maandag 13 december 2010

Een rijkgevuld cultuurweekend

Wat een weekend !  Een weekend boordevol cultuur.  Superdruk, maar heel plezant en supergezellig.  Vrijdagavond zijn we naar Wingene gereden om te gaan kijken naar de eerste montage van "Waarom ?", onze nieuwste film.  En die ziet er eigenlijk wel goed uit.  Het wordt een behoorlijk somber filmpje waar het publiek toch even bij zal moeten nadenken.  Ik had nog een paar bemerkingetjes en Ronny zal de montage nu in die zin aanpassen.  Ziet er op het eerste zicht veelbelovend uit met een paar hele mooie shots.  Ben benieuwd naar de reacties.  We zullen nu een proef-DVD maken en laten zien aan een paar mensen om te zien of het werkt.

Zaterdag dan de Knokke Boem Kerst- en Cultuurmarkt helpen klaar zetten en zondag deelgenomen.  Griet stond buiten bij de Glühwein en de braadworsten en ik zat in een klein zaaltje voor de projectie van "Zwevegem : waar het goed is om te leven" en natuuurlijk "Opposites Attract".   Je kunt je afvragen of een dergelijke filmprojectie thuis hoort op een Kerstmarkt, maar eigenlijk past dit wel in het concept.  Naast een Kerstmarkt is dit ook een soort cultuurmarkt.  Zo wordt er bijna constant live muziek gespeeld, is er een levende Kerststal, kon ik genieten van een vleugje poëzie en worden er filmpjes geprojecteerd.  Ik kreeg natuurlijk niet de massa over de vloer, maar had af en toe toch wat geïnteresseerden die even stopten en zichtbaar genoten van "ons" filmpje.  Opdracht geslaagd !

En dan natuurlijk de apotheose van het weekend, de voorstellingen van "Brieven aan Doornroosje".  Wij hadden ons alvast te pletter geamuseerd tijdens de repetities, maar het was heel moeilijk om te voorspellen wat een publiek hiervan zou vinden.  De zenuwen gierden dan ook door ons lijf toen we zaterdagavond klaar stonden om op scène te gaan.  We speelden de pannen van het dak en bleven supergeconcentreerd het hele stuk door.  Het applaus nadien was fantastisch !  We "mochten" zelfs nog eens terugkomen.  Wat een gevoel !  Op dat moment wist ik weer waarom ik zo graag toneel speel.  Het was genieten !  Ook de reacties achteraf waren grotendeels positief.  Iemand zei ons zelfs dat we net geen staande ovatie kregen.  Waauw !  Een paar kritische vrienden van ons waren laaiend enthousiast.  Oef, een pak van ons hart.  Opdracht geslaagd !  Vernieuwend, absurd theater brengen en toch een publiek weten te boeien.  Zondag stonden we daar alweer.  Ook nu werd er een goed tempo aangehouden, maar er liep technisch een en ander verkeerd.  Het publiek had hier echter niets van gemerkt en alweer kregen we zo'n warm applaus.  En zo sloten we een superdruk, maar o zo heerlijk cultuurweekendje af !

woensdag 8 december 2010

Met vrienden aan tafel

Met vrienden aan tafel
(Donald Margulies)
door Het Zwevegems Teater


Regie : Jef Depaepe
Spel : Bart Opsomer, Sylvie Delabie, Stoffel Van Boeckxsel en Kathy Thiriaux

XXXX

Dit stuk ("Dinner with friends") won in 2000 de prestigieuze Pulitzer prijs in Amerika en ik kan heel goed begrijpen waarom.  De vertaling van Jef  Depaepe doet het stuk ook alle eer aan.  Het is een stuk over hele gewone mensen die in een voor velen onder ons herkenbare situatie terecht komen.  Lies komt op bezoek bij haar beste vrienden Karen en Steven.  Haar man Tom kon er niet bij zijn, want hij is op zakenreis.  Op een bepaald moment barst ze in tranen uit en vertelt dat Tom haar verlaten heeft voor een ander.  Dit zorgt ook voor problemen bij Steven en Karen.  Karen kiest duidelijk partij voor Lies.  Steven vindt dat je beide klokken moet horen en wil in geen geval zijn beste vriend laten vallen.  Hierdoor komt ook hun relatie op de helling te staan want ook Steven en Karen hebben zo hun problemen en beginnen aan elkaar te twijfelen ...

Dit loodzware thema wordt echter met de nodige humor gebracht waardoor het stuk nooit te zwaar wordt.  Een moeilijke evenwichtsoefening toch wel omdat het gevaar dreigt dat de "zwaardere" scènes door het publiek niet als dusdanig ervaren worden door de luchtige toon van een aantal andere scènes.  Toch werkte dit in deze creatie zeer goed.  Ondanks de plezante momenten tussen Steven en Karen, werd het publiek toch stil bij twee cruciale scènes (mijn favorieten trouwens) tussen enerzijds Lies en Karen en anderzijds Tom en Steven.  Hele mooie, uitgebalanceerde scènes met allebei een goed uitgekiende, sfeervolle belichting (het zonlicht bij de scène met de vrouwen en het donkere sfeerlicht bij de barscène tussen Tom en Steven).  Goed geacteerd ook door de vier acteurs.  Aarzelend begonnen door Tom, maar goed rechtgezet later in het stuk.  Misschien wat overdreven begonnen door Karen en Steven, maar perfect goedgemaakt in de rest van het stuk.  Een knappe prestatie van de vier acteurs in stuk voor stuk moeilijke, maar o zo leuke rollen voor ieder zichzelf respecterende acteur of actrice.  Allemaal rollen waar een acteur zich kan in vastbijten en dat hebben ze alle vier voortreffelijk gedaan !

Ik had het reeds over de belichting in twee scènes, maar ook doorheen de rest van het stuk zorgde het licht voor de nodige extra accenten zonder al te nadrukkelijk aanwezig te zijn.  Het licht was er mede voor verantwoordelijk dat we echt geloofden in een hotel-, slaap- of woonkamer te zijn.  Het sobere decor werd perfect gebruikt ondanks de vele scènewissels (die misschien hier en daar wat te lang duurden, maar echt gestoord heeft het mij niet).  Ook de muziek paste perfect bij het stuk.  En, het mag gezegd, onze kindjes (Paulien, Laurie en Xenia) deden dat goed als de stemmetjes van de kinderen van beide koppels.  Wij waren toch een klein beetje trots dat onze kinderen deel mochten uitmaken van deze schitterende productie.  Een echt schot in de roos, wat mij betreft.

vrijdag 3 december 2010

Doornroosje schrijft een brief aan haar gouden stud ...

... of was 't zo niet ?  Op de duur zou je 't een en 't ander door elkaar beginnen slaan.  Met "Brieven aan Doornroosje" zitten we in de laatste rechte lijn naar de première van volgende week zaterdag 11 december.  Het wordt zo'n stuk van "erop of eronder", zoals men zegt.  Wij, de acteurs en de regisseur, amuseren ons te pletter.  Hoewel het niet zo makkelijk is.  Er wordt heel weinig gezegd, maar er wordt wel heel veel "stil" spel gespeeld.  Veel hangt af van de juiste timing.  Dit houdt ook in dat we voor 200 % geconcentreerd zullen moeten zijn willen we dit tot een goed einde brengen.  Dit wordt zeker een uitdaging.

Ook het stuk is niet zo evident.  Het is eigenlijk een opeenvolging van "sketches", het ene komisch, het andere tragisch, maar meestal behoorlijk absurd.  Dit zal zeker niet door iedereen gesmaakt worden, maar wie erin wil meegaan, zal een fantastische avond beleven.

En dan zijn we bij Klakkeboem begonnen met de repetities van "De Gouden Stud", onder de deskundige leiding van Griet.  Het is een fantastische groep en het enthousiasme onder de acteurs is bijzonder groot.  Ik heb het gevoel dat iedereen zijn beste beentje wil voorzetten om er een fantastische productie van te maken.  Ik hoor dat ook de vrouwen enthousiast zijn.  Wat onzeker, maar dat is volkomen normaal.  Het stemt mij, als voorzitter, toch zeer tevreden dat iedereen zo enthousiast is over deze "feest"productie.  Ik heb ook het gevoel dat dit wel eens de productie zou kunnen zijn die Klakkeboem een nieuw élan geeft.  Laat ons bidden ...

maandag 29 november 2010

Buried

Buried
Van : Rodrigo Cortès
Met : Ryan Reynolds


XXXX
 
Stel je eens het volgende voor. Je wordt wakker. Het is pikdonker en bij de minste beweging bots je met een of ander lichaamsdeel tegen een harde wand. Je vindt een zippo, je steekt die aan en wat blijkt, je ligt in een kist, begraven onder de grond. Wel, dat is wat Paul Conroy overkomt. Paul Conroy is een vrachtwagenchauffeur, die voor zijn werk in Irak actief is. Zijn konvooi wordt aangevallen en hij raakt bij die aanval bewusteloos. Het volgende dat hij zich herinnert, is wat ik hierboven beschreven heb. Hij vindt ook een blackberry en geleidelijk aan wordt het duidelijk dat hij ontvoerd is en dat zijn kidnappers willen dat hij aan een miljoen dollar raakt voor 21u00. Dat betekent dat hij nog anderhalf uur heeft en een race tegen de klok begint ...


Als toeschouwer maak je dan ook iedere seconde van Paul zijn beproeving mee. Een gewaagd, maar uitermate geslaagd experiment. De piepjonge regisseur (Rodrigo Cortès) kiest ervoor om op geen enkel moment de kist te verlaten, waardoor je als toeschouwer als het ware mee in de kist opgesloten zit. Wij weten alleen wat Paul Conroy weet. Daarenboven gebruikt hij zijn camera zo inventief dat je op geen enkel moment naar een zelfde beeld zit te kijken. Er zitten voortdurende shotwissels in waarin close-ups afgewisseld worden met dolly shots. Ook het licht speelt een grote rol. Enkel en alleen als Paul licht heeft, zien wij ook wat er gebeurt. Zo heeft hij een zaklamp die niet zo goed werkt en af en toe aan en uit floept. Als toeschouwer ruik je de kist bijna. Je voelt het zand bijna die de kist binnen druppelt.


