We zijn eraan begonnen

Gisteren de eerste repetitie gehad van ons volgende stuk bij Klakkeboem, m.n. "Een vloog over het koekoeksnest". Repetitie is misschien een groot woord, maar ik vond het althans zeer leuk en vooral heel interessant. Rudy (de regisseur) had op voorhand de acteurs ingedeeld in drie groepen : de patiënten (waar ik deel van uitmaak), de medische staf en de "buitenwereld". Gisteren waren alleen de patiënten aanwezig en de bedoeling was dat we ieder personage probeerden uit te diepen (zonder dat we nu al weten wie wij zullen spelen). Ik ben voorstander van dit soort repetities. Op die manier leert iedereen het stuk beter kennen en, belangrijker nog, we leren alle personages kennen. Iedereen die toneel speelt, weet dat er anders acteurs zijn die zich enkel en alleen met hun eigen rol bezighouden en geen oog of oor hebben naar de andere personages, terwijl dit toch heel interessant kan zijn voor de uitbouw van je eigen personage.

De bedoeling was om alle personages te overlopen, maar dit kwam er niet van. We deden er uiteindelijk vier van de acht : Ruckly, Scanlon, Chief Bromden en Billy Bibbit. Uiteindelijk kom je interessante zaken te weten en zie je ook dat er verschillende interpretaties zijn van de diverse personages. Na de "analyse" van elk personage mochten we dan onze interpretatie geven van het net besproken personage en dan stel je ook vast dat iedereen die personages op een andere manier gaat invullen. Heel tof, heel interessant allemaal.

Ik kijk nu al uit naar de volgende repetitie binnen twee weken !

Streven Vichte

Mankie Billie van Inishman

(Martin McDonagh)

Regie : Frederik Vercaempst

Spel : Anabelle Vanleeuwen, Annelies Blancke, Björn Wittevrongel, Elise Hoste, Guy Heyse, Jonatan Baert, Lieven Van Speybrouck, Lucrèse Moyaert & Sylverine Vandendriessche

XXXX

Zelden zo'n creatieve adaptatie van een stuk gezien als hetgeen we hier mochten aanschouwen. Al van in het begin zagen we leuke dingen. Een sober, maar heel inventief decor met enkel de achterwand van een winkeltje met daarvoor een toog en vooraan op scène twee omgekeerde kratten. Nadat we kennis maakten met de twee tantes van Billie, werden alle personages één voor één voorgesteld op een hele originele manier. Billie "tsjaffelde" naar hen, waarna ze elk om beurt naar voor kwamen en in een lichtspot gezet werden. Mankie Billie bleef als laatste over en wou ook in het licht gaan staan, maar dat kwam maar niet, dus moest hij afdruipen met de staart tussen zijn benen. En dat zette meteen de toon voor de rest van het stuk. Billie is mank en woont op het eiland Inishmaan. Hij werd als kind achtergelaten door zijn ouders. Hij wordt nu opgevoed door zijn tantes. Hij wordt door iedereen uitgelachen. Als er op een dag verteld wordt dat er op een naburig eiland een Hollywoodfilm gedraaid wordt, wil iedereen hieraan meewerken. Zo ook Billie ...

Hele leuke personages allemaal, heel leuk gebracht. Daarenboven hanteerden de acteurs ook een speciaal soort dialect wat af en toe op de lachspieren werkte en bijdroeg tot de luchtige sfeer van het stuk. Neem daarbij nog eens de fantastische muziek (die perfect paste in het concept van de regisseur) en het plaatje klopte volledig. Goed bedacht en op die manier werd het zware onderwerp op de gepaste manier ontlucht. Ik zou alle personages kunnen opnoemen, maar ik zal me beperken tot mijn drie favorieten : Bartley, een kwajongen met een groot hart die jammer genoeg gepest wordt door zijn eigen zus ; moederke, de moeder van Johnnypateen die maar niet van de drank kan afblijven ; en tenslotte Billie zelf, eigenaardig genoeg de "normaalste" van de hele groep, schitterend gebracht door de jonge acteur.

