Theater Platteau

Menuet
(Louis Paul Boon)

Regie : Bart Cafmeyer

Spel : Thomas Demeulenaere, Liesbet Desmet,
Pieter Verbeke, Dries Werbrouck & Mieke Wylin

XXXX

Man, man, man, miserie, miserie, miserie ! Hiermee spreek ik geen waardeoordeel uit over dit stuk, maar dit geeft gewoon weer waarover het gaat. Dit stuk gaat over miserie. Een vrouw zit vast in de sleur van het dagelijkse leven. Het enige wat ze doet is kuisen en naaien voor de broer van haar man, een klootzak met aanzien, die haar bovendien te pas en te onpas verkracht. Haar man is een "loser", die zich naar zijn werk sleept en zich in zijn vrije tijd onledig houdt met het verzamelen van krantenknipsels over moord en doodslag. Bij hen werkt een meisje. De vrouw is blij als ze komt. Zo heeft ze toch wat gezelschap. Hij is ook blij, maar om een heel andere reden ... Er is ook een verteller. Leuke vondst om de verteller echt te laten fungeren als extra personage. Hij speelt als het ware het geweten van de andere personages.

Een heel zware thematiek dus met donkere personages, die zich duidelijk afvragen wat ze hier op deze wereld lopen te doen. Maar vooral schitterend gespeeld. Zelden zo onder de indruk geweest van de acteurs als bij deze voorstelling. Zelden acteurs zo goed zien spelen. Zo homogeen ook. Ik zou hier een pleidooi kunnen afsteken voor die of die, maar het zou de anderen oneer aandoen om er één iemand uit te pikken. Stuk voor stuk speelden ze de pannen van het dak. Van de intrieste, afgeleefde moeder, de zielige vader, het enthousiaste tienermeisje, de vlotte verteller tot de klootzak van een broer van dienst. Allemaal schitterend. En natuurlijk is de ene rol dankbaarder dan de andere. De moeder is een dankbare rol en werd fantastisch gebracht. Zo ook de vader. Maar probeer maar eens om als prille dertiger een veertienjarige te spelen. Niet gemakkelijk zou ik zeggen, maar toch werd dit hier heel goed gedaan. Kortom, twee sterren voor de acteerprestaties alleen.

Een gevaar in dergelijke stukken is de traagheid. Alles moet wegen, alles moet duidelijk in de verf gezet worden omdat we toch zeker niet zouden vergeten dat we hier naar één brok miserie zitten te kijken. En hier liep het voor mij af en toe wat mis. Halverwege het stuk had ik de neiging om toch een paar keer op mijn uurwerk te kijken als de vader voor de zoveelste keer naar boven, naar beneden of naar buiten sloft of als de moeder voor de 100ste keer uiting geeft aan haar miserie. Naar het einde toe was ik dan weer wel mee en ik moet toegeven dat het einde voor mij aankwam als een klap in mijn gezicht. Waaauw ! Niet te verwonderen dat het publiek nog minutenlang stil was na het eindbeeld. Nog een minpuntje voor mij (misschien detailkritiek, maar ik heb me eraan geërgerd, dus de moeite van het vermelden waard) was de keuze om bepaalde attributen expliciet te tonen (de koffietassen, de thermos, ...) en andere dan weer niet (een smeermes, boter, boterhammen, ...) met als bizar hoogtepunt een scène waarbij de ene actrice met een echte schotelvod een tafel afkuist terwijl de andere actrice gebaart dat ze dit doet. Misschien had dit een betekenis, maar die is dan toch volledig aan mij voorbijgegaan.

Nogmaals, ik heb vooral genoten van de acteurs. Jammer dat het verhaal mij niet constant bleef boeien, anders was dit zeker het beste stuk van dit jaar geweest. En ja, ik weet dat mijn collega-toneelgangers het niet 100 % eens zijn met deze mening. Ik daag hen bij deze dan ook uit om hun eigen mening neer te pennen, mochten ze daar behoefte aan hebben ... ;-).