Daarenboven levert Ryan Reynolds hier een knalprestatie. Hij moet wel, want hij is de enige acteur. De rest van de acteurs heeft enkel zijn stem geleend. Een hele goeie film met een uiterst origineel uitgangspunt. Negentig minuten lang op een hele kleine locatie zonder dat je je als toeschouwer ook maar één seconde verveelt en met een nagelbijtende finale. Waaaauw !!! Wij waren alvast serieus onder de indruk !

Buenas Dias Benidorm

Buenas Dias Benidorm
(Willy Gillis)
door Het Kuurns Theater

Regie : Willy Denhaene
Spel : Jan Vanwynsberghe, Caroline Dermaux, Ine Desplinter, Christine Debaveye, Wouter Vandekerckhove, Ilse Debaveye, Chris Van Speybroeck, Norbert Debaveye, Peggy Vandenbroucke, Bart Nollet en Daan Frère

XXXX

Eerst en vooral zou ik willen zeggen dat ik eigenlijk wel een fan ben van "Het Kuurns Theater".  Ik zag er al een aantal hele mooie stukken, met als absolute hoogtepunten "Eer de haan kraait" en "Top Dogs".  Maar deze keer kon de voorstelling mij echt niet bekoren.  Het stuk op zich vond ik al allesbehalve, maar goed, dat zou ik nog kunnen vergeven als de rest klopt.  Maar helaas was dat ook niet het geval.

Jammer dat er niet wat meer aandacht besteed werd aan de afwerking van het decor.  Ofwel werk je met een realistisch decor ofwel werk je met een bewust onafgewerkt decor.  Dit hier was mossel noch vis.  Het decor op zich was al op het randje en dan bleek ook nog eens dat je achter het decor vanalles zag gebeuren waardoor de aandacht voortdurend afgeleid werd van het stuk.  Zo werd op een bepaald moment een zak van de Aldi in de "badkamer" gezet en die kon je dan zien in de "slaapkamer".  Ook de souffleur leek een rol te spelen, want hij of zij kwam regelmatig in beeld.  Een vaas werd gezocht in de kast, maar die bleek in de "keuken" te staan, niet toevallig vlak naast de kast.  Ook over de "plaatsing" van de acteurs leek niet voldoende nagedacht.  Het spel was veel te nerveus om te blijven boeien.  Integendeel, je zou het op de duur op je heupen krijgen.  Af en toe had ik het gevoel naar een repetitie te zitten kijken.  Kortom, een gemiste kans van een groep die nochtans veel meer in haar mars heeft.  Ik ben er echter van overtuigd dat ze er volgend jaar opnieuw zullen staan met hopelijk een meer afgewerkte productie dan deze.

Tramlijn Begeerte

Tramlijn Begeerte
(Tennessee Williams)
door Koninklijk Theater Rostune

Regie : Bart Gerard
Spel : Stefaan Bonte, Guy Acke, Britta Roelants, Tania Tamsin, Filip Savat, Sabrina Strubbe, Sabine Traen en Dany Vlaminck

XXXX 

"A Streetcar Named Desire", de klassieker van Elia Kazan, met een schitterende Marlon Brando en Vivien Leigh in de hoofdrol.  Probeer dat maar eens na te doen.  Probeer dat maar eens op een deftige manier op scène te zettten zodanig dat je Marlon Brando vergeet.  Want, zeg nu zelf, wie Stanley Kowalski denkt, denkt Marlon Brando.  En toch zijn ze er bij Theater Rostune ei zo na in geslaagd ons de klassieke verfilming te doen vergeten.  Aan de regie zal het alleszins niet gelegen hebben.  Die vond ik namelijk goed tot zeer goed.  Een optimaal gebruik van de (grote) scène met goed uitgekiende "plaatsingen" van de acteurs en een heel goed gebruik van belichting.  Zo werd de woonst van de Kowalski's in een witgeel licht gestoken en achteraan en rechts op de scène zat er blauwig licht waarmee de straat gesimuleerd werd.  Zo was het enige onderscheid tussen binnen en buiten een streep licht.  Goed gevonden en het werkte ook heel goed naar mijn bescheiden mening.  Naar het einde toe werd het licht binnen zelfs rood om de opgelopen spanning tussen Blanche en Stanley te symboliseren.  Knap allemaal.  Ook de muziek paste wonderwel.  Snerpende violen illustreerden de toenemende spanning ten huize Kowalski.

Alleen jammer dat de acteurs niet allemaal van hetzelfde niveau waren.  Blanche was voor mij heel goed op dreef in een toch wel aartsmoeilijke rol.  Een goede tweede was Stanley Kowalski die, ondanks het feit dat hij fysiek niet de Kowalski was die ik mij voorstel, telkens hij op scène kwam diezelfde scène op zijn manier ook tot de zijne maakte.  Tenslotte hadden we Stella die misschien niet het niveau van eerder genoemden haalde, maar toch heel goed deed wat van haar verwacht werd.  Mitch was niet slecht, maar moest het vooral hebben van momentjes.  Hij kon mij niet altijd overtuigen.  Echter, een meer dan verdienstelijke creatie van deze klassieker van Tennessee Williams.  Een dikke proficiat aan de hele groep !

dinsdag 23 november 2010

De Gouden Kat

Jaarlijks organiseert de Iepers film- en videoclub "Cinypra" "De Gouden Kat", een film- en videofestival met de toppers uit West-Vlaanderen.  De eerste 100 minuten film van de WEVAC-wedstrijd krijgen de eer om deel te nemen aan dit festival.  En dit jaar viel die eer ook ons te beurt.  Deelname op zich is dus al een hele eer.  We kregen vijf goeie films te zien.  Een aantal heb ik al besproken bij eerdere "posts".

Opposites Attract
(Kurt Velghe)

(Olivier Grenelle)
 
(Daniël De Vos en Jeannette Mortier)

Tango Masqué
(Leslie Eggermont)

XXXX

Prachtige sfeerschepping in deze film.  Twee jonge vrouwen leren elkaar kennen tijdens de dansles (tango) en worden verliefd op elkaar.  Zolang er niets gezegd wordt, is de film goed tot zelfs zeer goed.  Jammer van de dialogen want die halen de rest van de film naar beneden.  Ook de belichting in de eerste scène kon een pak sfeervoller.  Iets meer aandacht voor de acteursregie en dit was zowaar een zeer goeie film geworden.

Leven met beren
(Noël Cannoot)

Mooie film, leuke beelden, interessant onderwerp.  Voor mij was de soundtrack echter te overdadig aanwezig in deze film.  Toch heel mooi om naar te kijken, deze.

Stilte, ik hou van je stem 
(Christiane De Milt)

Een film over de stilte waarin constant gesproken wordt.  De beelden spreken echter voor zich.  Wat echte stilte had deze film zeker geen kwaad gedaan.

Zoals je ziet, nogal wat diverse films.  Appels worden als het ware vergeleken met jeansbroeken.  Altijd moeilijk.  Diverse genres en stijlen met elkaar vergelijken.  Drie documentaires en drie speelfilms.  Aangezien dit een alternatieve jury was, bestaande uit o.a. een kunstschilderes en een fotograaf, is het logisch dat zij meer oog hadden voor fotografie dan voor scenario of verhaallijnen, wat uiteraard hun goed recht is.  Dat maakt dan ook dat de drie documentaires met de drie prijzen gingen lopen :

1. Holderdebolder naar de polder - Gouden Kat
2. Leven met beren - Zilveren Kat
3. Stilte, ik hou van je stem - Bronzen Kat

Drie terechte winnaars.  Nogmaals een dikke proficiat aan de laureaten en wij zullen uiteraard ons best doen om hier volgend jaar opnieuw aan te mogen deelnemen.  

zondag 21 november 2010

Spiegelwanden

Spiegelwanden
(Ger van Veen)
door KSMG vzw

Regie : Bart Gerard
Spel : Bart Claeys, Myriam Anne, Nele Deboeuf, Philiep Termote, Stefaan Vanhaelewyn en Patrice Van Laethem

XXXX

Een mooi stuk dit, gebracht in een origineel kader toch wel.  We gingen binnen in een bar waar we voordien en nadien nog iets konden drinken.  Iedereen ging uiteindelijk op een stoel gaan zitten en de bar zelf diende ook als decor voor dit stuk van Ger van Veen.  Het viel me meteen op dat dit geen makkelijk stuk is om te spelen.  Het is een rauw, naturalistisch stuk over de kleine kantjes van de mens.  Het café van Marc heeft zijn beste tijd gehad.  Zijn vrouw is zwaar aan de drank en hulpje Iris verdient nog wat bij door zichzelf te prostitueren.  Op een dag krijgen ze bezoek van een handelsreiziger die hun wereld op z'n kop zet en de vrouwen het hoofd op hol doet slaan.

Het stuk bevat nogal wat emotionele uitbarstingen en die moeten natuurlijk juist zitten en dat was hier jammer genoeg niet altijd het geval.  Nochtans werd er door de meeste acteurs op een behoorlijk niveau geacteerd.  Vooral de vrouwen blonken uit en ook de acteur die de rol van de handelsreiziger voor zijn rekening nam, kon mij meer dan bekoren.  Grote uitblinker echter was Bart Claeys in zijn rol van Ronny, de zwakzinnige klant van het café.  Alleen jammer dat café-uitbater Marc dit niveau niet haalde waardoor veel van de emotionele spanningen tussen de acteurs verloren ging.  Een gemiste kans wel want het stuk op zich beviel mij wel.  Een stuk over echte mensen met hun kleine kantjes.  Een stuk ook over wat geld en macht doen met een mens.  De belichting had ook beter gekund.  Hier en daar stond een acteur in het donker.  Mischien was dit bewust of had dit te maken met de locatie.  Toch kon ik mij niet van het gevoel ontdoen dat hier iets meer mee te doen was.

