maandag 30 juni 2008

De Hotelkamer - Deel X

... die me ondersteunt en me recht helpt. Ik kijk om en zie een oud gezicht boven me. Het gezicht van een man. Ik kijk rond en zie dat ik terug in de hotelkamer ben. Mijn verwondingen zijn precies ook weg. Wat is er gebeurd ? Wie bent u ? De man antwoordt dat het er niet toe doet wie hij is. Maar hij weet wel wat er zo speciaal is aan deze kamer. Als je er te lang in verblijft, krijg je hallucinaties, visioenen. Verleden, heden en toekomst worden door elkaar gehaald en je komt in een complete staat van verwarring. Het gaat zo ver dat je werkelijkheid en fantasie niet meer uit elkaar kunt houden. Sommige mensen geraken niet meer uit hun hallucinatie en verlaten zo de kamer. Ze moeten terug naar hier gebracht worden of ze gaan een zekere dood tegemoet. Waar ben jij ? Waar ? De man antwoordt dat hij iemand heeft zien naar buiten gaan, maar hij weet niet of ik daarmee jou bedoel. Ik moet je vinden. Ik kijk rond in de kamer, maar zie geen aanwijzing. Alleen zie ik op het kastje naast het bed twee conservenblikjes staan. Die jongen moet hier gewoon twee blikjes gebracht hebben. Ik glimlach. Ik dacht echt dat dit ... Maar waar ben jij toch ? Ik open de deur en kruip terug de lift in.

Ik haast me buiten het hotel. Ik kijk links en rechts. Waar moet ik beginnen ? Nadenken. Waar zou ik naartoe gaan moest ik jou zijn. Denk jij ook aan mij ? Zoek je mij ? Zou je naar een theaterzaal gaan, een cinema ? Een museum ? Ik weet het niet. Denk toch na. Ik zoek in mijn portefeuille en haal er een foto uit van jou. Ik bekijk hem druk hem dan tegen mijn hart. Ik mag niet langer talmen. Ik kijk nog even links en rechts en besluit dan maar rechts te nemen. Ik kijk rond en ik toon je foto aan iedereen die ik tegenkom. Ze knikken allemaal van neen. Ik loop verder. Daar, dat oude vrouwtje voor haar huis. Ik toon haar jouw foto. Ze knikt en wijst in de richting van een klein zijstraatje. Daar loop ik in. Dit straatje lijkt dood te lopen. Waar kun je naartoe zijn ? Helemaal op het einde van het straatje echter zie ik een ...

IQ-test

Wie durft het aan ? Mijn score is 135 ! Doet iemand beter ? Ik daag jullie uit ! http://www.intelligencetest.com

Closer

dinsdag: eerste bijeenkomst van 'Closer' !!!!!! JJJJIIIIEEEEHHHHAAAA!!!!!!!
(best da zot zijn geen zeer doet)

zondag 29 juni 2008

De Hotelkamer

...wordt het muisstil... De pijn in mijn been en mijn borst laat me op de grond zakken. Ik sluit m'n ogen. Komaan, denk, focus...Hoe geraak ik hier uit? Maar het enige wat in mijn hoofd verschijnt ben jij! Je lachende ogen, je mooie mond die mijn naam zacht fluistert, je kijkt me aan, zwaait naar me en glimlacht. Tranen rollen over m'n wangen. Plots verdwijnt je glimlach! Je ogen kijken me bang aan. Twee enorme handen grijpen je hoofd vast. Je gezicht wordt bloedrood, paars! Je schreeuwt mijn naam. Je handen strekken zich naar me uit. ik tracht ze te grijpen maar je bent te ver. De handen nemen je mee! Je verdwijnt.... NEE! Ik open m'n ogen... focus,... dat jongetje... ik had hem eerder gezien... waar? ... Waar heb ik de jongen nog gezien? De lift! Ja! Het was de jongen die ons naar boven bracht! Waarom gaf hij me conservenblikjes? Wou hij me helpen? Zouden de blikjes me nog van pas komen? Verdomme! Ik liet ze achter in de kamer! Hoe kon ik zo stom zijn! Ik strompel recht... en keer terug naar de spiegelkamer. Opnieuw start de muziek. Het is het deuntje van een 'kermiscarrousel'. Ik hoor kinderstemmetjes je naam fluisteren, tientallen stemmetjes. De spiegels draaien! Ik ben bang. Zo ongelofelijk bang! Mijn armen verbergen m'n gezicht en ik zak ineen! Plots voel ik een warme hand op mijn schouder...