Kohané

Vogels
(Haye van der Heyden)

Regie : Bart Gerard
Spel : Hilde Bossier, Sabine Dekyvere, Luc Demuynck,
Bas Van Montfoort & Nele Vervaeck

XXXX

"Vogels" is een leuk stuk over stukgelopen relaties, over het waarom en over hoe moeilijk het is om de gemaakte brokken nadien terug te lijmen. Jozefien komt alleen te zitten als haar man haar na dertig jaar huwelijk verlaat voor een jongere vrouw. Ook zij begint een relatie met de veel jongere klusjesman, en ga zo maar door. Het stuk staat bol van de mooie dialogen en blijft boeiend om te volgen. Er zaten een paar hele leuke regievondsten in. Het decor bestond uit een stapel stoelen. En overal op de scène hingen kleine lampekapjes. Het stuk bestaat eigenlijk uit een aaneenschakeling van hele korte scènes op diverse locaties en die verschillende locaties werden op een heel originele manier van elkaar onderscheiden. Nele speelde behangpapier en decorvrouw op scène. Door een paar stoelen te verzetten, wat duiding te geven, alweer een nieuw lampje in te draaien en het juiste behangpapier op te houden, werd een nieuwe locatie aangekondigd. Heel leuk gevonden en het werkte nog ook. Ook moet gezegd dat de belichting deed wat ze moest doen en perfect het voorgaande ondersteunde.

Het spel dan. Ik heb enorm genoten van het spel van Carla en Patrick. Zij zorgden voor voldoende tempo en ook wel voor de komische noot. Een heel leuk moment was toen beiden behangpapier aan het spelen waren en zelf ook een beetje op elkaar verliefd werden. Jammer dat ook hier weer het spel niet homogeen genoeg was waardoor het stuk natuurlijk een deel van zijn waarde verliest. Al moet gezegd dat iedereen zijn beste beentje voor zette. Al bij al genoten van het stuk en van de gezellige babbel achteraf met de regisseur en met Nele en haar vriend.

Kunst & Vreugd Hooglede

De waarheid van de leugen

(Sam Shepard)

Regie : Steven Duyck
Spel : Stef Eecloo, Tine Van Poucke, Bert Verstraete,
Katleen Buyse, Ilse Coghe, Dieter Himpe, Hugo Nollet
& Kristien Bommerez

XXXX

Deze voorstelling met gemengde gevoelens aanschouwd. De eerste tien minuten vond ik nochtans fantastisch. Schitterend decor, bol van de symboliek. Heel sober allemaal, dat wel, maar heel mooi om naar te kijken. In het midden twee verhogen (een halve cirkel en een half vierkant) die, na de eerste scène, uit elkaar gehaald werden en de respectievelijke cirkel en vierkant aan weerskanten van de scène (ze speelden trouwens in arena) compleet maakten. Ook het spel was indrukwekkend. Zowel John als Sarah maakten op mij indruk met hun spel. Kortom, een heel goed begin. Jammer dat dit niet volgehouden werd.

Begrijp me niet verkeerd hoor. Het spel bleef goed. Twee acteurs hadden iets meer moeite dan de rest om het hoge spelniveau aan te houden, maar voor de rest geen kwaad woord over de acteurs die stuk voor stuk brachten wat ze moesten brengen. Graag nog een speciale vermelding voor de vader van Sarah, die ik heel sterk vond. Waar schortte het dan wel ? Het decor ? Ja en nee. Het decor was heel sober in zwart-wit, maar zag er op zich heel goed uit. Alleen heb ik af en toe problemen met overdreven symboliek. Iedere regisseur heeft op zich het recht om zijn stuk vol symboliek te stoppen, maar zorg dan dat het publiek ook duidelijk weet wat hiermee bedoeld wordt. En ik moet eerlijk toegeven dat dit, voor mij althans, hier niet altijd het geval was. Met het stuk op zich had ik geen problemen. Ik ben nogal een fan van Sam Shepard en ook dit stuk bevat voldoende inhoud om de kijker te blijven boeien.

Wat voor mij ook beter kon, was het tempo. Af en toe werd het spel serieus geremd door het aannemen van poses om toch maar tot een mooi eindbeeld van een scène te komen of om ons (het publiek) te "pakken" op onze emoties. Omdat er ook te vaak geprobeerd werd om ons te "pakken", werd het spel vaak te theatraal naar mijn goesting. Hierdoor ook begon ik twintig minuten voor het einde al serieus te verlangen naar het einde van het stuk.