Wat ik dan weer jammer vond, was dat het stuk mij niet constant kon blijven boeien. Af en toe verslapte mijn aandacht, waarna je dan weer wat tijd nodig hebt om opnieuw in het verhaal te komen. Misschien had een pauze (die er nu niet was) dit euvel kunnen verhelpen. Het einde vond ik dan weer heel mooi. Heel gewaagd om Billie op scène (in fel rood licht) wit te laten schminken door een collega-actrice, maar het werkte wel. Ook het eindbeeld vond ik heel mooi. Billie heel alleen op scène, in het spotlicht dat in het begin niet wou komen toen hij daar stond, maar nu wel ! Heel mooi. Alleen heeft het mij niet gepakt. En dat heeft, denk ik, alleen maar te maken met het feit dat het stuk mij niet de hele tijd geboeid had. Jammer, anders was dit zeker één van de toppers geweest van het voorbije theaterjaar.

Toneelgroep Triene Wup Sente

Een koekoek in het nest

(Dale Wasserman)

Regie en bewerking : Bernard Decock
Spel : Tine Coucke, Jolien Pottie, Mieke Deley, Elisa Pottie, Philippe Devos, Kurt Soenens, Koen Gevaert, Jasper Vanwildemeersch, Koen Pottie, Filip Vanwildemeersch, Hans Huysentruyt, Guido Vanooteghem, Pieter Pottie & Filip Canfyn

XXXX

Misschien ben ik een beetje bevooroordeeld (een beetje veel zelfs), maar ik heb met volle teugen genoten van deze voorstelling. En dat heeft er misschien veel (of zelfs alles) mee te maken dat dit één van mijn lievelingsstukken aller tijden is. Iedereen kent wellicht het tijdloze verhaal van Randle P. MacMurphy (in deze versie Ronny Tanghe) die, om aan het eentonige gevangenisleven te ontsnappen, krankzinnigheid veinst en zo terecht komt in de psychiatrie, meer bepaald in de afdeling van Nurse Ratched (in deze versie Marijke Soetaert). Nurse Ratched eist keiharde discipline en MacMurphy is niet van plan om zich hierbij neer te leggen. Met behulp van zijn collega-patiënten komt hij in opstand ... Het vervolg kent u wel. En zo niet, probeer dan zeker één van deze voorstellingen mee te pikken, want het is de moeite (of anders kom je in het najaar maar eens naar Klakkeboem, want dan brengen wij onze versie van dit stuk).

Al van bij het binnen komen, zag je dat dit goed zou komen. Een heel sober, maar efficiënt decor sierde bijna de helft van de volgelopen zaal te Heule. Eigenaardig dat alle acteurs reeds op scène stonden en zelfs een babbeltje sloegen met het publiek, maar goed. En dan het begin. Groen licht op Deedee (voor wie de originele versie kent, Chief), die kronkelt terwijl hij zijn op hol geslagen gedachten probeert te ordenen. En dan maakten we kennis met de bewoners van de psychiatrie, gevolgd door het verplegend personeel. Een gewone, doordeweekse dag op de afdeling wordt verstoord door de komst van Ronny Tanghe. Het zou al te makkelijk zijn om, bij de acteurs, enkel Ronny Tanghe en Marijke Soetaert te vermelden. Beiden speelden hun rol quasi perfect en kwamen mij zeer geloofwaardig over. Maar dat zou afbraak doen aan de anderen en dat wil ik niet. Want hier werd gewoon homogeen goed geacteerd. Van de psychopatische Demoor met zijn zelfgemaakte bom tot de paranoïde Herman Van Haecke. Maar ook Bert Bruneel, Danny Kindts deden wat ze moesten doen en, heel belangrijk, hielden dit ook het hele stuk vol. Sterk. Toch nog een extra vermelding voor mijn twee favorieten : de schitterende Nico Maertens met zijn waanbeelden en een heerlijke Deedee. Wat een imposante verschijning, wat een présence.

Ook de muziek en het licht waren van een hoog niveau. Piepklein minpuntje toch was het einde, dat aan kracht moest inboeten doordat er teveel gepraat werd. Ik vind dat je dit evengoed kunt zeggen met beelden zonder dat daarbij al die commentaar moet gegeven worden. Maar voor de rest voor mij zeker een van de betere voorstellingen van het afgelopen jaar. Veel ligt natuurlijk aan het stuk. Dit is gewoon een schitterend stuk, met een meeslepend verhaal, vol tragiek, dramatiek en humor. Ik denk dat je al een heel slecht gezelschap moet zijn om dit kapot te spelen. Desalniettemin een hele mooie versie van dit verhaal gezien ! Proficiat, Triene Wup, en tot volgend jaar !