De Hotelkamer - deel VIII

... ik hoor je stem maar ik zie enkel mezelf steeds terug in de spiegels... alsof ik naar mezelf roep met jouw stem ... de echo's klinken oorverdovend ! Ja, ik word echt gek... ik kan niet anders dan in de spiegels kijken, ik zie mezelf staan maar niet als de geradbraakte man zoals ik me voel... neen, ik zie me staan als de stoere, onoverwinnelijke kerel die ik eens geweest ben... eens... het lijkt eeuwen geleden... het beeld geeft me moed, de spiegels spreken me als het ware kracht in, de kracht die ik nodig heb om hier niet volledig krankjorum te worden... en de moed om een spiegel kapot te slaan... even vliegt de gedachte door mijn hoofd dat een spiegel breken 7 jaar ongeluk brengt... maar slechter dan nu kan het toch niet worden, of toch? Op het moment dat ik over de glasscherven stap en het donkere, vrijgekomen gat doorstap...

De Hotelkamer - Deel VII

... een klein jongetje. Hij kijkt me aan met van die grote, donkere ogen en overhandigt me dan ... twee conservenblikjes. Vooraleer ik de kans krijg iets te vragen, smijt hij het luik dicht. Ik hoor hem weglopen en wil het luik openen, maar dat zit muurvast. Hier sta ik dan met twee lege conservenblikjes in mijn handen. Niet nog eens ? Mijn gedachten gaan naar vorig jaar, naar jou. Naar wat me is aangedaan. Ben ik gek aan het worden ? Niet nog eens. Dit wil ik niet nog eens meemaken. Waar ben je toch ?

Ik gooi de conservenblikjes tegen de muur en begin nu heel voorzichtig in de kamer rond te kijken. Dat blauwe licht lijkt nu niet meer zo fel te zijn of is dat ook mijn verbeelding. Ik moet hier weg zien te komen. Ik moet en ik zal je vinden. Ik scheur een stuk van mijn broek waarmee ik de wonde aan mijn been omwind. En dan hoor ik je opnieuw. Je lijkt te schreeuwen. Ik moet hier weg. Laat me hieruit, godverdomme ! Laat me hieruit ! Je geschreeuw zwakt af. Langzaam ga ik naar het blauwe licht. Het lijkt alsof het blauwe licht wijkt. Vreemd ! Ik stap er doorheen en tot mijn verbazing kom ik in een heel andere ruimte terecht. Dit lijkt wel een grote balzaal. De wanden zijn bekleed met spiegels. De zaal is felverlicht en er klinkt muziek uit de luidsprekers. Waar ben ik nu beland ? En nu hoor ik jou weer ...

donderdag 26 juni 2008

Het spijt me ...

Onze Patrick was gisteren en pleine forme en dat was ook te voelen aan de eerste oefeningetjes die we mochten doen. We gingen heel snel over de noodzakelijke opwarming om dan over te gaan tot wat Patrick de "Chest-jump" noemde. Hier moesten we onze aanwezigheid laten gelden met ons lichaam zonder in het "territorium" van de ander binnen te dringen. Een beetje een eigenaardige oefening, maar best wel leuk om doen.

En toen begon het serieuze werk. Vreemd hoe je een hele avond kunt vullen met het opzeggen van een tekst van Saunders, namelijk "Het spijt me ..." en hier toch voldoening uit halen. Eerst waren we allemaal heel braaf en geleidelijk aan voelde je iedereen loskomen van de tekst, maar vooral ook van zichzelf. En ik moet eerlijk toegeven dat ik de eerste stukjes al mooi vond om naar te kijken. Maar we voelden wel allemaal ("Voel je dat ?") dat de stukjes beter werden naarmate de avond vorderde. Het was precies of iedereen wat losser kwam. En daar heeft het volgens mij ook wel veel mee te maken. Eerst en vooral moet de durf er zijn om je te willen loslaten, om je te willen laten gaan, maar eens die durf er is, moet je er volledig voor gaan. En dat leverde bij momenten echt wel boeiend toneel op. Ik heb toch al heel wat bijgeleerd. Hopelijk jullie ook ! Tot volgende week !