Vandaar mijn dubbel gevoel. Een productie met heel veel aandacht voor de verpakking en te weinig voor de inhoud. De verpakking (decor, muziek, symboliek, ...) zag er heel goed uit in al zijn soberheid. Alle ingrediënten waren ook aanwezig (het spel van de acteurs, het stuk, ...) om tot een schitterend eindresultaat te komen, maar de combinatie verpakking-ingrediënten werkte niet of niet voldoende, waardoor het stuk mij zelden of nooit geraakt heeft. Een gemiste kans.

Theater De Balsemblomme

Heuvels van blauw
(Dennis Potter)

Regie : Benjamin Van Tourhout
Spel : Joris Breugelmans, Wim Van Doorsselaere, Berten
Braeckman, Philippe Ceulemans, Vincent Vanhoutteghem,
Ellen Van Praet & Nancy Vanoverbeke

XXXX

We waren met veel van Klakkeboem, een twintigtal in totaal. Met drie auto's, tot de nok gevuld, maakten we de "verre" verplaatsing naar Gent. En dat allemaal om onze vriend en collega-acteur Vincent een hart onder de riem te steken. Leuk zaaltje daar, zaal "Tinnenpot". De zaal ademt een echte theatersfeer uit. We gingen de zaal binnen en ik was direct onder de indruk van het decor. Een aantal stellingen, bekleed met allerhande schroot en antiek, beheersten de scène. Je waande je in een andere wereld. Een donkere wereld. Niet echt een wereld waarin kinderen zich zouden voortbewegen, maar toch had dit iets van een speelplaats, een donkere speelplaats waar kinderen zich in hun stoutste (lugubere) fantasieën uitleven.

"Heuvels van blauw" is een heel mooi stuk. Misschien heeft het feit dat ik zelf ooit nog meespeelde in dit stuk hier alles mee te maken, maar ik denk het niet. Dit is een mooi stuk. Het duurt niet te lang en als dit goed gebracht wordt, dan grijpt het je direct naar de keel. Het pakt je. En het was goed gebracht. Wat een verademing om alweer een amateurtoneelgezelschap te zien waar zo homogeen goed geacteerd wordt. Geen enkele acteur stak er bovenuit, maar ook geen enkele bleef achter. Stuk voor stuk speelden ze hun rol goed tot zeer goed. Van de overmoedige haantje-de-voorste Peter tot de sul van dienst Donald. Mooi om naar te kijken, zeker weten. En bijzonder leuke vondst vond ik het feit dat alle acteurs constant op het podium bleven. Ze gingen ergens in de achtergrond post vatten en namen onopvallend deel aan het spel. Mooi.

Het enige wat mij bij momenten stoorde, was het constant roepen. OK, er mag wel eens geroepen worden. Dat moet zelfs soms, maar hier was het (voor mij dan toch) af en toe net iets te veel van het goede. Ook het einde was voor mij net niet sterk genoeg. Het werd iets te snel afgehaspeld. Misschien hadden ze dit iets langer moeten aanhouden om het publiek de kans te geven alles tot zich te laten doordringen. Maar misschien had dit ook gewoon te maken met het feit dat ik dit stuk zo goed ken, waardoor het einde voor mij ook geen verrassing meer was.

Al bij al een hele mooie voorstelling met een heel inventieve, creatieve regie en top acteerprestaties. Chapeau, Balsemblomme !

Theater Gezelschap Balsemblomme

HEUVELS VAN BLAUW
(Dennis Potter)

