Buried

Buried

Van : Rodrigo Cortès

Met : Ryan Reynolds

XXXX
 

Stel je eens het volgende voor. Je wordt wakker. Het is pikdonker en bij de minste beweging bots je met een of ander lichaamsdeel tegen een harde wand. Je vindt een zippo, je steekt die aan en wat blijkt, je ligt in een kist, begraven onder de grond. Wel, dat is wat Paul Conroy overkomt. Paul Conroy is een vrachtwagenchauffeur, die voor zijn werk in Irak actief is. Zijn konvooi wordt aangevallen en hij raakt bij die aanval bewusteloos. Het volgende dat hij zich herinnert, is wat ik hierboven beschreven heb. Hij vindt ook een blackberry en geleidelijk aan wordt het duidelijk dat hij ontvoerd is en dat zijn kidnappers willen dat hij aan een miljoen dollar raakt voor 21u00. Dat betekent dat hij nog anderhalf uur heeft en een race tegen de klok begint ...

Als toeschouwer maak je dan ook iedere seconde van Paul zijn beproeving mee. Een gewaagd, maar uitermate geslaagd experiment. De piepjonge regisseur (Rodrigo Cortès) kiest ervoor om op geen enkel moment de kist te verlaten, waardoor je als toeschouwer als het ware mee in de kist opgesloten zit. Wij weten alleen wat Paul Conroy weet. Daarenboven gebruikt hij zijn camera zo inventief dat je op geen enkel moment naar een zelfde beeld zit te kijken. Er zitten voortdurende shotwissels in waarin close-ups afgewisseld worden met dolly shots. Ook het licht speelt een grote rol. Enkel en alleen als Paul licht heeft, zien wij ook wat er gebeurt. Zo heeft hij een zaklamp die niet zo goed werkt en af en toe aan en uit floept. Als toeschouwer ruik je de kist bijna. Je voelt het zand bijna die de kist binnen druppelt.

Daarenboven levert Ryan Reynolds hier een knalprestatie. Hij moet wel, want hij is de enige acteur. De rest van de acteurs heeft enkel zijn stem geleend. Een hele goeie film met een uiterst origineel uitgangspunt. Negentig minuten lang op een hele kleine locatie zonder dat je je als toeschouwer ook maar één seconde verveelt en met een nagelbijtende finale. Waaaauw !!! Wij waren alvast serieus onder de indruk !

Buenas Dias Benidorm

Buenas Dias Benidorm

(Willy Gillis)

door Het Kuurns Theater

Regie : Willy Denhaene

Spel : Jan Vanwynsberghe, Caroline Dermaux, Ine Desplinter, Christine Debaveye, Wouter Vandekerckhove, Ilse Debaveye, Chris Van Speybroeck, Norbert Debaveye, Peggy Vandenbroucke, Bart Nollet en Daan Frère

XXXX

Eerst en vooral zou ik willen zeggen dat ik eigenlijk wel een fan ben van "Het Kuurns Theater".  Ik zag er al een aantal hele mooie stukken, met als absolute hoogtepunten "Eer de haan kraait" en "Top Dogs".  Maar deze keer kon de voorstelling mij echt niet bekoren.  Het stuk op zich vond ik al allesbehalve, maar goed, dat zou ik nog kunnen vergeven als de rest klopt.  Maar helaas was dat ook niet het geval.

