deur en kruip terug de lift in.

Ik haast me buiten het hotel. Ik kijk links en rechts. Waar moet ik beginnen ? Nadenken. Waar zou ik naartoe gaan moest ik jou zijn. Denk jij ook aan mij ? Zoek je mij ? Zou je naar een theaterzaal gaan, een cinema ? Een museum ? Ik weet het niet. Denk toch na. Ik zoek in mijn portefeuille en haal er een foto uit van jou. Ik bekijk hem druk hem dan tegen mijn hart. Ik mag niet langer talmen. Ik kijk nog even links en rechts en besluit dan maar rechts te nemen. Ik kijk rond en ik toon je foto aan iedereen die ik tegenkom. Ze knikken allemaal van neen. Ik loop verder. Daar, dat oude vrouwtje voor haar huis. Ik toon haar jouw foto. Ze knikt en wijst in de richting van een klein zijstraatje. Daar loop ik in. Dit straatje lijkt dood te lopen. Waar kun je naartoe zijn ? Helemaal op het einde van het straatje echter zie ik een ...

IQ-test

Wie durft het aan ? Mijn score is 135 ! Doet iemand beter ? Ik daag jullie uit ! http://www.intelligencetest.com

Closer

dinsdag: eerste bijeenkomst van 'Closer' !!!!!! JJJJIIIIEEEEHHHHAAAA!!!!!!!
(best da zot zijn geen zeer doet)

De Hotelkamer

...wordt het muisstil... De pijn in mijn been en mijn borst laat me op de grond zakken. Ik sluit m'n ogen. Komaan, denk, focus...Hoe geraak ik hier uit? Maar het enige wat in mijn hoofd verschijnt ben jij! Je lachende ogen, je mooie mond die mijn naam zacht fluistert, je kijkt me aan, zwaait naar me en glimlacht. Tranen rollen over m'n wangen. Plots verdwijnt je glimlach! Je ogen kijken me bang aan. Twee enorme handen grijpen je hoofd vast. Je gezicht wordt bloedrood, paars! Je schreeuwt mijn naam. Je handen strekken zich naar me uit. ik tracht ze te grijpen maar je bent te ver. De handen nemen je mee! Je verdwijnt.... NEE! Ik open m'n ogen... focus,... dat jongetje... ik had hem eerder gezien... waar? ... Waar heb ik de jongen nog gezien? De lift! Ja! Het was de jongen die ons naar boven bracht! Waarom gaf hij me conservenblikjes? Wou hij me helpen? Zouden de blikjes me nog van pas komen? Verdomme! Ik liet ze achter in de kamer! Hoe kon ik zo stom zijn! Ik strompel recht... en keer terug naar de spiegelkamer. Opnieuw start de muziek. Het is het deuntje van een 'kermiscarrousel'. Ik hoor kinderstemmetjes je naam fluisteren, tientallen stemmetjes. De spiegels draaien! Ik ben bang. Zo ongelofelijk bang! Mijn armen verbergen m'n gezicht en ik zak ineen! Plots voel ik een warme hand op mijn schouder...

De Hotelkamer - deel VIII

... ik hoor je stem maar ik zie enkel mezelf steeds terug in de spiegels... alsof ik naar mezelf roep met jouw stem ... de echo's klinken oorverdovend ! Ja, ik word echt gek... ik kan niet anders dan in de spiegels kijken, ik zie mezelf staan maar niet als de geradbraakte man zoals ik me voel... neen, ik zie me staan als de stoere, onoverwinnelijke kerel die ik eens geweest ben... eens... het lijkt eeuwen geleden... het beeld geeft me moed, de spiegels spreken me als het ware kracht in, de kracht die ik nodig heb om hier niet volledig krankjorum te worden... en de moed om een spiegel kapot te slaan... even vliegt de gedachte door mijn hoofd dat een spiegel breken 7 jaar ongeluk brengt... maar slechter dan nu kan het toch niet worden, of toch? Op het moment dat ik over de glasscherven stap en het donkere, vrijgekomen gat doorstap...

De Hotelkamer - Deel VII

... een klein jongetje. Hij kijkt me aan met van die grote, donkere ogen en overhandigt me dan ... twee conservenblikjes. Vooraleer ik de kans krijg iets te vragen, smijt hij het luik dicht. Ik hoor hem weglopen en wil het luik openen, maar dat zit muurvast. Hier sta ik dan met twee lege conservenblikjes in mijn handen. Niet nog eens ? Mijn gedachten gaan naar vorig jaar, naar jou. Naar wat me is aangedaan. Ben ik gek aan het worden ? Niet nog eens. Dit wil ik niet nog eens meemaken. Waar ben je toch ?

