Hoe ver wil je gaan ? Hoe ver durf je gaan ? Allemaal vragen die een acteur bezig houden. Hoe zal ik eruit zien met dat hemd of met dat stom hoedje. Moet ik wel mijn shirt uittrekken ? De meeste acteurs vergeten dat je jezelf veel meer bloot geeft door gewoon aanwezig te zijn op scène dan door je shirt uit te trekken. Volgens Patrick Mahieu zijn wij in het Westen zo geconditioneerd dat wij niet meer ver durven gaan. Wij proberen ons altijd te beheersen. Een mooi voorbeeld vond ik verdriet bij het overlijden van een bekende. Vooral in zuiderse landen gaan ze heel ver in dat verdriet. Ze gooien zich op de grond, ze scheuren hun kleren van het lijf. Bij ons beperkt zich dat tot een kleine snik, eventueel met een traan, en dan maar vlug de zakdoek boven halen om alles te deppen. Het gevolg hiervan is dat we ook op scène heel vaak geremd zijn. Gisteren zijn we een klein beetje op zoek gegaan naar hoe ver we kunnen gaan en dat was best leuk.
Hoe verder je gaat, hoe meer ruimte je creëert voor jezelf om uit te kiezen. Als je een bepaalde emotie zodanig klein blijft spelen, dan blijft die klein en wordt ze ook nooit groter. Als je daarentegen een emotie zodanig uitvergroot dat het grotesk wordt, dan kun je die wel nog altijd kleiner maken. Maar je creëert wel veel meer ruimte voor jezelf als acteur. Ik vond het een plezante avond en ik heb weeral bijgeleerd. En dat maakt me blij als een kind !
2 opmerkingen:
Akkoord Kurt maar dat is nu net het verschil tussen acteren en het dagelijkse leven... Op de planken kan je juist dingen doen die je in het dagelijkse leven nooit zou durven doen... Ik zie echt niet in waarom men een link zou moeten leggen tussen het persoonlijke leven en de rol die men speelt...
Omdat, naar mijn eigen bescheiden mening, je een rol pas echt goed kunt invullen als je er voldoende van je persoonlijke zelf insteekt. En dat maakt acteren ook zo boeiend.
Een reactie posten