Ik dacht dat mijn hart het zou begeven gisteren. Ik stond voor mijn werk op Batibouw en kon daar dus niet weg om onze film te verdedigen op de provinciale wedstrijd van WEVAC. Griet twijfelde niet en sjeesde van Brussel naar Oostende om ons daar te vertegenwoordigen. De zenuwen gierden door mijn lijf omdat het débacle van de veel te donkere beelden op de wedstrijd van Impuls steeds weer door mijn hoofd spookte. En ondanks dat ik wist dat de film er nu veel beter uitzag dankzij de hulp van Ronny (die alle beelden omzette van donker naar klaar), kon ik mijn zenuwen moeilijk bedwingen. 17u10 : begin van de projectie. Het was nu of nooit en daar stond ik op de stand, uitleg te geven over "onnozele" (zo leek het toch op dat moment) afsluitingen. De minuten leken tergend traag voorbij te glijden. 17u38 : mijn GSM ! Het verlossende telefoontje. Kon ik wel niet opnemen zeker omdat één of andere pipo het net op dat moment nodig vond om mij voor de zoveelste keer de uitleg te laten doen over onze (weliswaar fantastisch uitziende) schuifpoorten. 17u45 : pipo weg. Met trillende handen vormde ik het nummer van Griet. Ik hoorde haar bijna niet, enkel wat gefluister. Uit al dat gefluister kon ik opmaken : 78. 78 ! Dit kon niet waar zijn. Blijkbaar waren de filmgoden ons goed gezind. Ik wou meer weten, maar de projectie was nog bezig waardoor ik niet opnieuw kon bellen. 17u55 : nog maar eens proberen. Nu bleek er een speech bezig te zijn. Grrrr ! 18u10 : eindelijk kreeg ik mijn Grietje terug aan de lijn. De jury gaf ons 73, 85, 80, 78 en 76 wat een gemiddelde opleverde van 78,4. Wat een resultaat ! Ex aequo met "De Voorspeller", een speelfilm van Olivier Grenelle, waar ik ook van genoten had op zaterdag. Met dit resultaat behaalden we een gedeelde derde plaats op dit festival en een tweede plaats (eigenlijk gedeeld eerste) bij de speelfilms. Man, wat was ik tevreden ! Dit betekent ook dat we nu mogen deelnemen aan de nationale wedstrijd van CVB (Centrum Voor Beeldexpressie). Joepie !
Ik zal het maar niet onder stoelen of banken steken dat ik zwaar ontgoocheld was na de clubwedstrijd van Impuls. Door de veel te donkere beelden (nu nog oorzaken zoeken, heeft geen zin meer) was de helft van de film als het ware onzichtbaar. Blijkbaar hadden de mensen de film zelfs niet begrepen de eerste keer omdat een aantal dingen gewoon niet te zien waren. De ontgoocheling was al groot en als je dan ook nog een hoop kritiek moet slikken nadien terwijl je eigenlijk diep vanbinnen weet dat je geen slechte film gemaakt hebt, dan wordt die ontgoocheling alleen maar groter. Gelukkig is dit nu allemaal recht gezet en worden kritikasters op die manier de mond gesnoerd. En dat de film nog niet perfect was, weet ik ook wel. Ik weet ook wel dat de klank hier en daar te wensen over laat, dat het scenario niet zo sterk is, enz. Maar dat neemt niet weg dat we hier met een fantastische groep een heel leuk speelfilmpje gemaakt hebben dat op WEVAC (gelukkig) blijkbaar enorm goed gesmaakt werd door de aanwezigen. Grietje vertelde me dat er tijdens de film veel reactie was en dat er zelfs af en toe gelachen werd (wat wil een filmmaker nog meer). Nogmaals bedankt aan alle medewerkers en sympathisanten. En volgend jaar zijn we zeker weer van de partij met een nieuwe film.
Delen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten