Regie : Bart Gerard
Spel : Jurgen Vantornout, Sally Vlieghe, Geert Vansteenkiste, Els Maveau en Sven Rehburg
XXXX
Iedere theaterliefhebber kent wellicht "De koopman van Venetië" van William Shakespeare. Een nogal luguber, maar heel mooi stuk. Daarin leent Shylock geld aan Antonio. Als deze niet op tijd kan terugbetalen, moet hij 1 pond van zijn eigen vlees afstaan. In 2004 nog schitterend verfilmd als "The Merchant of Venice" met Al Pacino als Shylock en Jeremy Irons als Antonio. Wij zagen een eigentijdse bewerking van dit stuk met behoud van een aantal originele verzen van Shakespeare. Het stuk situeerde zich nu niet in het Venetië van de zestiende eeuw, maar in het hedendaagse Roeselare en speelde zich af in het drugsmilieu. En Shylock werd vervangen door Rafi, een allochtone eigenaar van een Pita-zaak.
We zagen een heel sober, maar tegelijkertijd ook heel efficiënt decor. Iedere acteur had zijn eigen zitblokje, dat tegelijkertijd ook als decorstuk gebruikt werd. Dat was van iedereen wit en van Rafi zwart. Zo was Rafi ook zwart gekleed en zat bijna altijd helemaal alleen rechts van de scène terwijl de rest links zat. De vloer was één grote bankkaart. Blijkbaar vaak gebruikt in het drugsmilieu om "white lines" op de magneetband te leggen met een andere bankkaart (met dank aan de regisseur voor deze uitleg ;-)). Het stuk begon met een videomontage waarbij gesuggereerd werd dat een stuk uit Antonio's been gesneden werd. En gedurende de rest van het stuk werd constant een videobeeld geprojecteerd met een stuk vlees dat langzaam aanbrandde op de barbecue. Daarbij werd ook nog eens iedere scène-overgang begeleid door een door merg en been snijdend geluid van het slijpen van een mes. En dit hele concept werkte wonderwel.
De teksten waren niet zo evident om op een natuurlijke manier uit je mond te laten rollen. Daarenboven werd ook gekozen om in het dialect te spelen wat dit nog moeilijker maakte. Gevolg was dat veel zaken niet natuurlijk genoeg gedeclameerd werden door de acteurs. En nu kun je wel zeggen dat dit eigen is aan Shakespeare zijn verzen, maar misschien was AN dan toch een betere keuze geweest. Het stuk kon mij ook niet de hele tijd boeien. Er zaten een aantal sterke momenten in, maar niet genoeg om mijn aandacht vast te houden. Wel heel leuk was het feit dat Shakespeare zelf zijn opwachting maakte en zijn eigen tekst kwam verdedigen bij de personages.
Wetende dat dit gezelschap het gewend is om komedies te brengen, vind ik het moedig om dit te brengen en daarvoor alleen al verdienen ze een daverend applaus. Ik had alvast een plezante avond. Tot toneels, toneelvrienden !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten