Ik heb zin in een spelletje. Ik start het begin van een verhaaltje. Jullie gaan verder... ok?
Het is midden juli. We zijn net aangekomen in Spanje. Barcelona. We nemen een taxi naar ons hotel. Daar aangekomen checken we in. De vriendelijke receptioniste vraagt onze naam . Na een tijdje bedenkelijk naar haar computerscherm te staren, vertelt ze ons in gebroken Engels dat onze gereserveerde kamer tijdelijk niet kan worden betreden. Als we naar uitleg vragen, steekt ze beide handen de lucht in en zegt dat ze orders van hogerhand kreeg enkel dit aan ons mee te delen. Wij kijken elkaar aan. Wat nu? Ze zegt ons dat ze wel nog een andere kamer ter beschikking heeft op de hoogste étage van het hotel. De hoogste verdieping? We lazen toch thuis dat er op deze verdieping geen gastenkamers waren? Maar goed, waar moesten we anders heen? Een jongen, ik schat hem niet ouder dan 15, neemt onze koffers en brengt ons naar de lift van het gebouw. We stappen in. De jongen kijkt ons aan. Er schuilt een vreemde blik in z'n ogen... Zie ik angst? Of is dit gewoon een verlegen jongen die z'n eerste vakantiejob nog niet gewoon is? We stappen de lift uit. De gang is niet verlicht. Enkel de noodverlichting brandt. Wanneer ik op de schakelaar duw, gebeurt niks...De jongen brengt ons naar de kamer. Hij glimlacht verlegen en stapt terug de lift in. Ik neem de sleutel uit mijn jaszak, stop hem in het sleutelgat, draai het slot open... ik open de deur en............................................
1 opmerking:
...tot mijn grote verbazing stappen we in een enorm grote suite. Tegen de muur staat een enorm hemelbed en aan de muur hangt een prachtig schilderij. Op dat schilderij staat een mooie vrouw afgebeeld met een zwarte kat op haar schoot. We kijken elkaar verwonderd aan. Wat een meevaller ! Zo een prachtige suite... Hoe romantisch. Naast het bed staat een fles wijn en twee glazen. We kruipen in het hemelbed en genieten samen van de wijn. Opeens vallen mijn ogen op het schilderij. Het gezicht van de vrouw wordt verlicht door de maan die door het venster schijnt. Het lijkt net alsof ze huilt. Ik stap uit bed om het schilderij beter te kunnen bestuderen. Op dat moment... (ik stel voor dat we telkens iemand aanduiden om met het verhaal verder te gaan om verschillende versie te vermijden. Vandaar : Kurt, jij gaat verder en duidt op uw beurt weer iemand aan !)
Een reactie posten