Ik weet nu al een tijdje dat sommige van mijn vrienden sterk aan het groeien zijn als acteur maar toch weten ze mij nu al een paar keer op korte termijn met de mond vol tanden te laten staan. Gisteren zijn we met een groepje van 18 klakkeboemleden naar Gent getrokken om er de nieuwste voorstelling van Theater Gezelschap Balsemblomme te volgen. We waren allemaal benieuwd hoe Vincent het er zou van af brengen als Donald in het stuk Heuvels Van Blauw. Al vanaf het moment dat je het oude gebouw van Theater Tinnepot binnenstapt, word je als het ware opgezogen in de wereld van het theater. Kleine hoekjes zijn ingekleed met decors en stoelen alsof je in iedere beschikbare ruimte zomaar uit het niets een theaterstuk mag verwachten. Bij het betreden van de zaal viel al onmiddellijk het decor op. Een metalen stelling werd op een ingenieuze manier ingekleed zodat je met de nodige verbeelding als het ware een bos, een speelplaats voor kinderen, wat dan ook, voor je zag verrijzen. De belichting (en af en toe zelfs wat rookeffecten) zorgden er voor dat de sfeer op een perfecte manier werd meegegeven. De acteurs speelden werkelijk op een hoog en homogeen niveau waarbij er dankbaar gebruikt werd gemaakt van het decor en talloze atrributen. Iedere acteur zat perfect in zijn rol en wist de emoties die zijn karakter meemaakte op een fabuleuze manier over te brengen tot hun publiek. Er werd soms eens gelachen en daarna vielen er dan weer momenten van stilte in het publiek. Een teken dat iedereen het verhaal met aandacht en interesse aan het volgen was. En dat is de verdienste van de acteurs (die als een hechte bende vrienden samen aan het spelen waren) en de regisseur. Ik wil bij deze Vincent nog eens extra feliciteren. Ik heb met open mond naar zijn prestatie zitten staren (ook op het moment dat hij op de achtergrond bezig was) en het is nondedju ne krak zoals we zeggen in Zwevegem. Bedankt aan iedereen van de Balsemblomme (zelfs de mensen achter de bar ;-) ) en wees maar zeker dat ik er de volgende keer ook weer zal bij zijn !

Gran Torino

XXXX

Ik zal maar niet onder stoelen of banken steken dat ik een hele grote fan ben van Clint Eastwood. Al sinds jaar en dag maakt die man hele goeie films. En bij Clint is het net zoals bij goeie wijn : hij wordt beter en beter naarmate de jaren vorderen (in tegenstelling tot bijvoorbeeld Robert De Niro of pakweg Al Pacino (noem mij eens de laatste film van hen die je bijgebleven is ... En toch maken ze nog films hoor ...)). Voor wie nog zou twijfelen aan goeie ouwe Clint, hierbij wat titels : het magistrale "Unforgiven", het romantische "The Bridges Of Madison County", "Million Dollar Baby", "Mystic River", "A Perfect World", " In The Line Of Fire", ... Need I say more ? En ja, ook deze "Gran Torino" is wat mij betreft weer een schot in de roos.

Eastwood speelt zelf de hoofdrol. Hij is Walt Kowalski, een oorlogsveteraan uit de oorlog in Korea. De film begint met de begrafenis van zijn vrouw en nadien leren we Walt kennen als een superchagrijnige (hij is "grumpier" dan Grumpy, echt waar) oude vent die zo weinig mogelijk te maken wil hebben met zijn kinderen en kleinkinderen. Omdat hij dat beloofd heeft aan Walt's vrouw, zoekt Father Janovich toenadering. In het begin moet Walt hier niets van weten, maar gaandeweg ontstaat toch een soort wederzijds respect tussen de twee. Walt zit de hele dag op zijn veranda bier te drinken en te praten tegen zijn enige vriend, zijn hond Daisy. Hij kijkt boos en al wie durft op zijn gras te komen, krijgt een hele boze blik en een grom. Hij moet ook met lede ogen toezien hoe zijn wijk meer en meer bevolkt wordt door spleetogen en zwarten. We maken ook kennis met Thao en Sue, zijn Aziatische buren. Het enige wat zij willen, is een zo normaal mogelijk leven leiden, maar dit wordt onmogelijk gemaakt door een jeugdbende onder leiding van hun neef. Zij willen koste wat het kost Thao inlijven. Ze verplichten hem om de "Gran Torino" (een oude Ford, die Walt nog zelf in elkaar stak in de tijd dat hij in de fabriek van Ford werkzaam was en waar hij ongelooflijk trots op is) van Walt te stelen. Walt betrapt Thao en schiet hem net niet dood. Hij jaagt de bende weg en de rust lijkt terug gekeerd. Thao wil zijn daad goedmaken en wordt klusjesman voor Walt. Gaandeweg worden de twee vrienden en groeit er een hechte band. Maar dat is zonder de jeugdbende gerekend. Zij zullen het hier niet bij laten.

