'Allo 'Allo

'Allo 'Allo

(Jeremy Lloyd & David Croft)

 door Toneelgroep De Schietspoele Vichte

Regie : John Schouppe

Spel : Dominique Bostoen, Nadine Marysse, Sophie Nuyttens, Ignace Gabriel, Katrien Vandeburie, Annelies Demeyere, Dirk Bostoen, Peter Nuyttens, Youri Devlaminck, Linda Manderick, Antoon 't Kint, Hildegart Vandendriessche & Vincent Cluyse

XXXX

Hoe begin je hier in godsnaam aan ?  Dat was het eerste dat door mijn hoofd schoot toen men mij vertelde dat deze groep van plan was om "'Allo 'Allo" op de planken te brengen.  Maar wonder boven wonder brachten ze het er behoorlijk goed vanaf.  Er werd gekozen om niet te veel te veranderen aan de gekende typetjes.  Ze zagen er zelfs allemaal behoorlijk hetzelfde uit als hun bekende voorgangers.  De originele René Artois is mijns inziens niet te evenaren, maar het moet gezegd dat de Vichtse René zich meer dan behoorlijk kweet van zijn taak.  De Vichtse Edith gaf een andere draai aan haar personage en dat werkte heel goed.  Mimi had heel goed gekeken naar haar voorbeeld en imiteerde haar bijna klakkeloos.  Mooie prestaties.  Diegene die mij het meest opgevallen zijn echter, waren de Vichtse tegengangers van Herr Flick en Luitenant Grüber.  Twee leuke personages, goed gebracht door deze twee acteurs.  Ook de rest van de cast trok zich behoorlijk uit de slag.

De echte meerwaarde van deze voorstelling zat nochtans niet in de acteurs, maar in de regie.  Een bijzonder creatieve en moderne aanpak toch.  De acteurs kwamen de scène op, haalden hun attributen uit een kist en namen dan plaats achter een doorzichtige wand en waren gedurende het volledige stuk allemaal voortdurend zichtbaar.  Van hieruit betraden ze dan de wondere wereld van het café van René.  En dat café bestond uit witte blokken, die dienst deden als tafeltjes, een auto, een koets, zetels, een schip en ga zo maar verder.  Bijzonder creatief allemaal en voor mij werkte het ook wonderwel.  Scènes die mij bijgebleven zijn, zijn de scène met de auto, de hilarische scène met de paarden (en het op hol geslagen paard van Grüber), de scène met de zetels (twee blokken met daarachter een man met uitgestoken armen met een wit doek over zijn hoofd) ...  Allemaal heel simpel, maar heel mooi om naar te kijken.

Het verhaaltje op zich had voor mij niet zoveel om het lijf en verviel af en toe in te platte humor, maar de creatieve aanpak van de regisseur maakte voor mij alles goed en zorgde er ook voor dat ik een hele plezante avond beleefde in het door Duitsers bezette Frankrijk tijdens de tweede wereldoorlog en luister maar heel goed, want ik zal dit maar één keer zeggen ...