Ik heb mij niet verveeld en bij momenten genoten van het spel van de acteurs, maar het stuk heeft mij te weinig geraakt wat uiteindelijk toch de bedoeling moet zijn van dit soort stukken.  Eén scène vond ik schitterend en dat wou ik toch ook nog even vermelden.  Bijna op het einde van het stuk komt de handelsreiziger het café binnen waar de "bazin" ligt te slapen met een kater van hier tot in Tokyo.  De scène duurt meer dan 10 minuten en de eerste 7 minuten wordt er niks gezegd.  Goed gedaan en de hele tijd kon je een speld horen vallen in de zaal.  Mooi !

donderdag 18 november 2010

Galaprojectie Festival van de Vlaamse niet-professionele cineasten

In de gietende regen en met drie kinderen in de wagen reden we naar Wilrijk voor de "Galaprojectie Festival van de Vlaamse niet-professionele cineasten".  Het eerste wat ons ook nu weer opviel, was het talrijke aanwezige, maar vooral oudere publiek.  Ik ben er zeker van dat er ook jongere mensen met amateurvideofilmerij (amai, zo'n woord) bezig zijn, maar hier hun ding niet vinden.  Daarom ook een pluim voor het CVB dat ze een prijs uitreikten voor "Vernieuwende waarde - creativiteit".  Want vernieuwen, durven afwijken van gekende paden, dat is de enige manier om jongeren te motiveren om lid te worden van één van de talrijke film- en videoclubs die Vlaanderen rijk is.  En hen ook motiveren en niet afbreken als ze eens iets proberen waar wij niet 100 % achter staan ...  Bij deze ook nog eens een oproep naar speelfilms.  Ook speelfilms spreken jongeren aan.  Waarom niet eens een festival organiseren met enkel speelfilms ?

Over naar de uitreiking van de prijzen dan.  Zoals jullie wellicht weten, scoorden wij zeker niet slecht met onze  "Opposites Attract".  We behaalden 77 % wat goed is voor een gedeelde negende plaats op 61 films.  Niet slecht toch voor een eerste deelname.  De algemene laureaat werd "2".  Een schitterend filmpje over een schizofrene bedrijfsleider.  Een meer dan terechte winnaar.  Daarnaast waren er ook 6 nevenklassementen waarvoor telkens 4 films genomineerd waren.

1. Klankband

De winnaar werd "Holderdebolder naar de Polder" (Daniël De Vos en Jeannette Mortier) omwille van het bijna uitsluitend gebruiken van echte vogelgeluiden op de klankband.  Mooie prijs voor een leuke documentaire met een prachtige commentaarstem.


2. Acteerprestatie

Hier waren ook wij genomineerd, dus werd het even spannend ... hoewel niet echt, want niemand van ons was verrast toen Andy Malfet, de hoofdrolspeler uit "2" (Tony Jacobs en Gerrit Van Caeckenberghe) met die prijs ging lopen.  Een hele goeie film met een knalprestatie van deze man.  Een meer dan terechte winnaar.  Wij waren al heel tevreden met de nominatie en kregen een oorkonde ter bevestiging ...


3. Verhaallijn - mise en scène

Ook hier een meer dan terechte winnaar met een leuke film over palliatieve zorgen : "Coda, zoveel meer dan stervensbegeleiding" (Marc Jacobs).

4. Fotografie

De beelden van de winnaar zijn fantastisch.  Voorzien van een uitzonderlijke kleurenpracht, geholpen natuurlijk door de talrijk aanwezige, kleurrijke fauna in Costa Rica.  De titel : "Costa Rica, ecologisch paradijs" (Florent Van Opstal).  Voor mij echter vooral een opvolging van beelden van dieren zonder echte verhaallijn.

5. Vernieuwende waarde - creativiteit

Hier won volgende film :


Le précipice de l'âme
Van : Samuel Faict

XXXX

Een bevreemdende ervaring, deze film.  Het gaat eigenlijk over het afscheid nemen van iemand die u dierbaar is.  Hoe ga je om met het overlijden van een dierbare ?  Schitterend in beeld gebracht, op een heel creatieve manier met bijzondere belichting, bevreemdende muziek en hier en daar minieme speciale effecten.  Doe dit in een film met net iets meer om het lijf (qua verhaaltje dan) en je hebt een hele goeie film. 

6. Regie (beeld- en/of film-)

Ook hier een mooie winnaar met :

De Voorspeller
Van : Olivier Grenelle

XXXX

Heel tof scenario, op heel eigenwijze manier in beeld gebracht.  Het camerawerk werkte wel voor mij en ook de vormgeving paste wat mij betreft goed bij dit verhaal.  Alleen jammer dat de acteurs niet allemaal van hetzelfde niveau waren.  De hoofdrolspeler kweet zich meer dan behoorlijk van zijn taak.  De rest echter hinkte een beetje achter.  Daar misschien de volgende keer toch wat meer aandacht aan besteden.

Normaal gesproken volgde nog een receptie na de projectie, maar de kinderen waren veel te moe waardoor we vlug terug richting Zwevegem reden.  Met een tevreden gevoel toch wel.  Nu nog "De Gouden Kat" en dan kan "Opposites Attract" in de kast bij de rest van de DVD-collectie.  Ondertussen zijn we echter alweer volop bezig met de opvolger ...

woensdag 17 november 2010

Dagboek van een filmproductie(tje) - deel 2


13 november 2010 - de tweede opnamedag

Het weer zat niet echt mee, maar we besloten om er toch maar het beste van te maken.  Marc kon er niet bij zijn, dus nam Ronny zowel belichting als beeldregie voor zijn rekening.  Annie en Christiaan waren ook weer van de partij en we waren met vier acteurs.  Het plan was oorspronkelijk om in Kortrijk te filmen, maar dankzij Tine (één van de acteurs), die de gerante van het Ring Shopping Center kent, mochten we daar filmen.  Wat een meevaller.  Zo konden we toch de scène op de roltrap opnemen die ik zo graag had gehad.  Na een goed uur waren we klaar en aten we samen een broodje alvorens naar het huis van Annie en Christiaan te trekken alwaar we een volgende scène opnamen.  Tenslotte togen we naar Deerlijk, naar het café van onze vriend Dominique.  Hier nog een laatste scène opgenomen en dan lekker gezellig met cast en crew genoten van een glaasje wijn of een glas "Omer" (bier van de maand bij vriend Dominique).

14 november 2010 - de derde opnamedag

Ook dit werd een druilerige dag.  Dreigende wolken konden geen kwaad, maar regen wilden we toch vermijden.  In de voormiddag filmden we een gezellig dineetje tussen Griet en Vincent met een paar leuke camerastandpunten en wat boeiend acteerwerk van beide acteurs.  Dan vlug een broodje naar binnen gewerkt en naar het kanaal.  Daar filmden we één van de mooiste shots die we ooit gedaan hebben voor een film.  Al moet gezegd dat mijn hoogtevrees serieus op de proef werd gesteld.  We namen nog een spectaculaire shot op en sloten af met twee ordinaire medium shots en een close-up.  Voilà, de opnames zitten erop.  Nu op naar de montage.  We gingen nog ene drinken bij ons thuis en discussieerden nog wat over waar de film nu eigenlijk over gaat, over welke muziek we gaan gebruiken enz.  Van de beelden ben ik alleszins zeer tevreden.  Hopelijk zal het publiek dat ook zijn ...

dinsdag 16 november 2010

Wie niet weg is, is gezien !

Wie niet weg is, is gezien !


 Spel : Robin Pottie, Tuur Logghe en Stan Bruwier

XXXX

Robin Pottie, Tuur Logghe en Stan Bruwier legden samen hun eindexamen van de toneelklas in de academie af met deze productie. Alle drie hebben ze een circusverleden en zoeken graag de grens op tussen leven en dood.

“Wie niet weg is, is gezien” vertelt het verhaal van drie mannen die zich tijdens WO I ergens in een godvergeten stuk niemandsland bevinden. Hier wachten ze op de vijand, die maar niet komt. Ze vervelen zich dood, waardoor ze steeds krankzinniger worden.

Tijdens het verjaardagsfeestje van vier collega's van Griet, vluchtten we even weg om deze voorstelling te gaan bekijken van een zoon van een andere collega van Griet.  Drie tieners die samen een toneelvoorstelling in elkaar boksen.  Niet simpel, maar wel een ongelooflijke uitdaging voor deze drie jongelingen.  Het werd een leuke voorstelling met heel veel humor.  Hier en daar miste ik wat samenhang, maar dat had ook en vooral te maken met het feit dat ze in hun eindexamen zowel poëzie, proza als toneel moeten verwerken.  Ik heb mij echter geamuseerd bij het aanschouwen van zoveel jeugdig enthousiasme en talent.

dinsdag 2 november 2010

Oblomow

Oblomow
(Lazarus)
door Lazarus
 
Spel : Koen De Graeve, Joris Vanden Brande, Jan Steen, Charlotte Vandermeersch, Ryszard Turbiasz & Pieter Genard

XXXX

"Ik doe het morregen, da'k het morregen zal doen ...", zongen Belgian Asociality begin jaren '90.  Ik moest onherroepelijk aan bovenstaand nummer denken bij het zien van "Oblomow".  Want de titel van dat liedje zou perfect de persoonlijke leuze van Oblomow kunnen zijn.  Oblomow is een man van stand in het negentiende eeuwse Rusland.  Hij heeft echter één groot probleem.  Hij kan heel moeilijk beslissen.  Wat hij kan uitstellen tot morgen zal hij zeker vandaag niet doen.  Dus brengt hij zijn dagen door met slapen, want als hij dat doet, kan niemand hem lastig vallen met allerlei zaken waarin hij beslissingen zou moeten treffen of zo ...  Zelfs zijn vriend Andrei Stolz slaagt er niet in om hem uit zijn luie bed te krijgen en met hem de wereld rond te trekken.  Tot deze zelfde Stolz hem voorstelt aan Olga, waar Oblomow smoorverliefd op wordt ...

