KAATJE IS VERDRONKEN
(Alex van Warmerdam)
(Alex van Warmerdam)
Regie : Piet Lesage
Spel : Wouter Sinaeve, Greet Vanderstichele, Silke Verslype & José Billiau
XXXX
Door omstandigheden konden we maar één voorstelling van het Provinciaal Theaterfestival van West-Vlaanderen bijwonen. En wat voor één : een absurde komedie van onze Noorderbuur Alex van Warmerdam.
Het stuk begon goed. De regisseur koos voor een mix tussen realisme en absurdisme. En deze mix zorgde ook voor een weinig coherente voorstelling. Zoals ik al zei, begon het stuk fantastisch. De vrouw komt binnen en schept water uit het aquarium om de vloer te poetsen. Nadien maken vader en dochter hun opwachting en opent vader de vergadering. De vergadering heeft twee onderwerpen : de tuin en de hitsigheid van Ka (de dochter). Vader wil een tuinman om de tuin in orde te brengen en om erop toe te zien dat Ka niet lastig gevallen wordt door de lokale mannen. Als de vrouw niet akkoord gaat met wat vader allemaal vertelt, staat ze op en stopt haar hoofd in de microgolfoven. Hilarisch gewoon. En zo was het de eerste twintig minuten. Het ene absurde moment na het andere. Maar dit werd jammer genoeg niet volgehouden.
Het stuk begon goed. De regisseur koos voor een mix tussen realisme en absurdisme. En deze mix zorgde ook voor een weinig coherente voorstelling. Zoals ik al zei, begon het stuk fantastisch. De vrouw komt binnen en schept water uit het aquarium om de vloer te poetsen. Nadien maken vader en dochter hun opwachting en opent vader de vergadering. De vergadering heeft twee onderwerpen : de tuin en de hitsigheid van Ka (de dochter). Vader wil een tuinman om de tuin in orde te brengen en om erop toe te zien dat Ka niet lastig gevallen wordt door de lokale mannen. Als de vrouw niet akkoord gaat met wat vader allemaal vertelt, staat ze op en stopt haar hoofd in de microgolfoven. Hilarisch gewoon. En zo was het de eerste twintig minuten. Het ene absurde moment na het andere. Maar dit werd jammer genoeg niet volgehouden.
Een ander storend element voor mij was het "Rok"-groepje. Vier jonge dames brachten muzikale intermezzo's waarin ze een stukje van het verhaal vertelden via hun muziek. Door het feit dat de zang bij momenten bijna niet verstaanbaar was, schoot dit een beetje zijn doel voorbij. Jammer, een gemiste kans. Ook het gegeven dat het absurdisme meer en meer plaats moest ruimen voor realisme zorgde ervoor dat bepaalde absurde moppen later in het stuk spankracht misten. De regisseur koos er op een bepaald moment voor om de dramatiek rond de personages te tonen waardoor het absurde van het gegeven naar de achtergrond werd verschoren. Vandaar ook dat het spel met de tuinkabouters niet meer op de lachspieren werkte en de verveling stilaan binnensloop.
Toch een leuke avond beleefd. Goed gelachen, maar naar mijn bescheiden mening had de regisseur er misschien beter voor gekozen om volledig de absurde kaart te trekken ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten