Alba

Alba

(Federico Garcia Lorca)
door Spiegeltheater

Regie : Pierre Van Heddegem
Spel : Katia Ostyn, Lieve Bruynooghe, Kathy Casier, Shirley Sintobin, Kathy Lacaeyse, Els Lootens, Nele Vervaeck & Eline Renard

XXXX

"Weg met Lorca !", riep ik toen we de zaal uit gingen. Wat misschien niet helemaal fair is omdat er van het originele stuk van Lorca eigenlijk heel weinig overbleef. Wat we te zien kregen, was een soort bewegingstheater. De actrices, die zich allemaal heel goed tot uitstekend kweten van hun job, debiteerden een aantal stukjes tekst uit "Het Huis van Bernarda Alba", waarna het verhaal weer onderbroken werd door één of andere "dans", of liever een "beweging" op muziek. De regisseur zal dit allemaal wel schitterend gevonden hebben en zal hier wel één of andere boodschap mee willen overbrengen, maar die was aan mij zeker niet besteed. Het enige wat al die "bewegingen" bij mij teweegbrachten, was één langgerekte geeuw. "Het Huis van Bernarda Alba" is al geen stuk dat mij echt kan boeien. Daarvoor is de thematiek achterhaald. En als je het dan ook nog eens op deze manier brengt en alle tempo eruit haalt, dan vind ik er nog minder aan dan ik er al aan vond. De regisseur heeft geprobeerd om dit stuk te moderniseren, maar is daar niet in geslaagd. Misschien wordt het tijd dat we eens iets anders gaan spelen. Er worden nu ook toneelstukken geschreven. Soms lijkt het alsof amateurgezelschappen dat niet weten.

Het begon nochtans goed. Het decor zag er goed uit, heel sober met grote witte vlakken in een soort "doos", waarin de actrices zich bewogen. We zagen eerst wat filmfragmenten met interviews van een aantal personages die terugblikten op de gebeurtenissen van een jaar geleden. Hierdoor werd het toneelstuk op zich een soort flashback. Heel leuk gevonden om de beweegredenen van de personages weer te geven, maar hier werd te weinig mee gedaan tijdens de rest van het stuk. Niet echt mijn ding dus, deze creatie. Lag dat nu aan het stuk of aan de uitwerking ? Om eerlijk te zijn, denk ik dat het een combinatie van de twee was. Toch proficiat aan de groep voor de durf om het stuk op die manier te benaderen. Het kan niet altijd een schot in de roos zijn.