woensdag 25 juni 2008

De Hotelkamer - Deel VI

Waar ben ik ? Ik lig in het midden van een lege kamer. Door een klein venster schijnt een blauw licht. De grot ! Wat is er gebeurd ? Hoe kom ik hier terecht ? Ik moet het bewustzijn verloren hebben. Voorzichtig probeer ik recht te staan. Een stekende pijn in mijn been en schouder... De conservedeksels ! Was dit mijn verbeelding ? Of was het echt ? Mijn hemd en broek zijn besmeurd met bloed ! Deze plaats is zo vochtig dat het bloed op mijn kledij de kans niet krijgt om uit te drogen. Rustig blijven. Denk na ! Misschien is er ergens een aanwijzing. Ik strompel door de kamer. Niets... Alleen dat helse blauwe licht... Ontredderd laat ik mij terug op de vloer zakken... Het bloedverlies heeft me zwak gemaakt... Plots hoor ik voetstappen... Ze komen dichter... Stilte... Niets meer... Met een klap gaat een luik in de deur open en ik kijk recht in de ogen van een....

dinsdag 24 juni 2008

Wist je dat...?

...het nog 121 dagen, 22 uur en 19 minuten is voor de première van 'Closer'?

maandag 23 juni 2008

Het verhaal deel V

...een ... wat is dit?Ik ga heel langzaam met mijn vingers naar mijn been. Iets zit heel diep in mijn been vast. Ik tracht het voorwerp uit mijn been te trekken, maar het lukt mij niet. Het lijkt op ... een deksel van een conservenblik! Jezus! De tranen rollen over mijn wangen! Wat gebeurt er met me...een deksel van een conservenblikje! Nee, niet nog eens! Niet met jou! Mijn gedachten gaan naar vorige zomer! Ik hoef maar over mijn handpalmen te wrijven om herinnerd te worden aan de schade die mij werd toegebracht. Maar de grootste schade was niet de lichamelijke. Wat ik was kwijtgeraakt, afgelopen zomer in die donkere kelder, was mijn gevoel onoverwinnelijk te zijn! Mijn zelfvertrouwen! Een jaar heb ik nodig gehad om het van me af te zetten...en nu begint het allemaal van vooraf aan? Nee!!!!
Plots... Een helse pijn! Een tweede deksel doorboort mijn lichaam! Ter hoogte van mijn sleutelbeen. Ik bijt op mijn tanden! Ik laat me geen tweede keer vernederen. Ik trek het deksel uit mijn schouder. Het bloed stroomt uit m'n lichaam. Ik kijk naar het almaar feller wordend licht. Plots hoor ik je! Je stem! Je schreeuwt! ...Of niet? Misschien denk ik enkel dat ik je hoor! Ik kom je halen, hoor je me? Ik kom je halen! Jou raak ik niet kwijt! Nooit!

zondag 22 juni 2008

Variaties omtrent eend ...

Gisteren weer cursus. Aangezien de Parochiezaal in het weekend niet vrij is, mochten we voor de gelegenheid tot in Lendelede rijden. Naar de school waar Griet en Tine les geven. Na een uitgebreide rondleiding door gidsen van dienst Griet en Tine, gingen we aan de slag. We verzamelden in de turnzaal van de school en begonnen met onze wekelijkse oefeningen. Al heel snel werd de grote ruimte Patrick te veel en besliste hij dat we eigenlijk "iets" moesten doen met die ruimte. En dat deden we dan ook. We moesten de diagonalen van de ruimte gaan opzoeken en proberen niet in elkaars "territorium" te komen. Dit was allemaal bijzonder leuk om doen.

Traditiegetrouw gingen we in het tweede deel met teksten aan de slag. Per twee moesten we een van de "Variaties omtrent eend" van David Mamet naar voor brengen. Zo brachten eerst Tine en Gwenn een variatie, dan Pat en Beatrijs en tenslotte mochten Griet en ik ook ons ding doen. Eerst op een zo natuurlijk en spontaan mogelijke manier en dan zo overdreven, zo grotesk mogelijk. Dit zijn hele leuke teksten en het "spelen" van deze teksten was dan ook een hele leuke bedoening. Heel tof om naar te kijken ook ! Wat kan toneel spelen toch leuk zijn !