Ik gooi de conservenblikjes tegen de muur en begin nu heel voorzichtig in de kamer rond te kijken. Dat blauwe licht lijkt nu niet meer zo fel te zijn of is dat ook mijn verbeelding. Ik moet hier weg zien te komen. Ik moet en ik zal je vinden. Ik scheur een stuk van mijn broek waarmee ik de wonde aan mijn been omwind. En dan hoor ik je opnieuw. Je lijkt te schreeuwen. Ik moet hier weg. Laat me hieruit, godverdomme ! Laat me hieruit ! Je geschreeuw zwakt af. Langzaam ga ik naar het blauwe licht. Het lijkt alsof het blauwe licht wijkt. Vreemd ! Ik stap er doorheen en tot mijn verbazing kom ik in een heel andere ruimte terecht. Dit lijkt wel een grote balzaal. De wanden zijn bekleed met spiegels. De zaal is felverlicht en er klinkt muziek uit de luidsprekers. Waar ben ik nu beland ? En nu hoor ik jou weer ...

Het spijt me ...

Onze Patrick was gisteren en pleine forme en dat was ook te voelen aan de eerste oefeningetjes die we mochten doen. We gingen heel snel over de noodzakelijke opwarming om dan over te gaan tot wat Patrick de "Chest-jump" noemde. Hier moesten we onze aanwezigheid laten gelden met ons lichaam zonder in het "territorium" van de ander binnen te dringen. Een beetje een eigenaardige oefening, maar best wel leuk om doen.

En toen begon het serieuze werk. Vreemd hoe je een hele avond kunt vullen met het opzeggen van een tekst van Saunders, namelijk "Het spijt me ..." en hier toch voldoening uit halen. Eerst waren we allemaal heel braaf en geleidelijk aan voelde je iedereen loskomen van de tekst, maar vooral ook van zichzelf. En ik moet eerlijk toegeven dat ik de eerste stukjes al mooi vond om naar te kijken. Maar we voelden wel allemaal ("Voel je dat ?") dat de stukjes beter werden naarmate de avond vorderde. Het was precies of iedereen wat losser kwam. En daar heeft het volgens mij ook wel veel mee te maken. Eerst en vooral moet de durf er zijn om je te willen loslaten, om je te willen laten gaan, maar eens die durf er is, moet je er volledig voor gaan. En dat leverde bij momenten echt wel boeiend toneel op. Ik heb toch al heel wat bijgeleerd. Hopelijk jullie ook ! Tot volgende week !

De Hotelkamer - Deel VI

Waar ben ik ? Ik lig in het midden van een lege kamer. Door een klein venster schijnt een blauw licht. De grot ! Wat is er gebeurd ? Hoe kom ik hier terecht ? Ik moet het bewustzijn verloren hebben. Voorzichtig probeer ik recht te staan. Een stekende pijn in mijn been en schouder... De conservedeksels ! Was dit mijn verbeelding ? Of was het echt ? Mijn hemd en broek zijn besmeurd met bloed ! Deze plaats is zo vochtig dat het bloed op mijn kledij de kans niet krijgt om uit te drogen. Rustig blijven. Denk na ! Misschien is er ergens een aanwijzing. Ik strompel door de kamer. Niets... Alleen dat helse blauwe licht... Ontredderd laat ik mij terug op de vloer zakken... Het bloedverlies heeft me zwak gemaakt... Plots hoor ik voetstappen... Ze komen dichter... Stilte... Niets meer... Met een klap gaat een luik in de deur open en ik kijk recht in de ogen van een....

Wist je dat...?

...het nog 121 dagen, 22 uur en 19 minuten is voor de première van 'Closer'?

Het verhaal deel V

...een ... wat is dit?Ik ga heel langzaam met mijn vingers naar mijn been. Iets zit heel diep in mijn been vast. Ik tracht het voorwerp uit mijn been te trekken, maar het lukt mij niet. Het lijkt op ... een deksel van een conservenblik! Jezus! De tranen rollen over mijn wangen! Wat gebeurt er met me...een deksel van een conservenblikje! Nee, niet nog eens! Niet met jou! Mijn gedachten gaan naar vorige zomer! Ik hoef maar over mijn handpalmen te wrijven om herinnerd te worden aan de schade die mij werd toegebracht. Maar de grootste schade was niet de lichamelijke. Wat ik was kwijtgeraakt, afgelopen zomer in die donkere kelder, was mijn gevoel onoverwinnelijk te zijn! Mijn zelfvertrouwen! Een jaar heb ik nodig gehad om het van me af te zetten...en nu begint het allemaal van vooraf aan? Nee!!!!
Plots... Een helse pijn! Een tweede deksel doorboort mijn lichaam! Ter hoogte van mijn sleutelbeen. Ik bijt op mijn tanden! Ik laat me geen tweede keer vernederen. Ik trek het deksel uit mijn schouder. Het bloed stroomt uit m'n lichaam. Ik kijk naar het almaar feller wordend licht. Plots hoor ik je! Je stem! Je schreeuwt! ...Of niet? Misschien denk ik enkel dat ik je hoor! Ik kom je halen, hoor je me? Ik kom je halen! Jou raak ik niet kwijt! Nooit!