Jammer dat er niet wat meer aandacht besteed werd aan de afwerking van het decor.  Ofwel werk je met een realistisch decor ofwel werk je met een bewust onafgewerkt decor.  Dit hier was mossel noch vis.  Het decor op zich was al op het randje en dan bleek ook nog eens dat je achter het decor vanalles zag gebeuren waardoor de aandacht voortdurend afgeleid werd van het stuk.  Zo werd op een bepaald moment een zak van de Aldi in de "badkamer" gezet en die kon je dan zien in de "slaapkamer".  Ook de souffleur leek een rol te spelen, want hij of zij kwam regelmatig in beeld.  Een vaas werd gezocht in de kast, maar die bleek in de "keuken" te staan, niet toevallig vlak naast de kast.  Ook over de "plaatsing" van de acteurs leek niet voldoende nagedacht.  Het spel was veel te nerveus om te blijven boeien.  Integendeel, je zou het op de duur op je heupen krijgen.  Af en toe had ik het gevoel naar een repetitie te zitten kijken.  Kortom, een gemiste kans van een groep die nochtans veel meer in haar mars heeft.  Ik ben er echter van overtuigd dat ze er volgend jaar opnieuw zullen staan met hopelijk een meer afgewerkte productie dan deze.

Tramlijn Begeerte

Tramlijn Begeerte

(Tennessee Williams)

door Koninklijk Theater Rostune

Regie : Bart Gerard

Spel : Stefaan Bonte, Guy Acke, Britta Roelants, Tania Tamsin, Filip Savat, Sabrina Strubbe, Sabine Traen en Dany Vlaminck

XXXX 

"A Streetcar Named Desire", de klassieker van Elia Kazan, met een schitterende Marlon Brando en Vivien Leigh in de hoofdrol.  Probeer dat maar eens na te doen.  Probeer dat maar eens op een deftige manier op scène te zettten zodanig dat je Marlon Brando vergeet.  Want, zeg nu zelf, wie Stanley Kowalski denkt, denkt Marlon Brando.  En toch zijn ze er bij Theater Rostune ei zo na in geslaagd ons de klassieke verfilming te doen vergeten.  Aan de regie zal het alleszins niet gelegen hebben.  Die vond ik namelijk goed tot zeer goed.  Een optimaal gebruik van de (grote) scène met goed uitgekiende "plaatsingen" van de acteurs en een heel goed gebruik van belichting.  Zo werd de woonst van de Kowalski's in een witgeel licht gestoken en achteraan en rechts op de scène zat er blauwig licht waarmee de straat gesimuleerd werd.  Zo was het enige onderscheid tussen binnen en buiten een streep licht.  Goed gevonden en het werkte ook heel goed naar mijn bescheiden mening.  Naar het einde toe werd het licht binnen zelfs rood om de opgelopen spanning tussen Blanche en Stanley te symboliseren.  Knap allemaal.  Ook de muziek paste wonderwel.  Snerpende violen illustreerden de toenemende spanning ten huize Kowalski.

Alleen jammer dat de acteurs niet allemaal van hetzelfde niveau waren.  Blanche was voor mij heel goed op dreef in een toch wel aartsmoeilijke rol.  Een goede tweede was Stanley Kowalski die, ondanks het feit dat hij fysiek niet de Kowalski was die ik mij voorstel, telkens hij op scène kwam diezelfde scène op zijn manier ook tot de zijne maakte.  Tenslotte hadden we Stella die misschien niet het niveau van eerder genoemden haalde, maar toch heel goed deed wat van haar verwacht werd.  Mitch was niet slecht, maar moest het vooral hebben van momentjes.  Hij kon mij niet altijd overtuigen.  Echter, een meer dan verdienstelijke creatie van deze klassieker van Tennessee Williams.  Een dikke proficiat aan de hele groep !

De Gouden Kat

Jaarlijks organiseert de Iepers film- en videoclub "Cinypra" "De Gouden Kat", een film- en videofestival met de toppers uit West-Vlaanderen.  De eerste 100 minuten film van de WEVAC-wedstrijd krijgen de eer om deel te nemen aan dit festival.  En dit jaar viel die eer ook ons te beurt.  Deelname op zich is dus al een hele eer.  We kregen vijf goeie films te zien.  Een aantal heb ik al besproken bij eerdere "posts".

