Generale repetitie

Gisteren was er generale repetitie van "Eén vloog over het koekoeksnest", onze productie die vrijdag in première gaat. Ik vind het een heel mooi stuk en ben blij dat ik hieraan mag meewerken. De repetitie begon heel slecht. We kregen onze "lichtbak" niet aan de praat. Bleek om een defecte kabel te gaan. Pieter moest in allerijl naar huis rijden om zijn "lichtbak" waardoor we uiteindelijk met een uur vertraging toch van start konden gaan. De acteurs hadden al een paar pintjes gedronken waardoor de zenuwen wat verminderd waren en het stuk begon. Het liep vrij goed en al bij al werd het een goede "generale". De micro ontbrak, maar dat is een detail en hier en daar werden stukjes tekst vergeten of overgeslagen. We sloegen ons er echter door en konden tevreden terugblikken op deze "generale". Ook het (weinige) aanwezige publiek was tevreden.

Is dit nu een perfecte productie ? Neen, zeker niet, maar het is wel een productie die mag gezien worden. De inzet is 100 % en iedereen speelt zijn of haar rol naar eigen kunnen en vermogen. Een aantal overstijgen zelfs zichzelf en zetten een mooie vertolking neer. Kan het beter ? Ja, heel zeker, maar langs de andere kant kunnen we ons ook afvragen of een productie ooit wel perfect is. Het is een mooie prestatie van Klakkeboem om dit stuk met maar liefst 17 acteurs op de planken te zetten. Wij zijn er klaar voor en vrijdag worden we voor de leeuwen gegooid. Dan komen er mensen kijken. Wat zullen zij vinden ? De ene zal het al beter vinden dan de andere waarschijnlijk, maar ik geloof wel dat een groot deel dit zal smaken. Het blijft een heel mooi stuk met een schitterend verhaal. En Klakkeboem brengt dit op zijn eigen, degelijke manier. Tot vrijdag, toneelmakkers !

Comme chez swa

Comme chez swa

(Pol Anrys)

door KOHANÉ

Regie : Johan Bonte

Spelers : Bastian Piepers, Tine Coucke, Hilde Demeyere, Bas Van Montfoort, Veerle Werbrouck, Hilde Bossier, Sabine Dekijvere, Luc Demuynck, Christof Lampaert, Daria Claerbout

XXXX

Naar jaarlijkse gewoonte trokken we naar Lendelede voor Kohané's creatie van "Comme chez swa" van Pol Anrys. Over het stuk kunnen we vrij kort zijn. Swa heeft een gerenommeerd restaurant en staat op het punt om een erfenis binnen te rijven op voorwaarde dat hij trouwt met Geraldine, een tang van een vrouw. Claudia, zijn dienster, betuigt ook haar liefde voor hem en bedriegt daarmee Tom, de barman. Het plan is om Geraldine te laten vermoorden. Het spreekt voor zich dat dit verhaal zich leent tot de nodige typeringen van personages en komische situaties allerhande. Een echte klucht dus met een heleboel voorspelbare wendingen, maar dat willen de mensen blijkbaar en er werd dus hard en heel hard gelachen bij momenten. Wij hadden vijf kinderen mee en ook zij vonden het fantastisch. En ik moet eerlijk toegeven dat ik ook goed gelachen heb met een aantal situaties (Swa die XTC gepakt had, Geraldine die "kruipt" voor de inspectrices, Tom die Swa met één hand afhoudt waardoor die laatste het fototoestel niet kan afnemen, enz.).