Variaties omtrent eend ...

Gisteren weer cursus. Aangezien de Parochiezaal in het weekend niet vrij is, mochten we voor de gelegenheid tot in Lendelede rijden. Naar de school waar Griet en Tine les geven. Na een uitgebreide rondleiding door gidsen van dienst Griet en Tine, gingen we aan de slag. We verzamelden in de turnzaal van de school en begonnen met onze wekelijkse oefeningen. Al heel snel werd de grote ruimte Patrick te veel en besliste hij dat we eigenlijk "iets" moesten doen met die ruimte. En dat deden we dan ook. We moesten de diagonalen van de ruimte gaan opzoeken en proberen niet in elkaars "territorium" te komen. Dit was allemaal bijzonder leuk om doen.

Traditiegetrouw gingen we in het tweede deel met teksten aan de slag. Per twee moesten we een van de "Variaties omtrent eend" van David Mamet naar voor brengen. Zo brachten eerst Tine en Gwenn een variatie, dan Pat en Beatrijs en tenslotte mochten Griet en ik ook ons ding doen. Eerst op een zo natuurlijk en spontaan mogelijke manier en dan zo overdreven, zo grotesk mogelijk. Dit zijn hele leuke teksten en het "spelen" van deze teksten was dan ook een hele leuke bedoening. Heel tof om naar te kijken ook ! Wat kan toneel spelen toch leuk zijn !

Nadien werden we nog uitgenodigd bij Tine voor een aperitief, maar dat hebben wij moeten afslaan. Beatrijs, Pat, Griet en ik zijn nadien wel met onze verzamelde partners (althans toch de aanwezige partners) en kroost naar het "Trekteurke" geweest en genoten daar van een lekkere lunch, terwijl de kindjes elkaar builen aan het springen waren op het springkasteel. Kortom, een leuke gezellige dag. Hoe simpeler het leven, hoe mooier !!!

Verhaal Griet Deel IV

Ok... Weinig reacties dus ga ik verder...

...en ik geef mijn ogen een paar seconden de tijd om zich aan te passen aan de duisternis. In de verte zie ik een vreemd blauw licht. Het licht voorspelt weinig goeds maar mijn nieuwsgierigheid is groter dan mijn angst. Voorzichtig verplaats ik mij in de richting van het blauwe licht. De ondergrond voelt glad aan dus ik doe het langzaam aan. Het wordt alsmaar kouder en het wordt steeds moeilijker om te ademen. Iedere ademhaling voelt alsof er een mes in mijn longen wordt gestoken. Wat is er met jou gebeurd ? Waar ben je ? Ik mag mijn zelfbeheersing niet verliezen. Ik moet je vinden. O nee ! Wat een ramp. De batterij van mijn lichtje heeft het begeven. Ik sta nu volledig in het duister. Maar ik moet verder. Ik kan je niet in de steek laten. Ik mag niet opgeven. Stap voor stap nader ik het blauwe licht. Plots voel ik een scherpe pijn in mijn onderbeen. Ik voel het warme bloed op mijn koude huid. Ik kniel neer om te achterhalen wat mij geraakt heeft. Allemachtig, het is een....

Verhaal Griet - deel III

Voor deel II moet je in de reacties kijken op het bericht van Griet : "Zin in een spelletje ?". Deel II werd verzonnen door Pedro. Ik ga verder met deel III ...