Koen De Graeve is schitterend als de eeuwig twijfelende Oblomow.  Hij maakt deze voorstelling.  Kan ook niet anders, want hij staat bijna constant op de scène en is afwisselend grappig en af en toe ontroerend als Oblomow.  Hij wordt goed geflankeerd door Jan Steen als Stolz en Pieter Genard als zijn vriend-oplichter.  Een leuke rol ook voor Turbiasz als de verteller van dienst met een paar grappige intermezzi.  Joris Vanden Brande als een soort Arlequino-Zachar (de butler van Oblomov) en Charlotte Vandermeersch als Olga konden mij net iets minder bekoren.  Ook het sobere decor werkte wonderwel en bestond enkel uit een tafel, wat stoelen, een deur en een stapel matrassen als het ultieme symbool van luiheid.  Het feit dat Oblomow het zo moeilijk heeft om die berg matrassen te beklimmen, is tekenend voor zijn personage en illustreert zijn onmacht om het leven te trotseren.

Het stuk van 2 uur en 40 minuten wist mij bijna constant te boeien op een paar mindere momenten na.  Zo vond ik het eerste bezoek aan het landgoed net iets te lang duren.  Hier ging Charlotte Vandermeersch ook zo in "overdrive" dat het niet mooi meer was.  Was dit nu echt nodig ?  Ook een paar scènes met Zachar duurden mij net iets te lang, maar voor de rest een schitterende voorstelling gezien met een paar leuke vondsten, zoals het functionele gebruik van bureaulampen op de scène als lichtbron.  Zeker een aanrader !

vrijdag 22 oktober 2010

KAV

Dinsdagavond mochten we nog eens optreden, en wel op de startavond van KAV Harelbeke. We brachten er voor de derde keer “Dubbel Gemengd”, voor de tweede keer volledig. Een 25-tal toeschouwers hadden we, allemaal vrouwen. Vaneigens dadde, hoor ik u zeggen, 't was de KAV. Dat klopt. Pieter was ook van de partij. We mochten gebruik maken van zijn materiaal (lichten en lichtorgel) en hij zorgde voor de technische ondersteuning. We gaven (alweer) het beste van onszelf en gingen eigenlijk wel met een behoorlijk tevreden gevoel naar huis, euh, ik bedoel naar “De Sebas”.

Het blijft toch iets apart, dat toneel spelen. Je “maakt” een voorstelling aan de hand van een brochure, met de hulp van een regisseur (in ons geval was dat Stefan Vancraeynest). En dat laat je dan los op een publiek. Bij een “gewoon” gezelschap, zoals Klakkeboem, breng je dat dan voor je trouwe toeschouwers. Bij InTeam brengen we dat telkens weer op een andere locatie. De première was op “Spots Op West” begin augustus, de tweede keer brachten we twee van de vier eenakters op de Cultuurmarkt van Antwerpen eind augustus en nu mochten we spelen voor de KAV van Harelbeke. De volgende keer zal waarschijnlijk op de Knokkeboem Kerst- en Cultuurmarkt zijn en tenslotte nog op de Westvlaamse happening van Open Doek. Zo kom je op heel wat locaties en ontmoet je heel wat mensen. En het grote verschil met Klakkeboem is dat je niet voor je “trouwe fans” speelt, maar voor een heel divers publiek. Mensen die je niet kennen, die onbevooroordeeld komen kijken, niet omdat je Kurt, Griet of Vincent heet maar gewoon uit gezonde nieuwsgierigheid. En dat maakt het er niet gemakkelijker op, maar wel des te plezanter. Of je nu voor een echt theaterpubliek speelt (“Spots Op West”, De Cultuurmarkt) of voor een groepje leken (KAV), telkens weer opnieuw moet je het beste van jezelf geven om het publiek een uur aan je lippen gekluisterd te houden. En dat maakt het nu net zo leuk !

maandag 18 oktober 2010

Dagboek van een filmproductie(tje)

Ergens in de loop van 2009 – ideeën + eerste contact acteurs

Als je een speelfilm wil maken, heb je een scenario nodig. En waar haal je in godsnaam een goed scenario ? Je kan natuurlijk altijd een scenario pikken van iemand anders. Zo zou je natuurlijk je eigen versie kunnen maken van, ik zeg maar iets, “The Pirates Of The Carribean”. Overdreven natuurlijk, dat weet ik ook wel. Maar je begrijpt wat ik bedoel. Je ziet een leuke film en denkt bij jezelf : “Dat zou wel leuk zijn om een eigen film over te maken.”. Het is altijd plezanter natuurlijk als je zelf een scenario bedenkt en schrijft. Maar waar haal je dan in godsnaam ideeën ? Meestal haal ik mijn inspiratie ook wel uit films die ik gezien heb. Zo inspireerden “Flikken”, “American Psycho” en tal van andere seriemoordenaarfilms mij tot het schrijven van “Smiley”. Alle romantische komedies die ik ooit zag, inspireerden mij dan weer tot het schrijven van “Opposites Attract”. Af en toe rijpt er echter een idee die op het eerste gezicht nergens op geïnspireerd is. En zo rijpte bij mij vorig jaar ergens het idee van “Waarom ?” (dit is nog de werktitel). Vaak heb ik verschillende ideeën op hetzelfde moment. Die leg ik dan voor aan Grietje en zij helpt mij dan meestal beslissen welke ideeën ik verder uitwerk. “Waarom ?” was er zo eentje. Ik had al een vaag idee van het aantal personages en heb dan ook maar meteen een aantal bevriende “acteurs” benaderd om te vragen of zij eventueel zouden willen meespelen.

Begin 2010 – schrijven

Zo’n idee laat je dan rijpen. Soms is dit rijpingsproces van hele korte duur, soms van hele lange duur. Zoals hier het geval was. Ik was al beginnen schrijven, maar had eigenlijk nog maar twee scènes en ondertussen rijpt het idee in je hoofd. Je bedenkt een nieuwe plotwending. Je ziet een ander einde voor je. Je rijdt rond, je ziet en zoekt geschikte locaties. En plotseling zit het hele scenario in je hoofd. Dan is het kwestie van vlug, vlug alles te noteren voor het weg is. Zo zijn er al vaak ideeën ontstaan die ook gerijpt zijn, maar omdat ik te lang wachtte om alles neer te pennen, is er nooit iets van gekomen. In dit geval dus wel. Ik heb verder geschreven en op een paar uurtjes had ik een kort scenariootje van vier bladzijden. Ons (Griet en ik) leek het wel leuk en we besloten om hier werk van te maken.

September 2010 – andere mensen warm maken + geschikte locaties zoeken

Daar sta je dan, met je fameuze scenario. Het spreekt voor zich dat je met twee mensen geen goeie film kunt maken. Christiaan, Annie en Marc waren in september ergens op bezoek bij ons ik heb hen een aantal scenariootjes verteld, waaronder dit. Ze knikten goedkeurend en waren direct alledrie bereid om mee te werken. We spraken onmiddellijk twee data af om de opnames te starten. Dan heb ik een mailtje met het scenario gestuurd naar Ronny. Die las het script en was ook meteen bereid om mee te werken. Goed, daarmee had ik “mijn” crew. Nu nog acteurs. Griet en ikzelf zouden twee rollen voor onze rekening nemen. Vervolgens stuurde ik een mailtje naar de twee acteurs die ik hier vorig jaar over had aangesproken. De ene was direct enthousiast. De andere kon helaas niet op de voorgestelde data. Lap, alweer een probleem diende zich aan. Gelukkig hadden we nog ouwe getrouwe Vincent, op wie we meestal kunnen rekenen, en de cast was compleet.
Ook het zoeken van geschikte locaties loopt niet altijd van een leien dakje. Dit vind ik persoonlijk het vervelendste werk van de preproductie. Gelukkig viel dit in dit geval nogal mee en we hadden al vlug twee locaties gevonden. We zouden de binnenscènes filmen bij ons thuis en de buitenscènes langs het kanaal (op een paar 100 m van ons huis).

Oktober 2010 – storyboard

Als “regisseur” (wat een groot woord voor zo’n klein manneke als ikzelf) moet je natuurlijk voorbereid naar de set gaan. Ik probeer dan ook altijd voor mezelf uit te maken welke shots we zullen filmen en hoe we dat zullen aanpakken (met een kraan, met een travelling, close, wide, enz.). Hiervoor heb je natuurlijk een “storyboard” nodig. Meestal weet ik wel wat ik wil, maar tekenen is nu eenmaal niet mijn sterkste kant. Dus beperkt zich dat dan tot wat lijntekeningen en al de rest zit in mijn hoofd. Dat maakt het natuurlijk niet altijd even evident om de andere crew-leden duidelijk te maken wat je wil. Gelukkig heeft “CeltX” (de GRATIS software die ik gebruik om scenario’s te schrijven) nu een “tool” ontwikkeld (Sketch) waarmee je een grondplan van de scène kunt tekenen. Ik heb dat nu voor het eerst gebruikt en ben hier heel tevreden over. En nu op naar de grote dag, de eerste opnamedag.