Wat ik vooral heel tof vond, was de manier waarop ze dit stuk gebracht hebben, namelijk in arena met een voor dit soort stukken ongewoon sober decor. De arena stelde een keuken voor met een werkblad, een kookfornuis, enz. Hierin bewogen de acteurs zich voort. Ze bleven ook bijna allemaal constant in de zaal wat het voor hen niet altijd gemakkelijk maakte. Leuk om eens een klucht op deze manier te zien brengen. Dit zorgde ook voor de meerwaarde. Het tilde het stuk uit boven zijn eigen niveau. Knap gedaan ! Neem daarbij ook nog eens de acteurs die allemaal deden wat ze moesten doen en dat op een bijzonder leuke manier. Geraldine was fantastisch. Ze speelde constant op het randje van "erover" te gaan, maar deed dat net niet genoeg om er echt "over" te zijn, waardoor dit werkte. Ook Tom de barman was goed tot heel goed door zijn natuurlijke présence op scène. Dit duo werd ook nog eens aangevuld door een goeie Swa en Claudia. Maar ook de rest van de cast voelde zich in dit stuk precies als een vis in het water.

Knap gedaan dus met een goeie regie met een paar hele leuke vondsten. We komen zeker terug volgend jaar. Tot toneels, vrienden !

Cartoon nr. 5

by KVSmiley | Create your own Cartoon at www.toondoo.com

De Jood van Roeselare

De Jood Van Roeselare

(naar "De koopman van Venetië" van William Shakespeare en naar "De Arabier van Amsterdam" van Justus Van Del)

door KONINKLIJKE TONEELGILDE VOLKSVEREDELING VZW - ROESELARE

Regie : Bart Gerard

Spel : Jurgen Vantornout, Sally Vlieghe, Geert Vansteenkiste, Els Maveau en Sven Rehburg

XXXX

Iedere theaterliefhebber kent wellicht "De koopman van Venetië" van William Shakespeare. Een nogal luguber, maar heel mooi stuk. Daarin leent Shylock geld aan Antonio. Als deze niet op tijd kan terugbetalen, moet hij 1 pond van zijn eigen vlees afstaan. In 2004 nog schitterend verfilmd als "The Merchant of Venice" met Al Pacino als Shylock en Jeremy Irons als Antonio. Wij zagen een eigentijdse bewerking van dit stuk met behoud van een aantal originele verzen van Shakespeare. Het stuk situeerde zich nu niet in het Venetië van de zestiende eeuw, maar in het hedendaagse Roeselare en speelde zich af in het drugsmilieu. En Shylock werd vervangen door Rafi, een allochtone eigenaar van een Pita-zaak.

We zagen een heel sober, maar tegelijkertijd ook heel efficiënt decor. Iedere acteur had zijn eigen zitblokje, dat tegelijkertijd ook als decorstuk gebruikt werd. Dat was van iedereen wit en van Rafi zwart. Zo was Rafi ook zwart gekleed en zat bijna altijd helemaal alleen rechts van de scène terwijl de rest links zat. De vloer was één grote bankkaart. Blijkbaar vaak gebruikt in het drugsmilieu om "white lines" op de magneetband te leggen met een andere bankkaart (met dank aan de regisseur voor deze uitleg ;-)). Het stuk begon met een videomontage waarbij gesuggereerd werd dat een stuk uit Antonio's been gesneden werd. En gedurende de rest van het stuk werd constant een videobeeld geprojecteerd met een stuk vlees dat langzaam aanbrandde op de barbecue. Daarbij werd ook nog eens iedere scène-overgang begeleid door een door merg en been snijdend geluid van het slijpen van een mes. En dit hele concept werkte wonderwel.

De teksten waren niet zo evident om op een natuurlijke manier uit je mond te laten rollen. Daarenboven werd ook gekozen om in het dialect te spelen wat dit nog moeilijker maakte. Gevolg was dat veel zaken niet natuurlijk genoeg gedeclameerd werden door de acteurs. En nu kun je wel zeggen dat dit eigen is aan Shakespeare zijn verzen, maar misschien was AN dan toch een betere keuze geweest. Het stuk kon mij ook niet de hele tijd boeien. Er zaten een aantal sterke momenten in, maar niet genoeg om mijn aandacht vast te houden. Wel heel leuk was het feit dat Shakespeare zelf zijn opwachting maakte en zijn eigen tekst kwam verdedigen bij de personages.