Figurentheater Vlinders & C°

Koning Edilbert de Laatste

(Joost Van den Branden)

Regie : Ronny Aelbrecht
Spel : Ronny Aelbrecht en Joost Van den Branden

XXXX

Om zeker niet afgekickt te raken van toneel en aanverwanten, trokken we vrijdagavond naar Zwevegem-Knokke. Daar organiseerde de KWB een voorstelling van Figurentheater Vlinders en C°, "Koning Edilbert de Laatste, kroniek van het eeuwige leven". Koning Edilbert treurt en blijft treuren om het verlies van zijn koningin Johanna, hoewel ze ondertussen veertig jaar geleden gestorven is. Zijn volk moet heel hard werken en kent geen verlof of compensatie voor wat dan ook. Daarom ijvert het volk nu voor een of andere Sociale Zekerheid.

Het werd best een plezante avond in het gezelschap van deze allround artiesten. Met hun zelfgemaakte poppen begeleidden ze ons door dit simpele verhaaltje met een lach en een traan. Af en toe begeleid door live-muziek en mooi ondersteund door filmbeelden. Knappe voorstelling met een paar hele leuke vondsten en best een aantal hele grappige intermezzo's. Alleen jammer dat het onderwerp een beetje voorbijgestreefd is en mij veel te belerend overkwam, waardoor het stuk een groot deel van zijn charme verloor.

Toch chapeau voor deze mensen. Wat een artiesten, wat een creativiteit. Leuk. Blij dat ik dit ook eens gezien heb.

VHSI

De Gijzelaar

(Brendan Behan)

Regie : Eric Meirhaeghe

Spel : Anthony De Buyser, Lynn Dedeyne, Karolien Depuydt, Geert Desiron, Astrid Derycke, Stijn Devriendt, Carla D'hoekers, Lieve Eggers, Raymond Jaecques, Gwenn Schoonjans, Karin Van Roy

XXXX

Altijd benieuwd naar hetgeen vrienden/kennissen presteren op vlak van toneel. En als er dan twee in dezelfde productie zitten, dan nog te meer. Met Gwenn volgden we samen cursus en met Eric had ik zelf al het genoegen om twee keer te mogen meespelen. Omdat er geen enkele andere datum schikte, waagden we het er maar op (op uitnodiging van Gwenn) om eens naar de try-out te gaan. Best een leuk stuk, "De Gijzelaar" van Brendan Behan. We maken kennis met Pat en Meg, die samen een Ierse bruine kroeg (of is het een echt bordeel) uitbaten. Pat was ooit een die-hard IRA-lid, maar is hiermee gestopt toen hij gekwetst raakte aan zijn been. De kroeg wordt bovendien bevolkt door een hele resem knotsgekke, kleurrijke, maar vooral luidruchtige figuren. In Belfast staan ze op het punt een jong lid van het IRA te executeren en daarvoor besluit het IRA om een Brits soldaat te gijzelen en gevangen te houden in de kroeg van Pat en Meg ...

We krijgen de ene gekke situatie na de andere, heel vaak met een wrange ondertoon. Leuk gedaan allemaal, met een aantal hele mooie beelden. Ook de figuren waren allemaal heel mooi uitgetekend en werden een soort karikaturen van hun personage. En het moet gezegd dat het spel goed was, zeker als je in acht neemt dat 7 van de 11 acteurs nog nooit op een scène gestaan hadden. Jammer dat het, zeker in het deel voor de pauze, allemaal wat moeilijk te volgen was. Doordat de beelden primeerden, werd het verhaal wat naar de achtergrond verschoven. Wat niet wegneemt dat er een aantal hele mooie beelden in het stuk zaten. Misschien wat te chaotisch en te luidruchtig bij momenten. Deel twee echter was een stuk minder druk, waardoor dit ook wat makkelijker was om te volgen.

Al bij al een leuke voorstelling met hele leuke vondsten en goed spel. Jammer van de chaos en de drukte, waardoor het verhaal te vaak naar de achtergrond verdrongen werd.