17 oktober 2010 – de eerste opnamedag (bij ons thuis)

We hadden afgesproken om 8u00 bij ons thuis. Dit lijkt vroeg, maar laat je wel toe om heel veel opnames te doen op één dag. Tegen 8u45 waren we voltallig. Ik toonde mijn storyboard en we begonnen met het klaarzetten voor de eerste shot. De travelling baan werd geïnstalleerd op twee bakken bier. Drie lichten werden klaargezet en we konden beginnen. En dan telefoon. De acteur, die zich geëngageerd had om in de namiddag te komen, kon onmogelijk aanwezig zijn. Een probleem die zich toch vaker voordoet als je bezig bent met een film. Altijd een groot probleem want daar sta je dan met je voltallige crew. Griet ontpopte zich al snel tot “casting director” en terwijl wij de rest van de set klaar zetten, belde zij een aantal bevriende acteurs op in de hoop alsnog iemand te vinden voor de cruciale rol van Gaby. Uiteindelijk vond ze iemand in de persoon van Dennie. Niet veel later belde Johan dat ook hij het wel zou zien zitten. De eerste “toehapper” kreeg uiteindelijk de rol. De film bestaat uit 13 scènes en de op deze eerste opnamedag slaagden we er toch in om er al 5 van in te blikken. Een succes. Het duurde wat lang voor het eerste shot kon gefilmd worden, maar van toen af ging het allemaal wat sneller. In de namiddag konden we nog wat genieten van het mooie weer bij de opnames langs het kanaal. Ook vaste supporter Pat kwam langs. Tot twee keer toe zelfs. Eén keer alleen en één keer met haar gezinnetje. Dit was alweer een aangename ervaring, voor herhaling vatbaar. We zetten dan ook maar meteen twee data vast voor de rest van de opnames.

(wordt vervolgd)

zondag 10 oktober 2010

Aida*

Aida*
(Giuseppe Verdi)
door NTGent


 Regie : Christoph Homberger, Wim Opbrouck, Frank Van Laecke
Spel : alle spelers en medewerkers van het NTGent 

XXXX

Hier met een gemengd gevoel naartoe vertrokken.  Ik ben sowieso al niet echt een operaliefhebber, maar wel een toneelliefhebber.  Daarenboven had ik gelezen en gehoord dat dit "Aïda" was, ontdaan van alle franjes, van alle ballast.  Dat enkel nog de muziek overbleef.  Gelukkig bleek het toch meer te zijn dan dat.  Het begon goed.  De acteurs kwamen in iedere ingang van de zaal staan en begonnen te "papa"-en.  Daarna kwamen ze de scène opgestapt, gekleed in kleren die ze zo van de zolder van het NTGent gepakt hadden.  En dit was een leuk effect.  Ook het eerste ge"papa" was heel plezant.  Heel indrukwekkend dan hoe alle medewerkers het podium op kwamen en allemaal samen begonnen te "papa"-en.  Hier en daar ook wat leuke vondsten (de discussie tussen Dottermans en Miller in het begin, de onderbroekenlol van Opbrouck, het opbrengen van de olifant, de fanfare "De Leiezonen" van Desselgem, ...), maar na een uur heb je het wel gehad.

Na een uur steekt een acteur een speech af over het "Suez"-kanaal, gevolgd door nog wat ge"papa" en wat muziek (schitterend gebracht trouwens, die muziek), maar onvoldoende om te blijven boeien.  Chapeau voor Opbrouck omdat hij op die manier iedereen betrekt in zijn gekte, schitterende muzikanten ook, maar geef mij toch maar een echt toneelstuk.  Dit was net iets teveel muziek en te weinig theater om mij 1 uur en 3 kwartier lang te blijven boeien.



donderdag 7 oktober 2010

Adem

Adem
Van : Hans Van Nuffel
Met : Stef Aerts, Wouter Hendrickx, Marie Vinck, Anémone Valcke, Rik Verheye, Maarten Mertens, Kris Cuppens

XXXX

Tom is een gewone jongen van 18.  Hij studeert, trekt op met zijn vrienden en maakt plezier.  Het enige verschil met een andere gewone jongen, is dat hij lijdt aan Mucovicidose, een zware longaandoening waar je uiteindelijk aan sterft.  Hij heeft al de helft van zijn leven doorgebracht in het ziekenhuis.  De ziekte is erfelijk en ook zijn broer Lucas heeft Muco.  Hij zit al in een verder stadium en wacht op nieuwe longen.  Tom is, deels door zijn ziekte, zijn levensvreugde kwijt.  Hij is bijzonder cynisch en trekt op met de foute vrienden.  Tot hij bij één van zijn ziekenhuisbezoeken Xavier ontmoet.  Xavier is wat ouder dan Tom, heeft een succesvolle carrière als onderwaterfotograaf en heeft een vaste vriendin, weliswaar ook een Muco-patiënte.  Xavier geeft Tom zijn levensvreugde terug.  Hij is nu zelfs bereid om verder te studeren ... tot het noodlot toeslaat ...
De film snijdt een gevoelig onderwerp aan, namelijk een dodelijke ziekte en is op zijn sterkst als het de relaties schetst tussen de hoofdpersonages onderling, met op kop de relatie tussen Xavier en Tom (beide rollen worden schitterend gespeeld door Wouter Hendrickx ("the coming man") en Stef Aerts (nog heel jong, maar veelbelovend)).  Ook de relaties tussen Tom en Eline, tussen Tom en zijn broer, tussen Tom en zijn beste vriend Jimmy en tussen Tom en zijn ouders blijven interessant genoeg om te blijven boeien.  Het is pas wanneer de film een nevenintrige introduceert (Tom en Jimmy die een drugshandel opzetten) dat het allemaal wat ongeloofwaardig wordt met als hoogtepunt een compleet bij de haren gerukte scène op het eind tussen Xavier en Jimmy.  Zolang de film zich echter concentreert op Tom en zijn persoonlijke demonen, zit alles snor.  Jammer van die uitschuiver in de plot.  Die was echt niet nodig geweest om deze film boeiend te houden.  Een tweede minpunt is het wat overdreven melige einde.  In een film over een dodelijke ziekte kun je moeilijk verwachten dat je geen traan zal wegpinken, maar na een kwartier "gebleit" heb je het wel gehad.
Desalniettemin alweer een steengoede Vlaamse film met schitterende acteerprestaties en een boeiende schets van wat het betekent om te leven met een dodelijke ziekte.  Nog een kleine pluim voor Kris Cuppens, die heel mooi de onmacht van de vader in dit hele proces weet te vatten.

Dans Der Vampieren

Dans Der Vampieren
(Michael Kunze en Jim Steinman)
Musical van Vlaanderen
 

Regie : Cornelius Baltus
Spel : Hans Peter Janssens, Frank Hoelen, Lulu Aertgeerts, Anne Van Opstal & Goele Deraedt

XXXX

Je komt de zaal binnen en op een groot scherm staan vampierentanden geprojecteerd.  Het licht gaat uit, sneeuw dwarrelt over een doek en achteraan zien we een besneeuwd berglandschap.  Waaaauw !  Dat is de eerste reactie.  Je mond valt open van verbazing.  En dan gebeurt het.  Het eerste liedje wordt ingezet.  Griet en ik kijken naar elkaar en een aantal vraagtekens rijzen op uit ons hoofd.  Wablief ?  Waarover zingen jullie ?  Wij snappen geen jota van hetgeen ze staan te zingen op het podium.  Pas na een paar minuten dringt het tot ons door dat ze eigenlijk over knoflook staan te zingen.  En dit niet omdat we plots verstaan wat ze zingen, maar omdat ze met knoflook beginnen dansen op scène.  Van een teleurstelling gesproken.

En zo ging het dus de hele voorstelling door.  Het ene liedje na het andere en wij verstonden niets van de gezongen woorden.  Bijzonder jammer als je weet dat er voor de rest bijna geen dialogen waren.  Dan wordt het wel heel moeilijk om het verhaal te volgen.  Gelukkig was het verhaal op zich niet zo moeilijk te volgen al moet gezegd dat de onverstaanbaarheid van de liedjes een domper zet op de hele voorstelling.  Professor ? en Alfred zijn in Transsylvanië op zoek naar vampieren.  Ze logeren in de herberg van ? en Alfred wordt er verliefd op ?, zijn dochter.  Deze laatste is helemaal in de ban van graaf Von Grolock (de lokale vampier) en besluit bij hem in te trekken.  Alfred en de professor gaan er achteraan.  Veel meer verhaal dat dit is er niet.  Deel één was dan ook ronduit saai.   Naar mijn gevoel bleven ze veel te lang in de herberg rondhangen waar bovendien ook nog eens heel weinig gebeurde.

Deel twee was een heel stuk beter.  Oef.  Al bleef ook hier de onverstaanbaarheid ons parten spelen.  Gelukkig zaten er hier een heel aantal hele spectaculaire scènes in met indrukwekkende decorwissels (de scène met de afdaling in de kelder, de nachtmerrie, de dans in de spiegel, de einddans, enz.).  En dat die mensen kunnen zingen, dat zal wel zeker, al is het voor ons nog steeds een raadsel wat ze zongen.  Toch een hele spijtige zaak voor een productie die ongetwijfeld heel veel geld gekost heeft.

zondag 3 oktober 2010

Centrum Voor Beeldexpressie

Gisteren trokken we naar Rumbeke, in zaal "De Kleine Stooringhe", voor het jaarlijkse festival voor niet-professionele cineasten.  Hieraan namen we ook deel met "Opposites Attract", samen met nog twee leden van "onze" Kortrijkse film- en videoclub Impuls.  Er nemen in totaal 61 films aan deel.  Het gaat hier hoofdzakelijk om informatiefilms (documentaires zeg maar), maar toch ook een aantal speelfilms (toch wel mijn "dada").  "Opposites Attract" was film nummer 21.  Toch altijd een beetje spannend als "onze" film vertoond wordt voor een zaal van 100 mensen (hier was trouwens een grotere opkomst dan bij WEVAC (de wedstrijd voor Westvlaamse cineasten)).  Zeker als de eerste film in "jouw" blokje (dat bestond uit 5 films) de beste speelfilm van het festival is (waarover later meer).  De spanning viel al snel weg, eerst en vooral omdat we zagen dat we hier niet met een "donkere" projectie te maken hadden (herinner u het débâcle van de clubwedstrijd), maar met een glasheldere projectie en ook en vooral omdat het publiek zo enthousiast reageerde.  Ze reageerden gepast op de "grapjes" en leefden schijnbaar mee met hetgeen de personages overkwam.  Toch altijd leuk als een film op die manier onthaald wordt.  Oef, wat een opluchting.  Na ons blokje een korte pauze en dan de bekendmaking van de resultaten : 77 %.  Waaaauw !  Schitterend !  We waren heel tevreden en hebben hier nadien met een deel van de crew en de rest van de aanwezige Impuls-leden nog eentje op gedronken.  Missie geslaagd.  Nu nog één "festival", namelijk "De Gouden Kat", georganiseerd door Cynipra (de filmclub van Ieper) en met een jury, bestaande uit niet-filmmensen, en met een publieksprijs.  Benieuwd wat dit zal worden.  Nu misschien iets meer over de rest van de films.