Nadien werden we nog uitgenodigd bij Tine voor een aperitief, maar dat hebben wij moeten afslaan. Beatrijs, Pat, Griet en ik zijn nadien wel met onze verzamelde partners (althans toch de aanwezige partners) en kroost naar het "Trekteurke" geweest en genoten daar van een lekkere lunch, terwijl de kindjes elkaar builen aan het springen waren op het springkasteel. Kortom, een leuke gezellige dag. Hoe simpeler het leven, hoe mooier !!!

Verhaal Griet Deel IV

Ok... Weinig reacties dus ga ik verder...

...en ik geef mijn ogen een paar seconden de tijd om zich aan te passen aan de duisternis. In de verte zie ik een vreemd blauw licht. Het licht voorspelt weinig goeds maar mijn nieuwsgierigheid is groter dan mijn angst. Voorzichtig verplaats ik mij in de richting van het blauwe licht. De ondergrond voelt glad aan dus ik doe het langzaam aan. Het wordt alsmaar kouder en het wordt steeds moeilijker om te ademen. Iedere ademhaling voelt alsof er een mes in mijn longen wordt gestoken. Wat is er met jou gebeurd ? Waar ben je ? Ik mag mijn zelfbeheersing niet verliezen. Ik moet je vinden. O nee ! Wat een ramp. De batterij van mijn lichtje heeft het begeven. Ik sta nu volledig in het duister. Maar ik moet verder. Ik kan je niet in de steek laten. Ik mag niet opgeven. Stap voor stap nader ik het blauwe licht. Plots voel ik een scherpe pijn in mijn onderbeen. Ik voel het warme bloed op mijn koude huid. Ik kniel neer om te achterhalen wat mij geraakt heeft. Allemachtig, het is een....

vrijdag 20 juni 2008

Verhaal Griet - deel III

Voor deel II moet je in de reacties kijken op het bericht van Griet : "Zin in een spelletje ?". Deel II werd verzonnen door Pedro. Ik ga verder met deel III ...

... verdwijnt de maan buiten. Heel snel komen een heel aantal wolken voor de maan. Precies alsof de maan niet wil zien wat er hierbinnen allemaal gebeurt. Vreemd, heel vreemd. Het is een ruime kamer en alvorens ik bij het schilderij ben, kijk ik nog één keer om naar jou. Je ziet er goed uit. Ik bedenk hoe goed we het eigenlijk hebben samen. Ik tover mijn mooiste glimlach tevoorschijn en jij lacht terug. Ik draai me om naar het schilderij en er staat nu een grote grijns op het gezicht van de vrouw. Het lijkt net alsof ze me aankijkt met die grote ogen van haar. Het is nu ook heel donker buiten en in de verte horen we donderslagen. En dan een flits. Alle lichten gaan uit. Ik haal mijn sleutelhanger met ingebouwd lichtje uit en schijn rond in de kamer. Ik ga naar het bed en ... jij bent verdwenen ... Ik draai me opnieuw om in paniek en zie dan dat er nu een groot gat zit waar even voordien dat schilderij zat. Ik probeer eerst nog de deur te openen, maar die zit muurvast. Er zit niets anders op dan in het gat te kruipen. Ik doen een paar stappen en val dan naar beneden. Ik lig precies op een grote glijbaan. Het lijkt wel alsof ik uren aan het glijden ben. Uiteindelijk kom ik niet onzacht op de grond terecht ! Ik steek m'n lichtje aan en kijk rond mij. Ik zit in één of andere onderaardse grot. Een lichte vorm van paniek maakt zich van mij meester en het enige waaraan ik kan denken op dit moment, dat ben jij. Ik sta heel voorzichtig recht en ...

Ik weet eigenlijk niet of het nodig is dat we iemand aanduiden om verder te vertellen. Ik geloof niet dat we met twee op hetzelfde moment gaan beginnen. Dus, wie zich geroepen voelt, ...

donderdag 19 juni 2008

Zin in een spelletje?

Ik heb zin in een spelletje. Ik start het begin van een verhaaltje. Jullie gaan verder... ok?