... verdwijnt de maan buiten. Heel snel komen een heel aantal wolken voor de maan. Precies alsof de maan niet wil zien wat er hierbinnen allemaal gebeurt. Vreemd, heel vreemd. Het is een ruime kamer en alvorens ik bij het schilderij ben, kijk ik nog één keer om naar jou. Je ziet er goed uit. Ik bedenk hoe goed we het eigenlijk hebben samen. Ik tover mijn mooiste glimlach tevoorschijn en jij lacht terug. Ik draai me om naar het schilderij en er staat nu een grote grijns op het gezicht van de vrouw. Het lijkt net alsof ze me aankijkt met die grote ogen van haar. Het is nu ook heel donker buiten en in de verte horen we donderslagen. En dan een flits. Alle lichten gaan uit. Ik haal mijn sleutelhanger met ingebouwd lichtje uit en schijn rond in de kamer. Ik ga naar het bed en ... jij bent verdwenen ... Ik draai me opnieuw om in paniek en zie dan dat er nu een groot gat zit waar even voordien dat schilderij zat. Ik probeer eerst nog de deur te openen, maar die zit muurvast. Er zit niets anders op dan in het gat te kruipen. Ik doen een paar stappen en val dan naar beneden. Ik lig precies op een grote glijbaan. Het lijkt wel alsof ik uren aan het glijden ben. Uiteindelijk kom ik niet onzacht op de grond terecht ! Ik steek m'n lichtje aan en kijk rond mij. Ik zit in één of andere onderaardse grot. Een lichte vorm van paniek maakt zich van mij meester en het enige waaraan ik kan denken op dit moment, dat ben jij. Ik sta heel voorzichtig recht en ...

Ik weet eigenlijk niet of het nodig is dat we iemand aanduiden om verder te vertellen. Ik geloof niet dat we met twee op hetzelfde moment gaan beginnen. Dus, wie zich geroepen voelt, ...

Zin in een spelletje?

Ik heb zin in een spelletje. Ik start het begin van een verhaaltje. Jullie gaan verder... ok?

Het is midden juli. We zijn net aangekomen in Spanje. Barcelona. We nemen een taxi naar ons hotel. Daar aangekomen checken we in. De vriendelijke receptioniste vraagt onze naam . Na een tijdje bedenkelijk naar haar computerscherm te staren, vertelt ze ons in gebroken Engels dat onze gereserveerde kamer tijdelijk niet kan worden betreden. Als we naar uitleg vragen, steekt ze beide handen de lucht in en zegt dat ze orders van hogerhand kreeg enkel dit aan ons mee te delen. Wij kijken elkaar aan. Wat nu? Ze zegt ons dat ze wel nog een andere kamer ter beschikking heeft op de hoogste étage van het hotel. De hoogste verdieping? We lazen toch thuis dat er op deze verdieping geen gastenkamers waren? Maar goed, waar moesten we anders heen? Een jongen, ik schat hem niet ouder dan 15, neemt onze koffers en brengt ons naar de lift van het gebouw. We stappen in. De jongen kijkt ons aan. Er schuilt een vreemde blik in z'n ogen... Zie ik angst? Of is dit gewoon een verlegen jongen die z'n eerste vakantiejob nog niet gewoon is? We stappen de lift uit. De gang is niet verlicht. Enkel de noodverlichting brandt. Wanneer ik op de schakelaar duw, gebeurt niks...De jongen brengt ons naar de kamer. Hij glimlacht verlegen en stapt terug de lift in. Ik neem de sleutel uit mijn jaszak, stop hem in het sleutelgat, draai het slot open... ik open de deur en............................................

De liefde speelt geen eerlijk spel ...

Het kan nu wel zijn dat de liefde geen eerlijk spel speelt, maar ze heeft er gisteren wel voor gezorgd dat ik een klein beetje mezelf ben tegengekomen. Maar dat is goed. Als je veel met theater en acteren bezig bent zoals ik, dan ben je soms zodanig gefocused op je eigen kleine wereldje dat je de rest niet meer ziet. Dan is het goed dat er af en toe eens iemand afstand neemt en je wijst op hetgeen je minder goed doet, waarvoor dank, Patrick. Niemand is perfect (of toch bijna niemand) en het is goed dat we dit allemaal beseffen.

Maar goed, ik denk dat Patrick gisteren iedereen wel degelijk gewezen heeft op hetgeen hij of zij beter kan of zou moeten kunnen doen. En daarom wil ik het nu toch nog even hebben over al de positieve zaken die ik gisteren gezien en gehoord heb. Eerst en vooral wil ik nogmaals zeggen dat het bijzonder leuk is om met zo'n groep gemotiveerde mensen samen een cursus te volgen. Iedereen gaat ervoor en er wordt ook geen kritiek op elkaar gegeven. Het is een toffe groep, daar had Patrick gelijk in. Daarenboven tiert de creativiteit welig in een groep als deze. Na de wekelijkse (altijd maar grappiger wordende) opwarmingsoefeningen, mochten we gisteren opnieuw op scène aan het werk. Eerst moesten we een emotie (of een uiting daarvan) van elkaar aanvullen. Dit leidde tot een aantal hele mooie "schilderijtjes". Hieraan koppelde Patrick dan wat tekst en we waren alweer vertrokken !

