In The Mood

"In The Mood" was een initiatief van kunstencentrum Buda te Kortrijk waar de bezoekers volledig werden ondergedompeld in de wereld van de psychiatrie en de kunst. Van zodra je binnen kwam, werd je verwelkomd door een aantal vriendelijke verplegers die je een vragenlijst lieten invullen om uw gemoedstoestand te kunnen meten. De ergste gevallen werden door verwezen naar een echte psychiater en kregen de kans om 5 minuten hun ziel bloot te leggen. Anderen kregen de kans om een glaasje cava te drinken in de foyer. Al gauw kregen we het gezelschap van enkele verpleegsters die een aantal druppeltjes medicijnen aan de cava toevoegden. Rode druppels voor de patiënten met liefdesproblemen, gele druppels voor de patiënten die te veel gal spuwen, blauwe druppels voor de depressieve patiënten, enz... In de hoek stond er nog een automaat waar je voor de som van 20 eurocent wat extra pillen kon kopen. Na een welkomwoordje van Dokter Titeca, mochten we kiezen uit twee zalen voor een voordracht van +/- 30 minuten. We kozen voor de voordracht "Waanzinnige creaties en creatieve waanzin". Aan de hand van enkele voorbeelden, werd ons duidelijk gemaakt dat veel bekende kunstenaars psychiatrische patiënten waren en dat sommige bekende werken door psychiatrische patiënten werden gecreëerd. Tof om te weten maar niet echt mijn ding. Te veel theorie op korte termijn deed mijn aandacht al gauw verslappen. Na de lezing gingen we onmiddellijk naar de grote zaal voor de theatervoorstelling "Liga" van het Nederlandse theatergezelschap "Kassys". Het stuk begon met een kleine video waarop we de acteurs één voor één van het podium zien komen en elkaar feliciteren. Na een kus en knuffel,worden ze door hun ouders opgepikt en gaan onmiddellijk naar huis( http://www.youtube.com/watch?v=QFnB6ghRgyw) Dan begint het stuk. Het podium ligt vol voorwerpen (kussens, speelgoed, een ladder, een touw, een stok, een bal...) en één voor één komen de acteurs binnen en beginnen rond te lopen en gekke dingen te doen. Ik had zo iets van "Huh ? Wat krijgen we nu ?" Ik begreep eerst niet wat er gaande was maar stelselmatig werd duidelijk dat we hier te maken hadden met psychiatrische patiënten die in een recreatiezaal waren terecht gekomen. Na de eerste verwarrende minuten, zagen we de acteurs hun fantasie op hol slaan en werden er met behulp van de voorwerpen allerlei beroepen, activiteiten enz uitgebeeld... Het was werkelijk fantastisch... ( De eerste 45 minuten werd er geen woord gesproken maar toch zat ik geboeid te kijken. Nu en dan met een lach, dan weer wat medelijden. Hilarisch was het moment dat één van de verzorgers binnen kwam en in ieder voorwerp iets anders zag dan wat de patiënten eigenlijk hadden gecreëerd. Zonder het zelf te weten hadden ze blijkbaar allemaal iets in elkaar gestoken dat geassocieerd kon worden met een barbecue. Omdat de verzorger blijkbaar altijd gelijk heeft, hebben ze dan maar barbecuetje gespeeld. Daarna mocht iedereen terug naar huis en zagen we de acteurs het podium verlaten op dezelfde wijze als we gezien hadden in de film die bij het begin werd getoond. Subliem gewoon. Een daverend applaus was meer dan terecht en ik heb zelfs recht gestaan en keihard in mijn handen geklapt. Wat een klasbakken ! Daar hoop ik later meer van te zien te krijgen. Na een lekker duveltje begaven we ons dan naar de filmzaal waar de documentaire "De Man Die Zichzelf Voor Don Quichotte Hield" geprogrammeerd stond. Een aangrijpende film waarin we een aantal psychiatrische patiënten volgen die repeteren voor de theatervoorstelling "Don Quichotte". We maken kennis met Franky (een agressieve schizofreen), André (een zware alcholist), Carlos (een zwaar depressieve met faalangst) en Maarten (een hyperactieve autist). Elk beleven ze de repetitie op hun manier en ontsnappen hierdoor eventjes aan het ellendige verleden dat ze met zich meesleuren. Op het podium worden ze even een personage dat ze al gans hun leven proberen te zijn. En niets zal hun tegen houden om op de avond van de voorstelling te schitteren als de grootste sterren. Na de film was ik sprakeloos. Respect voor de mensen die zich iedere dag inzetten voor die patiënten. De stilte in de zaal bewees onmiddellijk dat alle toeschouwers op dezelfde golflengte zaten. Deze film had ons diep geraakt. Een prima afsluiter van een schitterende avond. Ik ben nog steeds onder de indruk.