2
Van : Tony Jacobs en Gerrit Van Caekenberghe
Met : Andy Malfet

XXXX

Dit was de eerste film die we te zien kregen, en dan nog in "ons" blokje.  De moed zakte ons in de schoenen.  Dit is gewoon een schitterende film.  Eén van de beste "amateur"films die ik ooit te zien kreeg.  De hoofdrolspeler zet een knalprestatie neer als een schizofrene bedrijfsleider die het ene succes na het andere boekt.  Tot hij op een dag een tragisch ongeluk veroorzaakt waarbij zijn alter ego stilaan de bovenhand krijgt.  Sterk, schitterend geacteerd, prachtig verhaal en goed qua beeldvorming en tempo.  Chapeau, weinig op aan te merken op deze.

Piet
Van : Charles Breurs, Francis De Pauw en Ludo Boeij
Met : Piet De Mot

XXXX

Een leuk filmpje over een zwerver die er alles aan doet om een strenge winter te ontlopen.  Goed uitgangspunt met een paar leuke vondsten, maar de uitwerking liet hier en daar wat te wensen over.  Te weinig overtuigend geacteerd, een irritante voice-over en een paar serieuze continuïteitsfoutjes.  Desalniettemin een hele verdienstelijke poging.

Op dat wolkje van weleer
Van : Willy Van der Linden

XXXX
Op zich een leuk uitgangspunt, maar daarnaast een schoolvoorbeeld van hoe een film van pakweg 9 minuten toch langdradig kan zijn.  Een oude vrouw blikt terug op haar leven als ze haar jeugdliefde te zien krijgt.  Te weinig verhaal om hier 9 minuten mee te vullen.

Ook genoten van een paar mooie documentaires.  Vooral "De 49ste staat" kon mij uitermate boeien.  Maar hier wil ik verder geen uitspraken over doen omdat ik er geen bal van ken.  Op naar de galaprojectie op 19 november en wie weet halen we daar nog een prijsje binnen.  Tot films !

zondag 26 september 2010

Aspoes

Aspoes
(Stefan Vancraeynest)
door Studio Zwevegems Teater

Regie : Simon Vancraeynest
Spel : Studio ZT
XXXX

Kan het spelplezier nog meer afdruipen van een productie dan het geval was bij Aspoes ?  Ik denk het niet.  Dit was theater van de bovenste plank.  Wij hebben ons fantastisch geamuseerd, alsook onze vijf kinderen (variërend in leeftijd van 7 tot 14 jaar).  Deze productie was gewoon AF !!!  Eerst en vooral heb je natuurlijk een goed stuk nodig en dat hadden ze hier in de vorm van "Aspoes", een ultramoderne bewerking van het klassieke sprookje van Grimm.  Ceremonia (Assepoester dus) woont bij haar moeder (een ijdeltuit eerste klas) en die gaat samenwonen met Britt Pad, die op zijn beurt een etter van een dochter heeft.  Zij wil Ceremonia buitenwerken.  Als de ouders het voor elkaar krijgen dat beide meisjes gevraagd worden op het bal van Romeo Alpha, dan is het hek helemaal van de dam.  Dit verhaal, aangevuld met een paar schitterende regievondsten, zorgden voor een onvergetelijke theaterervaring.  Zo was er bijvoorbeeld het gebruik van een carroussel op scène.  Die zorgde ervoor dat iedereen op een elegante en gedisciplineerde manier kon op en van scène komen en werd tevens gebruikt als leuke gimmick tijdens een paar scènes (zoals een draaimolen op het bal van de prins).

Ook de muziek droeg bij tot de totaalervaring van deze voorstelling.  Ieder nummer was anders (ik had tijdens de voorstelling al het idee dat de verschillende nummers door verschillende mensen werden geschreven en dat bleek achteraf ook zo te zijn), maar dit was zeker geen minpunt, integendeel !  Het zorgde voor een mooie afwisseling in de muziek en ook de teksten van de liedjes waren heel goed verstaanbaar.  Neem daarbij nog het fantastische spel van de acteurs en je productie kan gewoon niet meer stuk.  De moeder, Britt Pad, de stiefdochter, Ceremonia, Bots, Wana ... één voor één speelden ze de pannen van het dak en bij momenten viel mijn mond open van verbazing bij het aanschouwen van al dat moois.  Dit is meer dan een theaterstuk, dit is een spektakel, meer nog, dit is één groot feest !!!  Langs deze weg wens ik Studio Zwevegems Teater nog een hele dikke proficiat met deze schitterende productie !!!  Chapeau !!!

zaterdag 25 september 2010

U2

Donderdag naar U2 geweest.  Moet ik daar nog iets aan toevoegen ?  U heeft waarschijnlijk al op honderden sites gelezen dat het fantastisch was.  Welnu, ik kan dat alleen maar beamen.  Het WAS fantastisch, meer dan fantastisch.  Dit is de beste rockband ter wereld en dat hebben ze deze week nog maar eens bewezen.  U betwijfelt dit.  Wacht, een aantal redenen waarom dit de beste rockband ter wereld is : vier jeugdvrienden begonnen 32 jaar geleden een rockband en diezelfde vier staan nu nog steeds samen op de scène, U2 is als geen andere rockband mee geëvolueerd met de tijd, Bono is één van de meest charismatische frontmannen ter wereld, The Edge is een fantastische gitarist, U2 heeft een hele reeks wereldhits gescoord, U2 maakt nu nog steeds albums die er mogen zijn, ...  "Need I go on ?".  En ook live blijven ze fantastisch.  Zelfs hun nieuwe nummers klinken live schitterend.  Hoogtepunten donderdag waren (voor mij) : "Beatiful day", "Vertigo" en "Get on your boots".  Meer zal ik hierover niet schrijven.  Er is al genoeg geschreven over U2.  Tot over vijf jaar, mannen.  Respect !!!  Oh ja, als je wil reageren, reageer dan misschien met je favoriete nummer van U2.  OK ?

woensdag 22 september 2010

Zingen voor Doornroosje

De repetities voor "Brieven voor Doornroosje" verlopen goed.  Een boek omzetten naar een toneelstuk is al geen sinecure, laat staan als het dan nog een boek is waarin slechts twee personages in voorkomen.  En dat moet je dan omzetten naar een stuk met 8 acteurs.  Makkelijk is anders.  Dus we laten de regisseur doen en hebben er alle vertrouwen in dat het wel goed komt.  En hij maakt er ook zijn werk van.  Zo maakt hij van iedere scène op voorhand een maquette waarin hij dan papieren personages laat bewegen.  De eerste keer dachten we : "Wat krijgen we nu ?", maar dat went en op den duur geloof je er wel in en geef je alle vertrouwen aan je regisseur.
Gisteren echter kwam hij opdraven met een papier met op de voor- en achterkant de "lyrics" van twee gospel-songs.  "Gospel-songs ???!!!", hoor ik jullie denken.  Inderdaad.  En het volgende uur stond ondergetekende, samen met zijn collega-acteurs, uit volle borst te zingen van "Heaven is a wonderful place, filled with glory and grace" of  "Oh Lord carry me, Child I will always be".  Gek ?  Op het eerste gezicht toch wel, zou je denken.  Nadien echter werd het duidelijk.  Dit krijgt duidelijk zijn plaats in het stuk.  En hoe verder we komen in het repetitieproces, hoe absurder.  Maar het blijft wel leuk om te doen.  Het zijn dan ook hele plezante, hele afwisselende repetities.  Benieuwd ?  Wel, ik zou zeggen, kom gerust eens kijken in december naar "De Iefte", want dan spelen we !  Tot dan ???

dinsdag 21 september 2010

Ondine

Ondine
Van : Neil Jordan
Met : Colin Farrell, Alicja Bachleda, Alison Barry, Dervla Kirwan, Tony Curran & Stephen Rea
   XXXX

"Ondine" vertelt het verhaal van Syracuse, een visser in een klein Iers dorpje.  Hij was een alcoholicus, maar is ondertussen al twee jaar nuchter.  De dorpelingen noemen hem "Circus", omdat hij een clown is.  Zijn dochter Annie heeft een nierziekte en verblijft bij de ex-vrouw van Syracuse en haar nieuwe vriend.  Op een dag vist hij een jonge vrouw op uit zee.  Hij is er aanvankelijk van overtuigd dat ze een vluchteling of een drenkeling is.  Maar aan zijn dochter vertelt hij dat ze een zeemeermin is.  De vrouw noemt zichzelf Ondine (een mythologische waternimf) en ze zingt enig mooi.  Hij neemt haar mee op zijn boottochten en wonder boven wonder vangt hij meer vis met haar dan zonder haar, vooral dan als ze zingt.  Zo begint hij stilaan zelf ook te twijfelen aan haar.  Is ze dan toch een zeemeermin ?
  Regisseur Neil Jordan brengt dit verhaal op een schitterende manier in beeld.  Samen met zijn cinematograaf slaagt hij erin om die typische, ietwat mysterieuze, sfeer van een Iers vissersdorpje weer te geven.  Het decor is prachtig en de scènes van het bootje van Syracus in een grijze zee zijn wondermooi in beeld gebracht.  Dit, gecombineerd met de schitterende muziek van Kjartan Sveinsson (de toetsenist van Sigúr Ros), zorgt voor een bijna magische cinema-ervaring.
Ook de acteurs brengen het er schitterend vanaf.  Colin Farrell speelt hier een opvallend realistische, breekbare Syracuse.  Een van zijn  beste rollen ooit.  Alison Barry, die zijn dochter Annie speelt, biedt schitterend weerwerk en de scènes tussen vader en dochter behoren dan ook tot de mooiste van de film.  Een film van Neil Jordan zonder Stephen Rea is ondenkbaar.  Hij is dus weer van de partij en speelt de lokale pastoor, die Syracuse helpt bij zijn ontwenningskuur en hem af en toe wat raad en advies geeft.  Dit levert een paar grappige scènes op tussen Farrell en Rea.  De Poolse actrice die Ondine gestalte geeft, moet vooral mooi zijn en mysterieus.  Ze doet dit meer dan behoorlijk.  Zij houdt het publiek in twijfel of ze al dan niet een zeemeermin is.