Het is midden juli. We zijn net aangekomen in Spanje. Barcelona. We nemen een taxi naar ons hotel. Daar aangekomen checken we in. De vriendelijke receptioniste vraagt onze naam . Na een tijdje bedenkelijk naar haar computerscherm te staren, vertelt ze ons in gebroken Engels dat onze gereserveerde kamer tijdelijk niet kan worden betreden. Als we naar uitleg vragen, steekt ze beide handen de lucht in en zegt dat ze orders van hogerhand kreeg enkel dit aan ons mee te delen. Wij kijken elkaar aan. Wat nu? Ze zegt ons dat ze wel nog een andere kamer ter beschikking heeft op de hoogste étage van het hotel. De hoogste verdieping? We lazen toch thuis dat er op deze verdieping geen gastenkamers waren? Maar goed, waar moesten we anders heen? Een jongen, ik schat hem niet ouder dan 15, neemt onze koffers en brengt ons naar de lift van het gebouw. We stappen in. De jongen kijkt ons aan. Er schuilt een vreemde blik in z'n ogen... Zie ik angst? Of is dit gewoon een verlegen jongen die z'n eerste vakantiejob nog niet gewoon is? We stappen de lift uit. De gang is niet verlicht. Enkel de noodverlichting brandt. Wanneer ik op de schakelaar duw, gebeurt niks...De jongen brengt ons naar de kamer. Hij glimlacht verlegen en stapt terug de lift in. Ik neem de sleutel uit mijn jaszak, stop hem in het sleutelgat, draai het slot open... ik open de deur en............................................

woensdag 18 juni 2008

De liefde speelt geen eerlijk spel ...

Het kan nu wel zijn dat de liefde geen eerlijk spel speelt, maar ze heeft er gisteren wel voor gezorgd dat ik een klein beetje mezelf ben tegengekomen. Maar dat is goed. Als je veel met theater en acteren bezig bent zoals ik, dan ben je soms zodanig gefocused op je eigen kleine wereldje dat je de rest niet meer ziet. Dan is het goed dat er af en toe eens iemand afstand neemt en je wijst op hetgeen je minder goed doet, waarvoor dank, Patrick. Niemand is perfect (of toch bijna niemand) en het is goed dat we dit allemaal beseffen.

Maar goed, ik denk dat Patrick gisteren iedereen wel degelijk gewezen heeft op hetgeen hij of zij beter kan of zou moeten kunnen doen. En daarom wil ik het nu toch nog even hebben over al de positieve zaken die ik gisteren gezien en gehoord heb. Eerst en vooral wil ik nogmaals zeggen dat het bijzonder leuk is om met zo'n groep gemotiveerde mensen samen een cursus te volgen. Iedereen gaat ervoor en er wordt ook geen kritiek op elkaar gegeven. Het is een toffe groep, daar had Patrick gelijk in. Daarenboven tiert de creativiteit welig in een groep als deze. Na de wekelijkse (altijd maar grappiger wordende) opwarmingsoefeningen, mochten we gisteren opnieuw op scène aan het werk. Eerst moesten we een emotie (of een uiting daarvan) van elkaar aanvullen. Dit leidde tot een aantal hele mooie "schilderijtjes". Hieraan koppelde Patrick dan wat tekst en we waren alweer vertrokken !

En tenslotte het moment suprême : we moesten allemaal op onze eigen manier "De liefde speelt geen eerlijk spel ..." brengen. Bijzonder leuk ! Tine bracht het op een "slechte", overdreven groteske manier. Pat deed het gewoon, heel natuurlijk. Goed hoor, tante Pat. Beatrijs was voor mij de eerste grote verrassing : als een lichtvoetige deerne dartelde ze over het podium heen en weer. Ze debiteerde haar tekst met een zodanige gelukzaligheid dat iedereen een glimlach niet kon onderdrukken. Griet onderging een ware metamorfose en bracht ons de tekst als een gefrustreerde, boze heks die, als het nodig is, voor niets of niemand terugdeinst. Heel sterk hoor, Griet ! En dan een schitterende interpretatie van Gwenn. Als een volwaardige hagedis bewoog ze zich voort op het podium. En haar tekst bracht ze achterstevoren. Fantastisch gewoon ! Super, Gwenn !

Leuke cursus ! Ik heb alweer heel wat bijgeleerd. Ik hoop dan ook van jullie hetzelfde ! Tot zaterdag !

Soms vraagt een mens zich af...

Olie duurder... Voedsel duurder... Electriciteit duurder... Huizenprijzen immens hoog... Politiekers die niet overeen komen... Ons landje dat op splitten staat... Oorlog... Terrorisme... Aanslagen... Moord.... Incest... Moeten wij nu eigenlijk trots zijn of beschaamd ? Ik weet het soms niet meer zulle... Tijd voor verandering... Maar hoe ???

zondag 15 juni 2008

De eerste keer

Het is de eerste keer en dat doet altijd een beetje raar. Het is altijd een beetje zoeken.
Ik ben blij dat ik al zover ben geraakt zonder iemand te moeten lastig vallen.
We zien wel hoe het verder gaat.

