De schaduw van Mart

De schaduw van Mart
(Stig Dagerman)
door Theater De Balsemblomme

Regie : Saskia De Ceuninck
Spel : Philippe Ceulemans, Liane Vermeulen, Tom Pauwels & Sofie Boudrez

XXXX

Gabriël is mentaal labiel en woont samen met zijn moeder. Hij is niet haar lievelingszoon. Dat was Martin, die vocht in de oorlog. Gabriël kon niet in het leger. Hij draagt een bril. Volgens Victor, een vriend van wijlen Martin, is hij een lafaard. Thérèse was de vriendin van Martin en komt nog regelmatig op bezoek. Op een dag brengen ze een schilderij van Martin ("Mart") en hangen die op een plaats waar Gabriël hem goed kan zien. Gabriël is heimelijk verliefd op Thérèse en "stalkt" haar. Zijn moeder wil Victor koppelen aan Thérèse omdat hij een echte man is en Gabriël niet. Gabriël wil zich verweren, maar hij is te zwak ...

Geef toe, het verhaal klinkt niet slecht. Een heel intrigerend uitgangspunt met een paar leuke wendingen. Een psychologische thriller. Helaas "trilde" er gisteren bijzonder weinig. Het "vlakke" spel van zeker twee van de vier acteurs was daar zeker niet vreemd aan. Ook het tempo lag bijzonder laag. Vaak hadden wij de indruk dat de acteurs naar hun woorden aan het zoeken waren. De enige die mij wel enigszins kon bekoren, was Gabriël. Alhoewel ook hij net iets te vaak over zijn woorden struikelde om goed te zijn. En ook de moeder had haar momenten. In zo'n stuk moet je als acteur pauzes laten, maar toch niet na iedere repliek. Zo rek je alles eindeloos lang. Daarenboven had de regisseuse het lumineuze idee om iedere scènewissel te gebruiken om het hele decor om te bouwen. Als er al van enige onderhuidse spanning sprake was, dan was die iedere keer weg op het moment dat er alweer een minutenlange scènewissel was. De spanning zou moeten te snijden zijn in dit stuk, maar dat was er geen moment. Mooi beeld op het einde dat wel, maar dat volgde wel op een hilarische intrede van de geest van Martin. We waanden ons even op de set van "Scream 10".

Toch een proficiat aan de ploeg voor hun harde werk, maar ons heeft het helaas niet bekoord. Volgende keer beter !

Getelde Dagen

Getelde dagen

(Walter van den Broeck)
door De Fluistercompagnie
Regie : Eric Kerremans
Spel : Anneleen Cooreman en Nora Tilley

XXXX

"Grote namen staan niet altijd garant voor goed theater ...", hoorde ik iemand beweren maandagavond en hij had gelijk. Want wees nu eens eerlijk, als je de namen leest op deze affiche, dan verwacht je toch niet veel minder dan een schitterende productie. Welnu, niets was minder waar. Dit verhaal over twee vrouwen, die ooit een passionele relatie hadden en elkaar nu opnieuw ontmoeten, kon mij maar met mate boeien. De ene is een succesvol schrijfster en de ander secretaresse. Ze ontmoeten elkaar op het terras van een hotel en blikken terug op hun relatie en hun leven.

Het deel voor de pauze was slaapverwekkend saai. Er werd naar mijn gevoel net iets te traag gespeeld om de schwung erin te houden en hetgeen ze vertelden, kon mij ook niet echt boeien. Na de pauze werd het iets beter, maar dan nog. Ik weet dat het niet makkelijk is om een publiek te blijven boeien als je maar met twee op scène staat, maar het kan toch beter dan dit. Neem daarbij nog eens de vlakke regie en het eentonige decor en je krijgt een afgewerkte, maar oersaaie productie.

Missie

Missie

(David Van Reybrouck)
door KVS

Regie : Raven Ruëll
Spel : Bruno Vanden Broecke

XXXX

Vergeet Sammy Tanghe, vergeet de "nerd" uit "Loft", hier komt Père André Vervecken. En als jullie die figuren zelf niet willen of kunnen vergeten, geen nood, Bruno Vanden Broecke zorgt er wel voor dat je ze vergeet. De lelijkste acteur van Vlaanderen (geen nood, Bruno, want waar zit de ware schoonheid ... ? Juist, ja ...) laat hier zien dat hij een groot acteur is. Op ronduit verbluffende wijze geeft hij gestalte aan deze "Père", aan deze missionaris die, tijdens een bezoek aan België, een voordracht geeft over zijn werk en zo terugblikt op zijn leven. Van de kalverliefde voor Alice tot de dood van zijn ouders, die hij meemaakte vanuit de Congo. Gewoonweg schitterend ! Bravo, Bruno !

Van Reybrouck verzamelde getuigenissen van een 15 tal missionarissen en verwerkte deze tot deze pakkende monoloog. Met een lach en een traan blikt "Père" terug op zijn leven. Hij lijkt verbitterd. Zijn geloof in God is onfeilbaar, maar af en toe twijfelt hij aan Zijn aanwezigheid. Zeker als hij het leed van onze zwarte medemens beschrijft. Het heeft mij geraakt, dit verhaal. Ik had nog nooit stilgestaan bij wat missionarissen drijft of wat zij precies doen, maar deze monoloog heeft mij hier even over doen nadenken. Wat drijft hen toch ? Waar halen ze de moed vandaan om te doen wat ze doen ? Nogmaals, een hele mooie voorstelling en zeker een aanrader !