Opposites Attract

(Kurt Velghe)

De Voorspeller

(Olivier Grenelle)
 

Holderdebolder naar de polder

(Daniël De Vos en Jeannette Mortier)

Tango Masqué

(Leslie Eggermont)

XXXX

Prachtige sfeerschepping in deze film.  Twee jonge vrouwen leren elkaar kennen tijdens de dansles (tango) en worden verliefd op elkaar.  Zolang er niets gezegd wordt, is de film goed tot zelfs zeer goed.  Jammer van de dialogen want die halen de rest van de film naar beneden.  Ook de belichting in de eerste scène kon een pak sfeervoller.  Iets meer aandacht voor de acteursregie en dit was zowaar een zeer goeie film geworden.

Leven met beren

(Noël Cannoot)

Mooie film, leuke beelden, interessant onderwerp.  Voor mij was de soundtrack echter te overdadig aanwezig in deze film.  Toch heel mooi om naar te kijken, deze.

Stilte, ik hou van je stem 

(Christiane De Milt)

Een film over de stilte waarin constant gesproken wordt.  De beelden spreken echter voor zich.  Wat echte stilte had deze film zeker geen kwaad gedaan.

Zoals je ziet, nogal wat diverse films.  Appels worden als het ware vergeleken met jeansbroeken.  Altijd moeilijk.  Diverse genres en stijlen met elkaar vergelijken.  Drie documentaires en drie speelfilms.  Aangezien dit een alternatieve jury was, bestaande uit o.a. een kunstschilderes en een fotograaf, is het logisch dat zij meer oog hadden voor fotografie dan voor scenario of verhaallijnen, wat uiteraard hun goed recht is.  Dat maakt dan ook dat de drie documentaires met de drie prijzen gingen lopen :

1. Holderdebolder naar de polder - Gouden Kat

2. Leven met beren - Zilveren Kat

3. Stilte, ik hou van je stem - Bronzen Kat

Drie terechte winnaars.  Nogmaals een dikke proficiat aan de laureaten en wij zullen uiteraard ons best doen om hier volgend jaar opnieuw aan te mogen deelnemen.  

Spiegelwanden

Spiegelwanden

(Ger van Veen)

door KSMG vzw

Regie : Bart Gerard

Spel : Bart Claeys, Myriam Anne, Nele Deboeuf, Philiep Termote, Stefaan Vanhaelewyn en Patrice Van Laethem

XXXX

Een mooi stuk dit, gebracht in een origineel kader toch wel.  We gingen binnen in een bar waar we voordien en nadien nog iets konden drinken.  Iedereen ging uiteindelijk op een stoel gaan zitten en de bar zelf diende ook als decor voor dit stuk van Ger van Veen.  Het viel me meteen op dat dit geen makkelijk stuk is om te spelen.  Het is een rauw, naturalistisch stuk over de kleine kantjes van de mens.  Het café van Marc heeft zijn beste tijd gehad.  Zijn vrouw is zwaar aan de drank en hulpje Iris verdient nog wat bij door zichzelf te prostitueren.  Op een dag krijgen ze bezoek van een handelsreiziger die hun wereld op z'n kop zet en de vrouwen het hoofd op hol doet slaan.

Het stuk bevat nogal wat emotionele uitbarstingen en die moeten natuurlijk juist zitten en dat was hier jammer genoeg niet altijd het geval.  Nochtans werd er door de meeste acteurs op een behoorlijk niveau geacteerd.  Vooral de vrouwen blonken uit en ook de acteur die de rol van de handelsreiziger voor zijn rekening nam, kon mij meer dan bekoren.  Grote uitblinker echter was Bart Claeys in zijn rol van Ronny, de zwakzinnige klant van het café.  Alleen jammer dat café-uitbater Marc dit niveau niet haalde waardoor veel van de emotionele spanningen tussen de acteurs verloren ging.  Een gemiste kans wel want het stuk op zich beviel mij wel.  Een stuk over echte mensen met hun kleine kantjes.  Een stuk ook over wat geld en macht doen met een mens.  De belichting had ook beter gekund.  Hier en daar stond een acteur in het donker.  Mischien was dit bewust of had dit te maken met de locatie.  Toch kon ik mij niet van het gevoel ontdoen dat hier iets meer mee te doen was.

