Gran Torino

XXXX

Ik zal maar niet onder stoelen of banken steken dat ik een hele grote fan ben van Clint Eastwood. Al sinds jaar en dag maakt die man hele goeie films. En bij Clint is het net zoals bij goeie wijn : hij wordt beter en beter naarmate de jaren vorderen (in tegenstelling tot bijvoorbeeld Robert De Niro of pakweg Al Pacino (noem mij eens de laatste film van hen die je bijgebleven is ... En toch maken ze nog films hoor ...)). Voor wie nog zou twijfelen aan goeie ouwe Clint, hierbij wat titels : het magistrale "Unforgiven", het romantische "The Bridges Of Madison County", "Million Dollar Baby", "Mystic River", "A Perfect World", " In The Line Of Fire", ... Need I say more ? En ja, ook deze "Gran Torino" is wat mij betreft weer een schot in de roos.

Eastwood speelt zelf de hoofdrol. Hij is Walt Kowalski, een oorlogsveteraan uit de oorlog in Korea. De film begint met de begrafenis van zijn vrouw en nadien leren we Walt kennen als een superchagrijnige (hij is "grumpier" dan Grumpy, echt waar) oude vent die zo weinig mogelijk te maken wil hebben met zijn kinderen en kleinkinderen. Omdat hij dat beloofd heeft aan Walt's vrouw, zoekt Father Janovich toenadering. In het begin moet Walt hier niets van weten, maar gaandeweg ontstaat toch een soort wederzijds respect tussen de twee. Walt zit de hele dag op zijn veranda bier te drinken en te praten tegen zijn enige vriend, zijn hond Daisy. Hij kijkt boos en al wie durft op zijn gras te komen, krijgt een hele boze blik en een grom. Hij moet ook met lede ogen toezien hoe zijn wijk meer en meer bevolkt wordt door spleetogen en zwarten. We maken ook kennis met Thao en Sue, zijn Aziatische buren. Het enige wat zij willen, is een zo normaal mogelijk leven leiden, maar dit wordt onmogelijk gemaakt door een jeugdbende onder leiding van hun neef. Zij willen koste wat het kost Thao inlijven. Ze verplichten hem om de "Gran Torino" (een oude Ford, die Walt nog zelf in elkaar stak in de tijd dat hij in de fabriek van Ford werkzaam was en waar hij ongelooflijk trots op is) van Walt te stelen. Walt betrapt Thao en schiet hem net niet dood. Hij jaagt de bende weg en de rust lijkt terug gekeerd. Thao wil zijn daad goedmaken en wordt klusjesman voor Walt. Gaandeweg worden de twee vrienden en groeit er een hechte band. Maar dat is zonder de jeugdbende gerekend. Zij zullen het hier niet bij laten.

Eastwood vertelt dit verhaal op zijn eigen manier. Hij neemt zijn tijd met een rustige montage en veel close-ups. We zien ook geen bruuske camerabewegingen. De camera volgt deze mensen en legt het vast op beeld zonder zich op te dringen. We leren de mensen kennen zoals ze zijn. Zoals Walt bijvoorbeeld. Hij zoekt geen excuses voor zijn gedrag, hij is gewoon zo. En goeie ouwe Clint is de perfecte acteur om deze rol te spelen. Hij draagt de film, maar het moet gezegd dat ook Thao en Sue goed gecast zijn en hun rol meer dan behoorlijk invullen. Misschien nog een speciale vermelding voor John Carroll Lynch, die de kapper van Walt speelt en dat voortreffelijk doet. En juist doordat we die mensen door en door leren kennen, met al hun gebreken, kunnen we ook meeleven met hen. Daardoor ook is het einde een mokerslag van jewelste !

Ik was al een levensgrote fan van Clint, maar nu ben ik alleen nog maar een veel grotere fan geworden. Go, Clint, go ! De Clint rules !!!!!