Wetende dat dit gezelschap het gewend is om komedies te brengen, vind ik het moedig om dit te brengen en daarvoor alleen al verdienen ze een daverend applaus. Ik had alvast een plezante avond. Tot toneels, toneelvrienden !

Cartoon nr. 4

by KVSmiley | Create your own Cartoon at www.toondoo.com

Eén vloog over het koekoeksnest

Binnen twee weken is het zover, m.n. op vrijdag 30 oktober hebben we première van "Eén vloog over het koekoeksnest". Toch wel één van mijn favoriete stukken aller tijden. Misschien ook nog een kleine oproep aan iedereen die nog niet gereserveerd heeft : 't is nu 't moment !

Wat me telkens weer opvalt bij Klakkeboem, is het enthousiasme waarmee deze groep aan een productie werkt. En ja, er zijn ook wel eens "troubles" (wink, wink, Turkle) en kleine akkefietjes, maar uiteindelijk is ieder lid van deze toch wel uitgebreide cast dolenthousiast en zeker van plan om hier een mooie productie van te maken. En zo hoort het ook. Langs de andere kant mogen we ook nooit zeggen : "We zijn maar amateurs !". We brengen een mooi stuk en wij moeten er alles aan doen om dit stuk perfect te brengen. En dat het niet perfect zal zijn, dat weet ik ook wel, maar dat neemt niet weg dat we de perfectie moeten nastreven.

Ik ben echter wel van overtuigd dat de meeste medewerkers dat ook doen en dat we een mooie première tegemoet gaan. Ik zal er alleszins alles aan doen om mijn rol zo goed en zo kwaad mogelijk te brengen. Leve Klakkeboem !