Ik heb mij niet verveeld en bij momenten genoten van het spel van de acteurs, maar het stuk heeft mij te weinig geraakt wat uiteindelijk toch de bedoeling moet zijn van dit soort stukken.  Eén scène vond ik schitterend en dat wou ik toch ook nog even vermelden.  Bijna op het einde van het stuk komt de handelsreiziger het café binnen waar de "bazin" ligt te slapen met een kater van hier tot in Tokyo.  De scène duurt meer dan 10 minuten en de eerste 7 minuten wordt er niks gezegd.  Goed gedaan en de hele tijd kon je een speld horen vallen in de zaal.  Mooi !

Galaprojectie Festival van de Vlaamse niet-professionele cineasten

In de gietende regen en met drie kinderen in de wagen reden we naar Wilrijk voor de "Galaprojectie Festival van de Vlaamse niet-professionele cineasten".  Het eerste wat ons ook nu weer opviel, was het talrijke aanwezige, maar vooral oudere publiek.  Ik ben er zeker van dat er ook jongere mensen met amateurvideofilmerij (amai, zo'n woord) bezig zijn, maar hier hun ding niet vinden.  Daarom ook een pluim voor het CVB dat ze een prijs uitreikten voor "Vernieuwende waarde - creativiteit".  Want vernieuwen, durven afwijken van gekende paden, dat is de enige manier om jongeren te motiveren om lid te worden van één van de talrijke film- en videoclubs die Vlaanderen rijk is.  En hen ook motiveren en niet afbreken als ze eens iets proberen waar wij niet 100 % achter staan ...  Bij deze ook nog eens een oproep naar speelfilms.  Ook speelfilms spreken jongeren aan.  Waarom niet eens een festival organiseren met enkel speelfilms ?

Over naar de uitreiking van de prijzen dan.  Zoals jullie wellicht weten, scoorden wij zeker niet slecht met onze  "Opposites Attract".  We behaalden 77 % wat goed is voor een gedeelde negende plaats op 61 films.  Niet slecht toch voor een eerste deelname.  De algemene laureaat werd "2".  Een schitterend filmpje over een schizofrene bedrijfsleider.  Een meer dan terechte winnaar.  Daarnaast waren er ook 6 nevenklassementen waarvoor telkens 4 films genomineerd waren.

1. Klankband

De winnaar werd "Holderdebolder naar de Polder" (Daniël De Vos en Jeannette Mortier) omwille van het bijna uitsluitend gebruiken van echte vogelgeluiden op de klankband.  Mooie prijs voor een leuke documentaire met een prachtige commentaarstem.


2. Acteerprestatie

Hier waren ook wij genomineerd, dus werd het even spannend ... hoewel niet echt, want niemand van ons was verrast toen Andy Malfet, de hoofdrolspeler uit "2" (Tony Jacobs en Gerrit Van Caeckenberghe) met die prijs ging lopen.  Een hele goeie film met een knalprestatie van deze man.  Een meer dan terechte winnaar.  Wij waren al heel tevreden met de nominatie en kregen een oorkonde ter bevestiging ...


3. Verhaallijn - mise en scène

Ook hier een meer dan terechte winnaar met een leuke film over palliatieve zorgen : "Coda, zoveel meer dan stervensbegeleiding" (Marc Jacobs).

4. Fotografie

De beelden van de winnaar zijn fantastisch.  Voorzien van een uitzonderlijke kleurenpracht, geholpen natuurlijk door de talrijk aanwezige, kleurrijke fauna in Costa Rica.  De titel : "Costa Rica, ecologisch paradijs" (Florent Van Opstal).  Voor mij echter vooral een opvolging van beelden van dieren zonder echte verhaallijn.