Eastwood vertelt dit verhaal op zijn eigen manier. Hij neemt zijn tijd met een rustige montage en veel close-ups. We zien ook geen bruuske camerabewegingen. De camera volgt deze mensen en legt het vast op beeld zonder zich op te dringen. We leren de mensen kennen zoals ze zijn. Zoals Walt bijvoorbeeld. Hij zoekt geen excuses voor zijn gedrag, hij is gewoon zo. En goeie ouwe Clint is de perfecte acteur om deze rol te spelen. Hij draagt de film, maar het moet gezegd dat ook Thao en Sue goed gecast zijn en hun rol meer dan behoorlijk invullen. Misschien nog een speciale vermelding voor John Carroll Lynch, die de kapper van Walt speelt en dat voortreffelijk doet. En juist doordat we die mensen door en door leren kennen, met al hun gebreken, kunnen we ook meeleven met hen. Daardoor ook is het einde een mokerslag van jewelste !

Ik was al een levensgrote fan van Clint, maar nu ben ik alleen nog maar een veel grotere fan geworden. Go, Clint, go ! De Clint rules !!!!!

Die Ghesellen

Een ideale echtgenoot
(Oscar Wilde)

Regie : Patrick Mahieu
Spel : Norbert Vandercruyssen, Jan Deleersnyder, Guy Dewaele,
Jean-Pierre Vandekerckhove, Regine Vandenbogaerde, Debbie
Manhaeve, Annie Depoortere & Delfiene Beyaert

XXXX

Tijdens de cursus acteren van vorig jaar leerden we Patrick Mahieu kennen als een creatieve, chaotische geest met een groot hart voor theater. We waren dan ook reuzebenieuwd om eens één van zijn creaties te gaan bekijken. En dat werd uiteindelijk "Een ideale echtgenoot" van Oscar Wilde, gebracht door "Die Ghesellen" van Deerlijk. We herkenden de stijl van Patrick direct en dat alleen al toverde een glimlach op ons gezicht. De tekst leek bij momenten wat ondergeschikt aan het visuele, maar dat stoorde mij niet. Integendeel, het verhaal was goed te volgen en dat er af en toe een leuk stukje tekst verloren gaat, is nu eenmaal eigen aan toneel. Je kunt nooit alles horen of zien.

Lady Chevely chanteert Sir Chiltern met zijn verleden om zo haar eigen project gesubsidieerd te krijgen. Lady Chiltern komt hierachter en wil haar man verlaten. De beste vriend van Sir Chiltern, Lord Goring, maakt ook zijn opwachting en dit zorgt voor heel wat intriges en schandalen die op het einde allemaal mooi in hun plooi vallen. Dit hele verhaal werd gebracht als een soort poppenkast met uitvergrote personages en kleurrijke kostuums (die perfect pasten bij ieder personage). Iedere beweging, iedere stap leek goed voorbereid en werd ook perfect uitgevoerd en vertaalde wat de personages op dat moment voelden of zeiden. De acteurs bewogen zich voort in een sober, maar leuk en kleurrijk decor dat voldoende mogelijkheden bood om vrijuit te bewegen en om zich in uit te leven. Ieder nieuw personage dat zijn opwachting maakte, zorgde voor hilariteit. Lord Goring met zijn stokje, zijn vader, de brombeer met een fantastisch kostuum, lady Markby met haar karretje, Miss Mabel met haar kleurrijk kostuum en haar leuke danspasjes, ... Zo had ieder personage wel één of ander attribuut. Elk voor zich hadden ze ook hun eigen manier van bewegen, maar dit werd nooit vervelend omdat er telkens el een nieuwe beweging geïntroduceerd werd. Het hielp ook dat er heel wat geschrapt is in de tekst waardoor je de tijd niet kreeg om je te beginnen ergeren aan bepaalde zaken.

Hele leuke regie dus, maar het moet gezegd dat ook de acteurs dit perfect brachten. Er werd vrij homogeen geacteerd, op misschien één of twee na, maar dit stoorde nooit. Leuk stuk, leuke regie en goed gebracht. Mijn eerste kennismaking met "Die Ghesellen" was meer dan geslaagd.

Slumdog Millionaire

Danny Boyle, de regisseur van “Trainspotting”, “28 days later”, “Shallow Grave”, “Sunshine” en “The Beach”, gooit het nog maar eens over een andere boeg. Na zijn uitstapjes in het horrorgenre en de science fiction, waagt hij zich nu aan een liefdesverhaal van epische proporties. Van een veelzijdig regisseur gesproken. Hij is niet alleen veelzijdig, maar ook goed. Want bijna alles wat hij tot nu toe gemaakt heeft, was goed tot zeer goed. Zo ook dit. Maar deze film is meer dan goed. Deze film is fantastisch, dit is voor mij een meesterwerkje met, het moet gezegd, een heel inventief scenario. En een schitterende soundtrack en hele goeie (voor ons dan toch) onbekende acteurs.