In The Mood

"In The Mood" was een initiatief van kunstencentrum Buda te Kortrijk waar de bezoekers volledig werden ondergedompeld in de wereld van de psychiatrie en de kunst. Van zodra je binnen kwam, werd je verwelkomd door een aantal vriendelijke verplegers die je een vragenlijst lieten invullen om uw gemoedstoestand te kunnen meten. De ergste gevallen werden door verwezen naar een echte psychiater en kregen de kans om 5 minuten hun ziel bloot te leggen. Anderen kregen de kans om een glaasje cava te drinken in de foyer. Al gauw kregen we het gezelschap van enkele verpleegsters die een aantal druppeltjes medicijnen aan de cava toevoegden. Rode druppels voor de patiënten met liefdesproblemen, gele druppels voor de patiënten die te veel gal spuwen, blauwe druppels voor de depressieve patiënten, enz... In de hoek stond er nog een automaat waar je voor de som van 20 eurocent wat extra pillen kon kopen. Na een welkomwoordje van Dokter Titeca, mochten we kiezen uit twee zalen voor een voordracht van +/- 30 minuten. We kozen voor de voordracht "Waanzinnige creaties en creatieve waanzin". Aan de hand van enkele voorbeelden, werd ons duidelijk gemaakt dat veel bekende kunstenaars psychiatrische patiënten waren en dat sommige bekende werken door psychiatrische patiënten werden gecreëerd. Tof om te weten maar niet echt mijn ding. Te veel theorie op korte termijn deed mijn aandacht al gauw verslappen. Na de lezing gingen we onmiddellijk naar de grote zaal voor de theatervoorstelling "Liga" van het Nederlandse theatergezelschap "Kassys". Het stuk begon met een kleine video waarop we de acteurs één voor één van het podium zien komen en elkaar feliciteren. Na een kus en knuffel,worden ze door hun ouders opgepikt en gaan onmiddellijk naar huis( http://www.youtube.com/watch?v=QFnB6ghRgyw) Dan begint het stuk. Het podium ligt vol voorwerpen (kussens, speelgoed, een ladder, een touw, een stok, een bal...) en één voor één komen de acteurs binnen en beginnen rond te lopen en gekke dingen te doen. Ik had zo iets van "Huh ? Wat krijgen we nu ?" Ik begreep eerst niet wat er gaande was maar stelselmatig werd duidelijk dat we hier te maken hadden met psychiatrische patiënten die in een recreatiezaal waren terecht gekomen. Na de eerste verwarrende minuten, zagen we de acteurs hun fantasie op hol slaan en werden er met behulp van de voorwerpen allerlei beroepen, activiteiten enz uitgebeeld... Het was werkelijk fantastisch... ( De eerste 45 minuten werd er geen woord gesproken maar toch zat ik geboeid te kijken. Nu en dan met een lach, dan weer wat medelijden. Hilarisch was het moment dat één van de verzorgers binnen kwam en in ieder voorwerp iets anders zag dan wat de patiënten eigenlijk hadden gecreëerd. Zonder het zelf te weten hadden ze blijkbaar allemaal iets in elkaar gestoken dat geassocieerd kon worden met een barbecue. Omdat de verzorger blijkbaar altijd gelijk heeft, hebben ze dan maar barbecuetje gespeeld. Daarna mocht iedereen terug naar huis en zagen we de acteurs het podium verlaten op dezelfde wijze als we gezien hadden in de film die bij het begin werd getoond. Subliem gewoon. Een daverend applaus was meer dan terecht en ik heb zelfs recht gestaan en keihard in mijn handen geklapt. Wat een klasbakken ! Daar hoop ik later meer van te zien te krijgen. Na een lekker duveltje begaven we ons dan naar de filmzaal waar de documentaire "De Man Die Zichzelf Voor Don Quichotte Hield" geprogrammeerd stond. Een aangrijpende film waarin we een aantal psychiatrische patiënten volgen die repeteren voor de theatervoorstelling "Don Quichotte". We maken kennis met Franky (een agressieve schizofreen), André (een zware alcholist), Carlos (een zwaar depressieve met faalangst) en Maarten (een hyperactieve autist). Elk beleven ze de repetitie op hun manier en ontsnappen hierdoor eventjes aan het ellendige verleden dat ze met zich meesleuren. Op het podium worden ze even een personage dat ze al gans hun leven proberen te zijn. En niets zal hun tegen houden om op de avond van de voorstelling te schitteren als de grootste sterren. Na de film was ik sprakeloos. Respect voor de mensen die zich iedere dag inzetten voor die patiënten. De stilte in de zaal bewees onmiddellijk dat alle toeschouwers op dezelfde golflengte zaten. Deze film had ons diep geraakt. Een prima afsluiter van een schitterende avond. Ik ben nog steeds onder de indruk.

Assepoester

door Jeugdtheater Scherven en De Gebroken Spiegel

XXXX

Auteur : Filip Deprez

Regie : Jef Depaepe & Wouter Leplae

Spel : Marie, Mieke Vanoverberghe, Christophe Van Asten, Stoffel Van Boeckxsel, Dirk Claerhout, Marc Vanoutryve, Jan Baert, e.v.a.

Een musical maken lijkt mij sowieso al geen sinecure, laat staan een musical met kinderen. En toch hebben onze collega's van Jeugdtheater Scherven en De Gebroken Spiegel het er alweer goed van afgebracht. Ze brachten een sprookje en we zagen een sprookje met een sober, maar heel verzorgd decor die heel efficiënt was (het cadeautje voor de pauze prikkelde de nieuwsgierigheid van onze kinderen). Ook de kostuums waren heel verzorgd, evenals de acteerprestaties van de belangrijkste acteurs. Ze zijn alleszins geslaagd in hun opzet, m.n. de kleinsten onder ons een avondje amusement brengen. Wij hadden 5 kinderen mee en alle vijf genoten ze van de voorstelling.

Er zaten ook een heel aantal leuke vondsten in om de volwassenen te bekoren. Maar misschien net iets te weinig om een volwassen publiek te blijven boeien. Daarvoor ging het bij momenten ook net iets te traag. Niet echt een groot probleem, maar toch jammer dat de zangtalenten niet van iedereen gelijk waren. Voor de rest, een puike prestatie !