5. Vernieuwende waarde - creativiteit

Hier won volgende film :

Le précipice de l'âme

Van : Samuel Faict

XXXX

Een bevreemdende ervaring, deze film.  Het gaat eigenlijk over het afscheid nemen van iemand die u dierbaar is.  Hoe ga je om met het overlijden van een dierbare ?  Schitterend in beeld gebracht, op een heel creatieve manier met bijzondere belichting, bevreemdende muziek en hier en daar minieme speciale effecten.  Doe dit in een film met net iets meer om het lijf (qua verhaaltje dan) en je hebt een hele goeie film. 

6. Regie (beeld- en/of film-)

Ook hier een mooie winnaar met :

De Voorspeller

Van : Olivier Grenelle

XXXX

Heel tof scenario, op heel eigenwijze manier in beeld gebracht.  Het camerawerk werkte wel voor mij en ook de vormgeving paste wat mij betreft goed bij dit verhaal.  Alleen jammer dat de acteurs niet allemaal van hetzelfde niveau waren.  De hoofdrolspeler kweet zich meer dan behoorlijk van zijn taak.  De rest echter hinkte een beetje achter.  Daar misschien de volgende keer toch wat meer aandacht aan besteden.

Normaal gesproken volgde nog een receptie na de projectie, maar de kinderen waren veel te moe waardoor we vlug terug richting Zwevegem reden.  Met een tevreden gevoel toch wel.  Nu nog "De Gouden Kat" en dan kan "Opposites Attract" in de kast bij de rest van de DVD-collectie.  Ondertussen zijn we echter alweer volop bezig met de opvolger ...

Dagboek van een filmproductie(tje) - deel 2

13 november 2010 - de tweede opnamedag

Het weer zat niet echt mee, maar we besloten om er toch maar het beste van te maken.  Marc kon er niet bij zijn, dus nam Ronny zowel belichting als beeldregie voor zijn rekening.  Annie en Christiaan waren ook weer van de partij en we waren met vier acteurs.  Het plan was oorspronkelijk om in Kortrijk te filmen, maar dankzij Tine (één van de acteurs), die de gerante van het Ring Shopping Center kent, mochten we daar filmen.  Wat een meevaller.  Zo konden we toch de scène op de roltrap opnemen die ik zo graag had gehad.  Na een goed uur waren we klaar en aten we samen een broodje alvorens naar het huis van Annie en Christiaan te trekken alwaar we een volgende scène opnamen.  Tenslotte togen we naar Deerlijk, naar het café van onze vriend Dominique.  Hier nog een laatste scène opgenomen en dan lekker gezellig met cast en crew genoten van een glaasje wijn of een glas "Omer" (bier van de maand bij vriend Dominique).

14 november 2010 - de derde opnamedag

Ook dit werd een druilerige dag.  Dreigende wolken konden geen kwaad, maar regen wilden we toch vermijden.  In de voormiddag filmden we een gezellig dineetje tussen Griet en Vincent met een paar leuke camerastandpunten en wat boeiend acteerwerk van beide acteurs.  Dan vlug een broodje naar binnen gewerkt en naar het kanaal.  Daar filmden we één van de mooiste shots die we ooit gedaan hebben voor een film.  Al moet gezegd dat mijn hoogtevrees serieus op de proef werd gesteld.  We namen nog een spectaculaire shot op en sloten af met twee ordinaire medium shots en een close-up.  Voilà, de opnames zitten erop.  Nu op naar de montage.  We gingen nog ene drinken bij ons thuis en discussieerden nog wat over waar de film nu eigenlijk over gaat, over welke muziek we gaan gebruiken enz.  Van de beelden ben ik alleszins zeer tevreden.  Hopelijk zal het publiek dat ook zijn ...

Wie niet weg is, is gezien !

Wie niet weg is, is gezien !

 Spel : Robin Pottie, Tuur Logghe en Stan Bruwier

XXXX

Robin Pottie, Tuur Logghe en Stan Bruwier legden samen hun eindexamen van de toneelklas in de academie af met deze productie. Alle drie hebben ze een circusverleden en zoeken graag de grens op tussen leven en dood.