3:10 to Yuma


XXXX

Hoort een filmrecensie thuis op de blog van Klakkeboem ? Die vraag stel ik mij nu al een tijdje. En ik moet het antwoord schuldig blijven. Maar het blijft één van de grootste hobby's van althans één van de leden van Klakkeboem, namelijk van mezelf. En ik geniet ook van de acteerprestaties in films. Daar is ook mijn liefde voor het acteren ontstaan. Conclusie : een recensie af en toe mag wel zeker ?

En zeker als het een film van dit kaliber betreft. En te denken dat de film de bioscoop in onze contreien bijna niet haalde. Wat ben ik blij dat hij dat wel deed. "3:10 to Yuma" is de remake van de gelijknamige western uit 1957 met Glenn Ford. De film gaat over rancher Dan Evans (een sublieme Christian Bale) die in geldproblemen zit en het aan de stok krijgt met een lokale landeigenaar. Deze laatste wil de grond van Evans opkopen om een spoorlijn door te trekken. Toevallig komt Evans in contact met Ben Wade (een al even schitterende Russell Crowe), die zijn zoveelste postkoets overvalt. Als Wade wat te lang bij zijn liefje blijft, wordt hij gepakt en Evans besluit om de groep te vergezellen die hem op de trein van 3u10 naar Yuma moet zetten ...

Dit is voor mij het schoolvoorbeeld van een western (ik speel ook zelf al lang met de gedachte om ooit eens een western te maken) met stoere cowboys, schitterende landschappen en morele kwesties. Wat de film echter zoveel beter maakt dan een doorsneewestern, is de karaktertekening. Dit zijn niet gewoon stoere cowboys. Dit zijn echte mensen. En als die mensen dan ook nog eens zo goed gespeeld worden door klasbakken Bale en Crow, dan is het feest compleet. Het verbale steekspel ("duel") tussen beide acteurs is van een zelden gezien niveau. Dit zijn twee acteurs die heel duidelijk weten waarom ze iets zeggen en hoe ze dat dan moeten zeggen. Schitterend gewoon ! Ze worden bovendien geflankeerd door een schitterende Ben Foster als Charlie Prince, de rechterhand van Wade en Peter Fonda als Byron McElroy, de premiejager. Niet dat alleen de acteurs goed zijn, ook de actie is zeer mooi en strak in beeld gebracht. Zo is de laatste 20 minuten één lange shootout tussen alle protagonisten, slechts nu en dan onderbroken door een korte dialoog tussen Crowe en Bale. Als je van westerns houdt, ga dan zeker kijken. En als je niet van westerns houdt, ga ook maar kijken. Dit is tot nu toe één van de betere films van het jaar. Ciao !

Weekend

Eigenlijk is het wel grappig, op vrijdag ben ik altijd doodcontent dat het weekend is, hoewel ik echt wel graag mijn werk doe. Ik heb best wel toffe collega's, de ene al wat toffer dan de ander, maar is dat in elke werksituatie niet zo? Je hebt volgens mij altijd mensen die je meer liggen dan andere, niet dat de anderen daarom helemaal niet tof zijn...
Soms heb ik wel het gevoel dat we in de cast van de 'collega's' of 'het eiland' zitten... is dat bij iedereen zo?

donderdag 12 juni 2008

Ik heb nu eindelijk leren Weemeëen, nu moet ik nog leren bloggen... 'tis een probatie zulle maatjes, beetje geduld met nieuwelingetjes hé...

woensdag 11 juni 2008

Cursus en leesclub

Gisteravond was het cursus. Patrick haalde het echter niet. Zijn dochtertje was ziek en het duurde een tijdje voor ze een dokter konden bereiken. We wachtten tot 20u30 en besloten dan maar om er ene te gaan drinken in de "Sachsen". En dat was bijzonder gezellig. Altijd leuk om met een aantal gelijkgestemden en -gezinden wat "na te praten". Hetzij over de cursus, hetzij over muziek, hetzij over toneel, of over wat dan ook. Dit is zeker voor herhaling vatbaar.

