Ok... Weinig reacties dus ga ik verder...
...en ik geef mijn ogen een paar seconden de tijd om zich aan te passen aan de duisternis. In de verte zie ik een vreemd blauw licht. Het licht voorspelt weinig goeds maar mijn nieuwsgierigheid is groter dan mijn angst. Voorzichtig verplaats ik mij in de richting van het blauwe licht. De ondergrond voelt glad aan dus ik doe het langzaam aan. Het wordt alsmaar kouder en het wordt steeds moeilijker om te ademen. Iedere ademhaling voelt alsof er een mes in mijn longen wordt gestoken. Wat is er met jou gebeurd ? Waar ben je ? Ik mag mijn zelfbeheersing niet verliezen. Ik moet je vinden. O nee ! Wat een ramp. De batterij van mijn lichtje heeft het begeven. Ik sta nu volledig in het duister. Maar ik moet verder. Ik kan je niet in de steek laten. Ik mag niet opgeven. Stap voor stap nader ik het blauwe licht. Plots voel ik een scherpe pijn in mijn onderbeen. Ik voel het warme bloed op mijn koude huid. Ik kniel neer om te achterhalen wat mij geraakt heeft. Allemachtig, het is een....
2 opmerkingen:
OK. Bedankt, Pedro. Het kriebelt al bij mij om verder te gaan. Maar ik wacht nu drie dagen. Als dan niemand gereageerd heeft, dan ga ik verder ...
Als het kriebelt, moet je schrijven, Kurt. Waarom zou je nog drie dagen wachten? Het zou moeten lukken dat twee mensen tegelijk schrijven! ... Entirely ready to read ya!!!!
Een reactie posten