Na het magisch-realistische eerste anderhalf uur gaat de film bijna overstag omdat Neil Jordan vlug vlug nog wat thrillerelementen in zijn film verwerkt om de hele boel een verklaring te geven.  Jammer.  Misschien was die verklaring niet nodig geweest.  Toch een bijzonder mooie film van een getalenteerd regisseur met Colin Farrell in één van zijn mooiste rollen ooit.  Een aanrader !

zaterdag 18 september 2010

De Thuiskomst

De Thuiskomst
(Harold Pinter)
door FC Bergman

 
Coach : Jan Bijvoet
Spel : Stef Aerts, Bart Hollanders, Matteo Simoni, Greg Timmermans en Rik Verheye
XXXX

Mijn allerliefste vriendin Grietje kan er maar niet mee om dat ik altijd een klein beetje net niet in zwijm val als ik een BV (of een andere bekende mens) tegen het lijf loop.  Zo zagen we ooit eens Jean-Paul Belmondo en het kwijl liep bijna uit mijn mond.  Dit klinkt misschien belachelijk, maar het is sterker dan mezelf.  Zo ook gisteren.  Toen we binnenkwamen in Theater Antigone kwam Jos Verbist even een praatje slaan met ons.  Dan ben ik toch wel even heel vereerd dat hij lid wil worden van mijn "vierkante meter"-club.  Let wel, ik heb dit vooral met acteurs en muzikanten.  En ik kan er niets aan doen.  Ik weet ook wel dat dit maar gewone mensen zijn, maar ik heb een mateloze bewondering voor ze dat het toch altijd weer wat raar doet als je zo iemand tegen het lijf loopt.

Even over het stuk nu misschien.  FC Bergman is een piepjong collectief dat eigentijds theater brengt ... en hoe !  Ze brengen met "De Thuiskomst" één van de bekendere werken van Harold Pinter en zetten dit naar hun hand.  Wat we te zien krijgen, is een gezonde mix van drama en, bijwijlen hilarische, komedie.  De vijf acteurs zetten alles op alles in deze ultrarauwe versie van dit stuk van Pinter.  Na een jarenlange afwezigheid komt Teddy terug bij zijn vader, zijn  broer en zijn oom.  Hij is ondertussen getrouwd en heeft 3 kinderen.  Wat volgt, is een confrontatie tussen de zuipende, vechtende en lallende Lenny en vader en de iets gesofisticeerdere Teddy en zijn vrouw.  Het wordt een onwaarschijnlijk weerzien.

FC Bergman brengt dit stuk eigentijds en schuwt de controverse niet.  In het begin van het stuk zien we de zuipende vader en zijn zoon.  Vader kotst de net genuttigde drank uit en begint aan een nieuw biertje.  De confrontatie met zijn "verloren" zoon leidt tot grappige, maar ook prangende momenten.  De scène waarin Lenny en Ann dansen met elkaar is zowel grappig als pakkend.  De vertolkingen zijn goed tot zeer goed.  Oom Shit (of is het Sid) is een kleinere rol, maar wordt naar mijn mening goed gebracht door Greg Timmermans (met als hoogtepunt zijn laatste scène (ik zal verder niets verklappen)).  Lenny en vader hebben hun sterke momenten, maar het zijn vooral Teddy en Ann die de show stelen als de "verloren" zoon en zijn vrouw.  Zij hebben natuurlijk ook wel de mooiste rollen, maar ze brengen het er schitterend vanaf.

Een paar minpuntjes in mijn ogen.  Waarom in godsnaam kiezen deze vijf rasechte Vlamingen ervoor om dit stuk te brengen in het Hollands.  Af en toe werkt dit wel, maar het komt de verstaanbaarheid niet altijd ten goede, vooral dan van Lenny.  Diezelfde Lenny heeft ook een quasi-monoloog aan het begin van het stuk en deze duurt ook veel te lang om blijven boeien.  Voor de rest een hele mooie, gedurfde voorstelling gezien van een groep waar behoorlijk wat potentieel in zit.  Ik ben ervan overtuigd dat we nog zullen horen van dit "FC Bergman".

donderdag 16 september 2010

Poëtische Rotonde-kunst II

 Dit zie je als je Sint-Niklaas binnenrijdt
Dan ben je 't toch wel even kwijt
Want wat stelt dit in godsnaam voor ?
Een of andere metafoor ?
(Sint-Niklaas 15/9/2010)


woensdag 15 september 2010

Poëtische rotonde-kunst I

 Een kikker op een ketel ?
Dan nog liever in de zetel,
zonder kikker, zonder ketel,
maar met veel gek(i)etel !
(Harelbeke 15/9/2010)

The Swarm


Herinnert u zich "The Swarm" nog, zo'n B-horrorfilm uit 1978 met Richard Chamberlain en Michael Caine in de hoofdrollen.  De echte hoofdrol in de film was echter voor een moorddadige zwerm bijen die dood en terreur zaaiden.  Welnu, deze morgen waande ik me heel even op de set van "The Swarm".  Ik stopte voor een koffie en wilde terug in mijn auto stappen.  Ik zette mijn koffie op het dak van mijn wagen en deed dan het portier open.  Toen nam ik de koffie en stapte in.  Ik keek in de achteruitkijkspiegel en zag een wesp achter mij door de wagen zoemen.  Ik stapte uit en liet het portier open.  Voor ik er erg in had, zaten er wel 4 wespen in de auto.  Een lichte vorm van paniek maakte zich van mij meester.  Ik zette alle portieren open en wachtte tot de wespen zouden verdwijnen.  Eén voor één zoemden ze weg.  Toen ik wilde instappen, hoorde ik alweer gezoem rond mijn hoofd.  De paniek sloeg bijna om in angst en ik sloeg naar de wesp.  Het beestje bleef maar komen.  Met één welgemikte slag raakte ik de wesp.  In mijn beweging liet ik mijn bekertje koffie op de grond vallen.  De koffie stroomde weg onder mijn been door.  De wesp was geraakt, oef, en ik stapte in.  Ik startte de motor, maar toen ik naar links keek, zag ik de wesp op mijn linkerachteruitkijkspiegel.  Hij grijnsde naar me en leek te denken : "Ik krijg je nog wel !".  Hierop stoof ik weg ...

dinsdag 7 september 2010

Een maquette

Geef toe, als je regisseur plots komt opdraven met een schoendoos met een missende wand en een stuk gekreukt groen papier geplakt tegen de achterwand, dan begin je je als acteur toch wat vragen te stellen. Als hij daar dan ook nog eens papiertjes in begint te plaatsen met namen op, dan frons je toch even je wenkbrauwen. Na enkele ogenblikken was het echter duidelijk. Het ging hier om de maquette van het decor waarin wij ons als acteurs zullen moeten voortbewegen. En die papiertjes met namen op stelden ons voor. Aaaaaaah !

donderdag 2 september 2010

Deerlijk

Deerlijk ? Ja, Deerlijk. Ik heb, of beter had, niets met Deerlijk. Echt niets hé, behalve dan dat ik er vroeger wel eens placht uit te gaan. Meer bepaald in "The Golden" (een discotheek (in lang vervlogen tijden kon je uitgaan in Deerlijk, echt waar)). Tot vorig jaar, toen Griet besloot om mee te spelen bij "Die Ghesellen", een Deerlijks amateurtoneelgezelschap. Het gezelschap beviel ons wel. Vandaar dat we nu samen meespelen in de volgende productie ("Brieven aan Doornroosje"). En nu heb ik ineens heel veel met Deerlijk. Ik leer een aantal echte Deerlijkenaars kennen (en zij mij) en ik breng een groot deel van mijn vrije avonden in Deerlijk door.

En alsof dat nog niet genoeg is, vertelde een bevriend koppel ons het voorbije weekend dat ze vanaf 1 oktober een café beginnen in Deerlijk. Van toeval gesproken. Geef toe, voor iemand die vroeger weinig of niets had met Deerlijk, ziet het ernaar uit dat ik in de nabije toekomst behoorlijk wat tijd zal doorbrengen in Deerlijk. Tja, want wat doe je na een repetitie ... ? Eh, op café gaan, tiens ... ;-)

maandag 30 augustus 2010

Cultuurmarkt 2010

Hoe gek kan je zijn ? Dat dacht ik bij mezelf toen we zondagmorgen met 7 in de auto stapten. We vertrokken namelijk voor een dagje Antwerpen. We zouden met TG InTeam (ons eigen onafhankelijk theatergroepje) "Dubbel Gemengd" (dat we brachten op "Spots Op West") nog eens opvoeren op de Cultuurmarkt (in de gebouwen van Open Doek). Eerste halte was Roeselare, waar we onze vriend Bart oppikten (hij zou voor ons de techniek verzorgen, waarvoor nogmaals dank, Bart). We propten hem zo goed en zo kwaad mogelijk bij in de auto (vier op de achterbank en Bart en Ulrieke helemaal achteraan) en togen op weg voor een lange dag. We parkeerden ons op de Sint-Michielskaai en namen een "shuttle" richting Zirkstraat (de gebouwen van "Open Doek"). Bart bleef daar wachten op Vincent. En tenslotte ontmoetten we elkaar ter plaatse. Een gezellige bedoening daar. Je leert ook wat mensen kennen en je ontmoet mensen die je al gesproken hebt aan de telefoon.

