Streven Vichte

Mankie Billie van Inishman

(Martin McDonagh)

Regie : Frederik Vercaempst

Spel : Anabelle Vanleeuwen, Annelies Blancke, Björn Wittevrongel, Elise Hoste, Guy Heyse, Jonatan Baert, Lieven Van Speybrouck, Lucrèse Moyaert & Sylverine Vandendriessche

XXXX

Zelden zo'n creatieve adaptatie van een stuk gezien als hetgeen we hier mochten aanschouwen. Al van in het begin zagen we leuke dingen. Een sober, maar heel inventief decor met enkel de achterwand van een winkeltje met daarvoor een toog en vooraan op scène twee omgekeerde kratten. Nadat we kennis maakten met de twee tantes van Billie, werden alle personages één voor één voorgesteld op een hele originele manier. Billie "tsjaffelde" naar hen, waarna ze elk om beurt naar voor kwamen en in een lichtspot gezet werden. Mankie Billie bleef als laatste over en wou ook in het licht gaan staan, maar dat kwam maar niet, dus moest hij afdruipen met de staart tussen zijn benen. En dat zette meteen de toon voor de rest van het stuk. Billie is mank en woont op het eiland Inishmaan. Hij werd als kind achtergelaten door zijn ouders. Hij wordt nu opgevoed door zijn tantes. Hij wordt door iedereen uitgelachen. Als er op een dag verteld wordt dat er op een naburig eiland een Hollywoodfilm gedraaid wordt, wil iedereen hieraan meewerken. Zo ook Billie ...

Hele leuke personages allemaal, heel leuk gebracht. Daarenboven hanteerden de acteurs ook een speciaal soort dialect wat af en toe op de lachspieren werkte en bijdroeg tot de luchtige sfeer van het stuk. Neem daarbij nog eens de fantastische muziek (die perfect paste in het concept van de regisseur) en het plaatje klopte volledig. Goed bedacht en op die manier werd het zware onderwerp op de gepaste manier ontlucht. Ik zou alle personages kunnen opnoemen, maar ik zal me beperken tot mijn drie favorieten : Bartley, een kwajongen met een groot hart die jammer genoeg gepest wordt door zijn eigen zus ; moederke, de moeder van Johnnypateen die maar niet van de drank kan afblijven ; en tenslotte Billie zelf, eigenaardig genoeg de "normaalste" van de hele groep, schitterend gebracht door de jonge acteur.

Wat ik dan weer jammer vond, was dat het stuk mij niet constant kon blijven boeien. Af en toe verslapte mijn aandacht, waarna je dan weer wat tijd nodig hebt om opnieuw in het verhaal te komen. Misschien had een pauze (die er nu niet was) dit euvel kunnen verhelpen. Het einde vond ik dan weer heel mooi. Heel gewaagd om Billie op scène (in fel rood licht) wit te laten schminken door een collega-actrice, maar het werkte wel. Ook het eindbeeld vond ik heel mooi. Billie heel alleen op scène, in het spotlicht dat in het begin niet wou komen toen hij daar stond, maar nu wel ! Heel mooi. Alleen heeft het mij niet gepakt. En dat heeft, denk ik, alleen maar te maken met het feit dat het stuk mij niet de hele tijd geboeid had. Jammer, anders was dit zeker één van de toppers geweest van het voorbije theaterjaar.