Theater Platteau

Menuet
(Louis Paul Boon)

Regie : Bart Cafmeyer

Spel : Thomas Demeulenaere, Liesbet Desmet,
Pieter Verbeke, Dries Werbrouck & Mieke Wylin

XXXX

Man, man, man, miserie, miserie, miserie ! Hiermee spreek ik geen waardeoordeel uit over dit stuk, maar dit geeft gewoon weer waarover het gaat. Dit stuk gaat over miserie. Een vrouw zit vast in de sleur van het dagelijkse leven. Het enige wat ze doet is kuisen en naaien voor de broer van haar man, een klootzak met aanzien, die haar bovendien te pas en te onpas verkracht. Haar man is een "loser", die zich naar zijn werk sleept en zich in zijn vrije tijd onledig houdt met het verzamelen van krantenknipsels over moord en doodslag. Bij hen werkt een meisje. De vrouw is blij als ze komt. Zo heeft ze toch wat gezelschap. Hij is ook blij, maar om een heel andere reden ... Er is ook een verteller. Leuke vondst om de verteller echt te laten fungeren als extra personage. Hij speelt als het ware het geweten van de andere personages.

Een heel zware thematiek dus met donkere personages, die zich duidelijk afvragen wat ze hier op deze wereld lopen te doen. Maar vooral schitterend gespeeld. Zelden zo onder de indruk geweest van de acteurs als bij deze voorstelling. Zelden acteurs zo goed zien spelen. Zo homogeen ook. Ik zou hier een pleidooi kunnen afsteken voor die of die, maar het zou de anderen oneer aandoen om er één iemand uit te pikken. Stuk voor stuk speelden ze de pannen van het dak. Van de intrieste, afgeleefde moeder, de zielige vader, het enthousiaste tienermeisje, de vlotte verteller tot de klootzak van een broer van dienst. Allemaal schitterend. En natuurlijk is de ene rol dankbaarder dan de andere. De moeder is een dankbare rol en werd fantastisch gebracht. Zo ook de vader. Maar probeer maar eens om als prille dertiger een veertienjarige te spelen. Niet gemakkelijk zou ik zeggen, maar toch werd dit hier heel goed gedaan. Kortom, twee sterren voor de acteerprestaties alleen.

Een gevaar in dergelijke stukken is de traagheid. Alles moet wegen, alles moet duidelijk in de verf gezet worden omdat we toch zeker niet zouden vergeten dat we hier naar één brok miserie zitten te kijken. En hier liep het voor mij af en toe wat mis. Halverwege het stuk had ik de neiging om toch een paar keer op mijn uurwerk te kijken als de vader voor de zoveelste keer naar boven, naar beneden of naar buiten sloft of als de moeder voor de 100ste keer uiting geeft aan haar miserie. Naar het einde toe was ik dan weer wel mee en ik moet toegeven dat het einde voor mij aankwam als een klap in mijn gezicht. Waaauw ! Niet te verwonderen dat het publiek nog minutenlang stil was na het eindbeeld. Nog een minpuntje voor mij (misschien detailkritiek, maar ik heb me eraan geërgerd, dus de moeite van het vermelden waard) was de keuze om bepaalde attributen expliciet te tonen (de koffietassen, de thermos, ...) en andere dan weer niet (een smeermes, boter, boterhammen, ...) met als bizar hoogtepunt een scène waarbij de ene actrice met een echte schotelvod een tafel afkuist terwijl de andere actrice gebaart dat ze dit doet. Misschien had dit een betekenis, maar die is dan toch volledig aan mij voorbijgegaan.

Nogmaals, ik heb vooral genoten van de acteurs. Jammer dat het verhaal mij niet constant bleef boeien, anders was dit zeker het beste stuk van dit jaar geweest. En ja, ik weet dat mijn collega-toneelgangers het niet 100 % eens zijn met deze mening. Ik daag hen bij deze dan ook uit om hun eigen mening neer te pennen, mochten ze daar behoefte aan hebben ... ;-).