Het spijt me ...

Onze Patrick was gisteren en pleine forme en dat was ook te voelen aan de eerste oefeningetjes die we mochten doen. We gingen heel snel over de noodzakelijke opwarming om dan over te gaan tot wat Patrick de "Chest-jump" noemde. Hier moesten we onze aanwezigheid laten gelden met ons lichaam zonder in het "territorium" van de ander binnen te dringen. Een beetje een eigenaardige oefening, maar best wel leuk om doen.

En toen begon het serieuze werk. Vreemd hoe je een hele avond kunt vullen met het opzeggen van een tekst van Saunders, namelijk "Het spijt me ..." en hier toch voldoening uit halen. Eerst waren we allemaal heel braaf en geleidelijk aan voelde je iedereen loskomen van de tekst, maar vooral ook van zichzelf. En ik moet eerlijk toegeven dat ik de eerste stukjes al mooi vond om naar te kijken. Maar we voelden wel allemaal ("Voel je dat ?") dat de stukjes beter werden naarmate de avond vorderde. Het was precies of iedereen wat losser kwam. En daar heeft het volgens mij ook wel veel mee te maken. Eerst en vooral moet de durf er zijn om je te willen loslaten, om je te willen laten gaan, maar eens die durf er is, moet je er volledig voor gaan. En dat leverde bij momenten echt wel boeiend toneel op. Ik heb toch al heel wat bijgeleerd. Hopelijk jullie ook ! Tot volgende week !