Opposites attract - opnamedag 10

Alweer 10 opnamedagen achter de rug. Het einde nadert en dat vind ik altijd weer een beetje jammer. Nu nog één of misschien twee en dan is het echt gedaan. En gisteren hadden we dus opnamedag 10. Het werd een drukke bedoening op de set (het Gemeentehuis van Zwevegem, waarvoor nogmaals dank aan de gemeente Zwevegem) met vier crewleden, acht acteurs, acht figuranten en mijn broer. Altijd moeilijk om zo’n bende onder controle te houden, maar ik moet zeggen dat dit bijzonder goed meeviel gisteren. Iedereen was gedisciplineerd en we hebben hard gewerkt. Er werden een aantal hele mooie opnames gemaakt en ik heb de indruk dat achteraf iedereen blij was dat ze erbij waren.

Marc heeft het bijzonder druk voor het ogenblik en kan jammer genoeg niet meer bij iedere opname aanwezig zijn. Maar gisteren kwam hij toch even opdagen en dat heb ik toch wel geapprecieerd. Het blijft ook leuk om te zien hoe mensen zo gepassioneerd kunnen bezig zijn met hun hobby. We gaan nooit grote prijzen winnen met onze films, maar het blijft bijzonder leuk om te doen en ik ben ervan overtuigd dat ook nu weer het resultaat heel aanvaardbaar zal zijn.

Vaak denk ik ook bij mezelf dat ik gek ben dat ik dit wil doen. Het vraagt verdorie heel veel werk en uiteindelijk win of verdien je er niks mee. Maar het is wel heel leuk om te doen en dat is ook de reden waarom ik nu alweer aan het broeden ben op de volgende film. Een ding staat vast, dit was zeker niet mijn laatste.

Hola Que Tal

door Theater Antigone
XXXX
Tekst : Jan Sobrie, Peter Monsaert en Chun-Hee Lommelen
Coach : Jos Verbist
Spel : Jan Sobrie, Peter Monsaert en Chun-Hee Lommelen

Ik zeg vaak : “Het leven kan toch zo simpel zijn” en dat geldt eigenlijk evengoed voor theater : “Theater kan toch zo simpel zijn”. Zet twee getalenteerde jonge mannen aan de schrijftafel en ze toveren een leuk toneelstuk uit hun mouw. Bij “Fimosis” zagen we al dat Jan Sobrie en Peter Monsaert bulken van talent. En dat bewijzen ze ook nu weer. Okee, “Fimosis” was beter maar ook “Hola Que Tal” werkt. Net zoals bij “Fimosis” wordt dit verhaal gebracht met een lach en een traan.

Dimi was een “nobody” tot hij door Marnix uit de goot geraapt werd en hij met hulp van Marnix uitgroeide tot een ster. Verkleed als vrouw, treed Dimi elke avond op en behaalt het ene succes na het andere. Dimi woont bij Marnix en dat vinden ze allebei goed zo. Ze hebben de tijd van hun leven, tot Dimi verliefd wordt op een Koreaanse paaldanseres. Marnix, die eigenlijk heimelijk verliefd was op Dimi, verliest langzaam zijn verstand en wil Dimi niet laten gaan.

Jan Sobrie is perfect als Marnix. Op het gepaste moment weet hij het publiek te doen lachen en even later is iedereen muisstil. Ook wordt er alweer gewerkt met een schitterend decor. Een gordijn van parels wordt telkens op een andere manier belicht en dat onderstreept het kitscherige van de wereld waarin Marnix en Dimi vertoeven. Ook Peter Monsaert blijft leuk als de timide Dimi, die Marnix heel dankbaar is, maar hij is een man en hij wil graag een vrouw. Zo gaat dat nu eenmaal. Een leuke voorstelling waarbij voldoende gelachen kan worden om het tragische van het gegeven te ontluchten. Een aanrader voor mensen die houden van leuk en ontspannend theater met een scherp randje.