Wat de leesclub betreft, ik moet hier heel dringend werk van maken. Als ik voor het verlof nog wil weten welk stuk we gaan brengen in de krokusvakantie, moeten we toch binnenkort beginnen lezen. Ik maak vanavond een selectie en vraag boeken aan ! Bij deze !

Ode aan "The Scabs"

Meez 3D avatar avatars games

maandag 9 juni 2008

Nostalgie !

Noem het nostalgie ! Noem het "ouder worden" ! Noem het jeugdherinneringen. Noem het zoals je wilt, maar het enige hoogtepunt op deze editie van TW Classic, waren "The Scabs". Ze speelden alsof hun leven ervan af hing. De vreugde straalde van hun gezichten. En bij iedere hit die ze inzetten, veerde de weide mee. En zo bewezen ze nog maar eens dat "The Scabs" één van de beste livegroepen is die Vlaanderen ooit rijk was. Althans, voor mij, want ik weet dat er waarschijnlijk evenveel zijn die daar anders over denken.

Opener Milow was zeker niet slecht, maar was te braaf om de weide echt mee te krijgen. Juanes was niet aan mij besteed. Iggy Pop daarentegen was bij momenten echt bijzonder leuk om naar te kijken, maar jammer genoeg kan zijn muziek mij niet bekoren. En dan "The Police" ... Gemengde gevoelens. Ze brachten hun hits. Mooie momenten met "Every breath you take", "Everly little thing she does is magic", "So lonely", enz. De stem van Sting blijft er één om jaloers op te zijn en Andy Summers is een schitterende gitarist (mijn zoon was zwaar onder de indruk van zijn solo's). Maar voor mij ontbrak er iets. Er werd te veel op automatische piloot gespeeld om mij te blijven boeien. Wat een verschil met het solo-optreden van Sting twee jaar geleden. Toen was hij wel supergedreven en gemotiveerd en bracht hij ons ook het halve repertoire van "The Police".

Ik kan maar één conclusie trekken uit dit alles : "The Scabs rule !!!".

vrijdag 6 juni 2008

Genieten

Waarvan kan een mens genieten ? Voor mij is het eenvoudig geworden om deze vraag te beantwoorden. De kleine dingen des levens ! Ik hoef slechts een paar jaar terug te gaan naar de tijd waar ik er nog een compleet andere gedachte op na hield. Ja, ik was één van die klagers : belastingen, rekeningen, rotweer, stomme politiekers, en ga zo maar door. Er was echter 1 heel goede vriend van mij die mij regelmatig probeerde duidelijk te maken dat het in ons landje zo slecht nog niet is. En hij heeft nondedju gelijk ! Terwijl ik vroeger mij zorgen kon maken over materialistische zaken, is dit dankzij mijn ervaringen in het buitenland peanuts geworden. Wat mij nu gelukkig maakt of kan maken zijn de kleine dingen. Samen met mijn vrouw naar een film kijken met een lekker glas rode wijn er bij. Een pint drinken met mijn vrienden tijdens een gezellige conversatie. Samen met mijn beste vriend mijn fantasie op hol laten slaan en zowaar genieten van een simpel bordspel of videogame. Met de vrienden van het toneel zenuwachtig mijn beurt afwachten om het podium te betreden tijdens een voorstelling. Een concert bijwonen en nog eens uit de bol gaan als een tiener. Ik ben zowaar een optimist geworden. Om het met de woorden van Johan Verminnen te zeggen : "Ah het leven is toch al zo kort, dat je beter lachend wakker wordt !"

Verken je lichaam

Hoe ver wil je gaan ? Hoe ver durf je gaan ? Allemaal vragen die een acteur bezig houden. Hoe zal ik eruit zien met dat hemd of met dat stom hoedje. Moet ik wel mijn shirt uittrekken ? De meeste acteurs vergeten dat je jezelf veel meer bloot geeft door gewoon aanwezig te zijn op scène dan door je shirt uit te trekken. Volgens Patrick Mahieu zijn wij in het Westen zo geconditioneerd dat wij niet meer ver durven gaan. Wij proberen ons altijd te beheersen. Een mooi voorbeeld vond ik verdriet bij het overlijden van een bekende. Vooral in zuiderse landen gaan ze heel ver in dat verdriet. Ze gooien zich op de grond, ze scheuren hun kleren van het lijf. Bij ons beperkt zich dat tot een kleine snik, eventueel met een traan, en dan maar vlug de zakdoek boven halen om alles te deppen. Het gevolg hiervan is dat we ook op scène heel vaak geremd zijn. Gisteren zijn we een klein beetje op zoek gegaan naar hoe ver we kunnen gaan en dat was best leuk.