De film begint explosief. Jamal (een jongen uit de sloppenwijken) neemt deel aan een quiz op televisie en staat op het punt 20.000 roepie binnen te rijven. Hij wordt gefolterd en ondervraagd door de politie, omdat iedereen ervan overtuigd is dat hij een bedrieger is. En zo komen we aan de hand van flashbacks te weten hoe hij het antwoord weet op al die vragen. We beginnen bij Jamal als kind (wat een schattig jongetje dat deze rol op zich neemt). Ze zijn aan het voetballen op verboden terrein en worden achterna gezeten door de politie. Dit levert een schitterende openingssequentie op met een hele snelle montage van de kinderen die zich als gladde aaltjes reppen doorheen de sloppenwijken van Mumbai, gestuwd door fantastische percussiemuziek. Wow ! En zo ontwikkelt zich het hele verhaal en volgen we de avonturen van de broertjes Jamal en Salim met hun vriendinnetje Latika (waar Jamal hopeloos verliefd op wordt).

Weinig negatiefs te vertellen over deze film, behalve dan dat de gimmick van de quizvragen naar het einde toe wat uitgewerkt lijkt, maar de film stopt net op tijd zodat je de tijd niet krijgt om je hieraan te ergeren. Hele mooie film met een leuke soundtrack, een originele montage, schitterende kleuren en goeie acteurs. Een adrenalinestoot van jewelste. Wat wil een mens nog meer ?

"Volgers" II

Ik hoor dat er nogal wat mensen zijn (zelfs heel wat meer dan ik dacht) die deze blog lezen. Het zou leuk zijn voor de mensen die hier schrijven om te weten hoeveel er zijn en wie dat dan allemaal zijn. Vandaar ook deze oproep om je te laten toevoegen aan de lijst met "Volgers", die je hiernaast ziet staan. Alvast bedankt !

Toneelgilde De Lanteern

Het gezin van Paemel

(Cyriel Buysse)

Regie : Fabiola Depoortere
Spel : Wilfried Verschuere, Marleen Eeckhout, Bart
Verbeke, Jan Derudder, Geert Eeckhout, Delphine
Panen, Sofia Vanhaverbeke, Ann-Sophie Guillemyn,
Piet Verbeke, Johan Vandoorne, Dorine Dewitte,
Kevin Carrette, Fanny Oplinus, Lut Verlinde,
Frans Declercq, Tom Verbeke, Bénédict Driegelinck
& Luc Hoornaert

XXXX

Als je al een tijdje meedraait in het circuit van het amateurtoneel, dan leer je heel wat interessante mensen kennen. Maar tegelijkertijd zie je ook dat dit een heel klein wereldje is. Gisteren gingen we kijken naar "Toneelgilde De Lanteern" van Kachtem. Zij brachten "Het gezin van Paemel" in een regie van Fabiola Depoorter (jawel, diezelfde Fabiola die bij ons "Closer" regisseerde). En dit werd een blij weerzien. Ook Nele, die meespeelde in "Closer", was aanwezig. Ik was vijftien minuten te laat, maar blijkbaar waren ze veel te laat begonnen, waardoor ik niets gemist had.

Het decor zag er op het eerste gezicht schitterend uit (met als klap op de vuurpijl drie levende kippen op scène). De aakleding van de acteurs was hedendaags. Misschien ken ik het stuk te goed, maar dit werkte voor mij toch als een soort anachronisme. Het verhaal speelt zich af in het begin van deze eeuw en door dit modern aan te kleden, kwam dit bij mij af en toe wat geforceerd over. Waar ik ook wat moeite mee had voor de pauze, was de chaos op scène. Deel twee was een stuk rustiger. Het vierde bedrijf vond ik zelfs zeer goed.

Ook het spel van de acteurs vond ik goed tot zeer goed. Mijn twee persoonlijke favorieten waren boer van Paemel en Masco, maar ook ma van Paemel kon mij meer dan bekoren. En het blijft natuurlijk een heel mooi verhaal, met een intriest einde. Kortom, een meer dan verdienstelijke poging om "Het gezin van Paemel" in een modern kleedje te stoppen. Proficiat aan Fabiola en aan de hele ploeg !