“Wie niet weg is, is gezien” vertelt het verhaal van drie mannen die zich tijdens WO I ergens in een godvergeten stuk niemandsland bevinden. Hier wachten ze op de vijand, die maar niet komt. Ze vervelen zich dood, waardoor ze steeds krankzinniger worden.

Tijdens het verjaardagsfeestje van vier collega's van Griet, vluchtten we even weg om deze voorstelling te gaan bekijken van een zoon van een andere collega van Griet.  Drie tieners die samen een toneelvoorstelling in elkaar boksen.  Niet simpel, maar wel een ongelooflijke uitdaging voor deze drie jongelingen.  Het werd een leuke voorstelling met heel veel humor.  Hier en daar miste ik wat samenhang, maar dat had ook en vooral te maken met het feit dat ze in hun eindexamen zowel poëzie, proza als toneel moeten verwerken.  Ik heb mij echter geamuseerd bij het aanschouwen van zoveel jeugdig enthousiasme en talent.

Oblomow

Oblomow

(Lazarus)

door Lazarus

 

Spel : Koen De Graeve, Joris Vanden Brande, Jan Steen, Charlotte Vandermeersch, Ryszard Turbiasz & Pieter Genard

XXXX

"Ik doe het morregen, da'k het morregen zal doen ...", zongen Belgian Asociality begin jaren '90.  Ik moest onherroepelijk aan bovenstaand nummer denken bij het zien van "Oblomow".  Want de titel van dat liedje zou perfect de persoonlijke leuze van Oblomow kunnen zijn.  Oblomow is een man van stand in het negentiende eeuwse Rusland.  Hij heeft echter één groot probleem.  Hij kan heel moeilijk beslissen.  Wat hij kan uitstellen tot morgen zal hij zeker vandaag niet doen.  Dus brengt hij zijn dagen door met slapen, want als hij dat doet, kan niemand hem lastig vallen met allerlei zaken waarin hij beslissingen zou moeten treffen of zo ...  Zelfs zijn vriend Andrei Stolz slaagt er niet in om hem uit zijn luie bed te krijgen en met hem de wereld rond te trekken.  Tot deze zelfde Stolz hem voorstelt aan Olga, waar Oblomow smoorverliefd op wordt ...

Koen De Graeve is schitterend als de eeuwig twijfelende Oblomow.  Hij maakt deze voorstelling.  Kan ook niet anders, want hij staat bijna constant op de scène en is afwisselend grappig en af en toe ontroerend als Oblomow.  Hij wordt goed geflankeerd door Jan Steen als Stolz en Pieter Genard als zijn vriend-oplichter.  Een leuke rol ook voor Turbiasz als de verteller van dienst met een paar grappige intermezzi.  Joris Vanden Brande als een soort Arlequino-Zachar (de butler van Oblomov) en Charlotte Vandermeersch als Olga konden mij net iets minder bekoren.  Ook het sobere decor werkte wonderwel en bestond enkel uit een tafel, wat stoelen, een deur en een stapel matrassen als het ultieme symbool van luiheid.  Het feit dat Oblomow het zo moeilijk heeft om die berg matrassen te beklimmen, is tekenend voor zijn personage en illustreert zijn onmacht om het leven te trotseren.

Het stuk van 2 uur en 40 minuten wist mij bijna constant te boeien op een paar mindere momenten na.  Zo vond ik het eerste bezoek aan het landgoed net iets te lang duren.  Hier ging Charlotte Vandermeersch ook zo in "overdrive" dat het niet mooi meer was.  Was dit nu echt nodig ?  Ook een paar scènes met Zachar duurden mij net iets te lang, maar voor de rest een schitterende voorstelling gezien met een paar leuke vondsten, zoals het functionele gebruik van bureaulampen op de scène als lichtbron.  Zeker een aanrader !