Om 11u00 hadden we een afspraak met de technicus ter plaatse om te zien hoe wij de zaak zouden aanpakken. De vorige groep was echter nog bezig en het was toch 11u40 tegen dat wij konden beginnen. Nog een paar keer tekst repeteren, lichtstanden bekijken en het lange wachten tot aan de voorstelling kon beginnen. Na een korte wandeling tot aan de Grote Markt besloten Griet en ik om, samen met de kinderen, een tweetal voorstellingen mee te pikken vooraleer we zelf moesten aantreden. Eerst zagen we "Willem Wilnie en Willeke Wel" door Pulcinella, een leuke vertelling op muziek voor de allerkleinsten. Leuk voor de kinderen en best wel goed gebracht ook. Vervolgens zagen we "De Lift" door K.T. Osea. Dit zagen wij al op "Spots Op West" en ik had het gevoel dat we nu een iets strakkere voorstelling te zien kregen dan in Westouter. De kinderen genoten er alleszins van. En dan was het onze beurt. Ons "decor" (een wit plastic dekzeil, twee stoelen en een tafel) werd opgezet, de lichtstanden werden bekeken, nog een laatste tekstrepetitie. Wij waren er klaar voor. Er kwamen toch 25 mensen kijken (voor een niet-Antwerpse groep is dat niet slecht, toch ?). Wij gaven het beste van onszelf en 30 minuutjes later verliet het publiek tevreden (althans, dat hopen wij) de zaal. Hiervoor waren wij om 7u30 opgestaan en reden wij op en af naar Antwerpen. Hoe gek kan je zijn ? Welnu, ik zal jullie iets bekennen. Als we ooit nog eens de kans krijgen om dit te doen, dan doen we zeker opnieuw mee. Toneel spelen is en blijft een hele plezante, supersociale bezigheid. Volgend jaar opnieuw ?

Tenslotte aten we nog in een gezellig restaurant aan de Vlaamse Kaai en trokken we huiswaarts. Rond 21u30 waren we thuis, om 22u15 ploften we ons in de zetel en om 23u10 betrapten we onszelf erop dat onze ogen dicht waren en we waarschijnlijk al wat hadden geslapen. Dus besloten we om naar bed te gaan en te genieten van een "welverdiende" rust na een drukke, maar aangename dag op de Cultuurmarkt. Tot volgend jaar, Antwerpen.

vrijdag 16 juli 2010

Spots Op West 2010

Spots Op West 2010

Weg met Werchter, weg met Dranouter, weg met Humorologie, weg met Dour, "Spots Op West" is officieel het leukste festival van Vlaanderen en omstreken. En ook het gezelligste. Misschien is dit een heel klein beetje subjectief omdat ik een echte theaterliefhebber ben, maar toch ... Naar jaarlijkse gewoonte brachten wij twee dagen door in Westouter. We sliepen er zelfs (bij de mensen van "Zoo-Story") en het werd alweer een hele leuke bedoening. We aten er ciabatta's, dronken er rode wijn en pintjes en genoten vooral van een aantal mooie theatervoorstellingen. Nieuw dit jaar was dat we voor de eerste keer zelf deelnamen. Vincent, Griet en ikzelf (drie rasechte Klakkeboemers) namen het initiatief om dit jaar zelf een stukje op de planken te brengen tijdens dit festival. We bedachten een naam voor "ons" gezelschapje (TG InTeam) en we vroegen Stefan Vancraeynest of hij ons wilde regisseren en Bart Gerard of hij de belichting wilde verzorgen. Daar Stefan weinig tijd heeft in de maand juni, kwam hij één keer per week om ons zijn aanwijzingen te geven. Zo werd hij een meer dan gewaardeerde coach voor "onze" interpretatie van "Dubbel Gemengd", een compilatie van eenakters van een aantal bekende auteurs, zoals Alan Ayckbourn, James Saunders, enz. Zaterdag 10 juni 2010 om 15u00 was het zover. Bart stak de lichten aan en wij staken van wal. We speelden voor een quasi volle zaal (75 van de 80 plaatsen bezet) en gaven het beste van onszelf. Blijkbaar werd dit ook wel gesmaakt door het publiek en ons weekend kon al bijna niet meer stuk. En nu konden we optimaal genieten van onze collega-toneelmakers. We kregen een gevarieerd aanbod te zien van goed tot zeer goed theater. Hieronder een overzichtje :


De Laatste Nachtdoor Nieuw Wezemaals Toneel
Tekst, regie en spel : Marc Smet

XXXX

Aangezien ik van plan ben om ooit eens "Het Albino-monster" van Marc Smet te creëren, was ik wel heel benieuwd naar deze monoloog. Vol verwachting ook. De verwachtingen werden dan ook meer dan ingelost. Wat een tekst ! Het verhaal van een man wiens vader net gestorven en die vertelt over de relatie met zijn vader als kind en als volwassene. Stukje bij beetje krijgen we te horen welke last deze man met zich meedraagt. Heel mooi gebracht. Soms op het theatrale af, maar nooit echt storend. Heel goed gedaan ! Een aanrader !


Vloed
door Vi
Tekst en regie : Filip Debosschere
Spel : Jona Kesteleyn, Alexandre Popowycz en Mattias De Meulenaere

XXX
X
Een afstudeervoorstelling van de Fontys Academie voor Drama Tilburg. En wat voor één. Genoten van de eerste tot de laatste minuut. Drie jongemannen hebben "iets" overleefd en komen samen terecht in een kleine ruimte. Het lijkt wel alsof ze de wereld herontdekken. Ook worden ze lastig gevallen door een duistere vijand. 45 minuten theater zonder één verstaanbaar woord te spreken. 45 minuten bewegen, dansen, "zingen", ... Een lust voor oog en oor.


De Drakendoder en Afspraak In Het Park
door De Stresskonijnen
Tekst en regie : Etienne Notteboom
Spel : Norbert De Coster en Etienne Notteboom
XXXX

Leuk idee, leuk concept. Leuk om naar te kijken en te luisteren. Met heel eenvoudige middelen wordt een decor opgebouwd. Twee acteurs betreden de scène en brengen ons het verhaal van een kleine jongen die "Drakendoder" wil worden. Aan de hand van een aantal momenten uit het leven van de jongen zien we of hij daar al dan niet in slaagt. Leuk. Zo mogelijk nog leuker was "Afspraak In Het Park". Hierin belanden twee mannen op hetzelfde moment op hetzelfde bankje in hetzelfde park. Beiden hebben een afspraak op hetzelfde tijdstip. Heel plezant met een verrassende ontknoping. Goed gedaan en heel aangenaam om naar te kijken.


Zoo-Storydoor Ama-Producties
Tekst : Edward Albee
Vertaling : Gerard Reve
Regie : Eric Meirhaeghe
Spel : Bart en Daniël Claeys
XXXX

Een hele mooie tekst, goed gebracht door vader en zoon Claeys. Het mocht misschien af en toe nog wat scherper, nog wat heviger. En de laatste scène duurde misschien net iets te lang om geloofwaardig te blijven, maar desalniettemin genoten van een leuke voorstelling.


Waar De Wilde Rozen Groeiendoor Academie Poperinge
Tekst : Wim Chielens
Regie : Frank Verdru
Spel : Chris Vandenberghe, Trui Baes, Johan Nuyttens, Josine Quaeghebeur, Annie Lemahieu, Mieke Delanote, Lena Leurs en Sabine Dewitte

XX
XX

Leuk idee, om "Where the wild roses grow" van Nick Cave en Kylie Minogue om te zetten naar een toneelstuk. Interessant verhaal, maar volgens mij net niet interessant genoeg gebracht om mij 60' te boeien. Iets te academisch allemaal om boeiend te blijven. Goed gebracht door het gros van de acteurs, daar niet van, maar te theatraal, te academisch om mij een uur aan mijn stoel gekluisterd te houden.


De Liftdoor K.T. Osea
Tekst : André Steenbeek
Regie : Sven Claeys
Spel : Youri De Bondt, Philippe Van Deyck, Melissa Schotmans, Anneke Aerts en Andy Michiels
XXXX

Heel plezant uitgangspunt. Stop vier mensen in een lift die stil valt en zie wat er gebeurt. Een paar leuke ideeën, maar te weinig om 20' te overtuigen. Ten eerste werden de vier personages in een te grote lift gestopt. Ook het spel was bij momenten te zwak om het publiek te kunnen overtuigen.


Een vrouw alleendoor Rosanne Pauwels
Tekst : Dario Fo
Vertaling : Frans Roth
Begeleiding : Chris Debruyne
Spel : Rosanne Pauwels
X
XXX

Een monoloog van Dario Fo. Op zich een schitterende tekst, maar veel te theatraal gebracht. Geen moment geloofde ik wat die vrouw aan het vertellen was. Ooit had ik eens een stukje hieruit gezien, maar veel beter (ook door amateurs). Hierdoor was ik misschien bevooroordeeld, maar toch : dit kan beter.

Al bij al kunnen we terugblikken op een geslaagde editie van "Spots Op West". Onze eigen productie viel heel goed mee en we kregen ook een aantal hele leuke voorstellingen te zien. Volgend jaar zijn we zeker weer van de partij. Hopelijk met evenveel toneel, evenveel rode wijn en evenveel zon als dit jaar. Tot volgend jaar !