Hoe verder je gaat, hoe meer ruimte je creëert voor jezelf om uit te kiezen. Als je een bepaalde emotie zodanig klein blijft spelen, dan blijft die klein en wordt ze ook nooit groter. Als je daarentegen een emotie zodanig uitvergroot dat het grotesk wordt, dan kun je die wel nog altijd kleiner maken. Maar je creëert wel veel meer ruimte voor jezelf als acteur. Ik vond het een plezante avond en ik heb weeral bijgeleerd. En dat maakt me blij als een kind !

woensdag 4 juni 2008

Terug naar Klakkeboem

De man die op dit moment achter het scherm van zijn pc zit en deze tekst uit zijn vingers te voorschijn tovert, is een gelukkig man. Na een onderbreking van bijna 3 jaar, sta ik op punt om terug te keren naar Klakkeboem. Een gezellige toneelvereniging waar ik een aantal jaren actief lid ben van geweest en enorm veel plezier heb beleefd tijdens het uitoefenen van een van mijn favoriete hobby's. Een vereniging waar ik heel wat nieuwe vrienden heb gemaakt die mij nog steeds nauw aan het hart liggen. Die terugkeer zorgt ook voor enige zenuwachtigheid. Hoe zal de groep reageren ? Heeft het verblijf in het buitenland mij veranderd ? Vind ik mijn plaats terug in een groep die er op alle gebied vooruit is op gegaan terwijl ik figuurlijk stil ben blijven staan ? Moet ik mij gedragen als een nieuw lid en mij wat bescheiden op de achtergrond houden of vlieg ik er onmiddellijk in alsof ik nooit ben weg geweest ? Vragen die mij dagelijks eventjes stil doen staan en die met de tijd beantwoord zullen worden. In ieder geval : Klakkeboem... Jullie kunnen terug op mij rekenen. Ik heb jullie gemist...

dinsdag 3 juni 2008

Observeren

Als je wil acteren, moet je vooral goed kunnen observeren. Zo zegt Patrick, onze lesgever, tijdens de cursus. Laat dat nu net iets zijn wat ik zeer graag doe, namelijk andere mensen observeren. Vaak zie je leuke dingen, gezellige mensen, saaie mensen, boeiende mensen, grappige mensen, toffe mensen, enz.

Zo zette ik mij vorige week op een terrasje op de grote markt van Lier en bestelde een spaghetti. Niet lang nadat ik besteld had, streek een groepje oudere vrouwen neer. Het waren er een stuk of zeven, als ik me goed herinner. Na wat plezant gekibbel en de vraag aan mij of het toch wel zeker was dat ik niet rookte, zetten ze zich aan de tafel naast mij. Eerst twijfelden ze een beetje, maar na een beetje aandringen van de groep, bestelden ze allemaal een glas wijn. Vijf witte en twee rode. Bleek nadien dat ze net van de Franse les kwamen. Leuk toch ? Ik hoorde ze nog toasten op het feit dat ze hoopten dat ze nog heel lang samen Franse les zouden mogen volgen samen. Wat kan het leven soms toch mooi zijn ! Hoe simpel dit ook lijkt.

maandag 2 juni 2008

Aangenaam!!!

Opgepast!!! Hier komt vrouwelijk gezelschap!
Omdat ik vind dat Kurt het niet altijd helemaal alleen moet klaren, zal ook ik af en toe mijn vreugde (of ja ...ook mijn verdriet) met jullie trachten te delen.

De techniek van het aanmaken van een account, het aanmelden en inloggen liet me aanvankelijk wat in de steek (en nee, dit heeft niks te maken met het feit dat ik een vrouw ben!) ! Maar mijn doorzettingsvermogen won van mijn ergernis en uiteindelijk won dus ook mens van techniek!!!

En vanaf nu ben ik een 'Blogger'-expert en raken jullie niet snel meer van me af!

De nacht is al geruime tijd ingezet. Mijn drie kleine schatten zijn al urenlang dromenland aan het verkennen. Ik denk dat het héél verstandig zou zijn, om hen daarin te volgen.

Slaaplekker!!!