En tenslotte het moment suprême : we moesten allemaal op onze eigen manier "De liefde speelt geen eerlijk spel ..." brengen. Bijzonder leuk ! Tine bracht het op een "slechte", overdreven groteske manier. Pat deed het gewoon, heel natuurlijk. Goed hoor, tante Pat. Beatrijs was voor mij de eerste grote verrassing : als een lichtvoetige deerne dartelde ze over het podium heen en weer. Ze debiteerde haar tekst met een zodanige gelukzaligheid dat iedereen een glimlach niet kon onderdrukken. Griet onderging een ware metamorfose en bracht ons de tekst als een gefrustreerde, boze heks die, als het nodig is, voor niets of niemand terugdeinst. Heel sterk hoor, Griet ! En dan een schitterende interpretatie van Gwenn. Als een volwaardige hagedis bewoog ze zich voort op het podium. En haar tekst bracht ze achterstevoren. Fantastisch gewoon ! Super, Gwenn !

Leuke cursus ! Ik heb alweer heel wat bijgeleerd. Ik hoop dan ook van jullie hetzelfde ! Tot zaterdag !

Soms vraagt een mens zich af...

Olie duurder... Voedsel duurder... Electriciteit duurder... Huizenprijzen immens hoog... Politiekers die niet overeen komen... Ons landje dat op splitten staat... Oorlog... Terrorisme... Aanslagen... Moord.... Incest... Moeten wij nu eigenlijk trots zijn of beschaamd ? Ik weet het soms niet meer zulle... Tijd voor verandering... Maar hoe ???

De eerste keer

Het is de eerste keer en dat doet altijd een beetje raar. Het is altijd een beetje zoeken.
Ik ben blij dat ik al zover ben geraakt zonder iemand te moeten lastig vallen.
We zien wel hoe het verder gaat.

3:10 to Yuma

XXXX

Hoort een filmrecensie thuis op de blog van Klakkeboem ? Die vraag stel ik mij nu al een tijdje. En ik moet het antwoord schuldig blijven. Maar het blijft één van de grootste hobby's van althans één van de leden van Klakkeboem, namelijk van mezelf. En ik geniet ook van de acteerprestaties in films. Daar is ook mijn liefde voor het acteren ontstaan. Conclusie : een recensie af en toe mag wel zeker ?

En zeker als het een film van dit kaliber betreft. En te denken dat de film de bioscoop in onze contreien bijna niet haalde. Wat ben ik blij dat hij dat wel deed. "3:10 to Yuma" is de remake van de gelijknamige western uit 1957 met Glenn Ford. De film gaat over rancher Dan Evans (een sublieme Christian Bale) die in geldproblemen zit en het aan de stok krijgt met een lokale landeigenaar. Deze laatste wil de grond van Evans opkopen om een spoorlijn door te trekken. Toevallig komt Evans in contact met Ben Wade (een al even schitterende Russell Crowe), die zijn zoveelste postkoets overvalt. Als Wade wat te lang bij zijn liefje blijft, wordt hij gepakt en Evans besluit om de groep te vergezellen die hem op de trein van 3u10 naar Yuma moet zetten ...

Dit is voor mij het schoolvoorbeeld van een western (ik speel ook zelf al lang met de gedachte om ooit eens een western te maken) met stoere cowboys, schitterende landschappen en morele kwesties. Wat de film echter zoveel beter maakt dan een doorsneewestern, is de karaktertekening. Dit zijn niet gewoon stoere cowboys. Dit zijn echte mensen. En als die mensen dan ook nog eens zo goed gespeeld worden door klasbakken Bale en Crow, dan is het feest compleet. Het verbale steekspel ("duel") tussen beide acteurs is van een zelden gezien niveau. Dit zijn twee acteurs die heel duidelijk weten waarom ze iets zeggen en hoe ze dat dan moeten zeggen. Schitterend gewoon ! Ze worden bovendien geflankeerd door een schitterende Ben Foster als Charlie Prince, de rechterhand van Wade en Peter Fonda als Byron McElroy, de premiejager. Niet dat alleen de acteurs goed zijn, ook de actie is zeer mooi en strak in beeld gebracht. Zo is de laatste 20 minuten één lange shootout tussen alle protagonisten, slechts nu en dan onderbroken door een korte dialoog tussen Crowe en Bale. Als je van westerns houdt, ga dan zeker kijken. En als je niet van westerns houdt, ga ook maar kijken. Dit is tot nu toe één van de betere films van het jaar. Ciao !