De Hotelkamer - deel VIII

... ik hoor je stem maar ik zie enkel mezelf steeds terug in de spiegels... alsof ik naar mezelf roep met jouw stem ... de echo's klinken oorverdovend ! Ja, ik word echt gek... ik kan niet anders dan in de spiegels kijken, ik zie mezelf staan maar niet als de geradbraakte man zoals ik me voel... neen, ik zie me staan als de stoere, onoverwinnelijke kerel die ik eens geweest ben... eens... het lijkt eeuwen geleden... het beeld geeft me moed, de spiegels spreken me als het ware kracht in, de kracht die ik nodig heb om hier niet volledig krankjorum te worden... en de moed om een spiegel kapot te slaan... even vliegt de gedachte door mijn hoofd dat een spiegel breken 7 jaar ongeluk brengt... maar slechter dan nu kan het toch niet worden, of toch? Op het moment dat ik over de glasscherven stap en het donkere, vrijgekomen gat doorstap...